Οι μουσικές των R.H.C.P. ξεφεύγουν από τα μεγάφωνα ίσα-ίσα για να τις ακούω μόνο εγώ. Η μία γουλιά του καυτού καφέ ακολουθεί την άλλη. Στα ντουλάπια της κουζίνας δεν υπάρχουν κόκκοι καφέ για μια φραπεδιά, οπότε, χωρίς πολύ σκέψη, έβαλα τη καφετιέρα να δουλέψει κι αυτή άρχισε να μου γουργουρίζει. Ο ήλιος έξω τσουρουφλίζει ακόμα, όσο πιο πολύ μπορεί, λίγες ώρες πριν δύσει. Τον κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου μου. Ένα δωμάτιο, που αν και μικρό, το διάλεξα γι’ αυτό το παράθυρο. Το παράθυρο του Νοτιά. Πως το έχω καταντήσει έτσι… μπουρδέλο. Όλα ανάκατα. Πολλά πράγματα. Βιβλία και σημειώσεις χύμα μαζί με τα φορεμένα ρούχα, που δε μου κάνουν πια αφού παράτησα την κοινωνική ομάδα των καλλονών και πήρα μεταγραφή για εκείνη των χοντρέλων. Γιατί τα έχω ακόμα εδώ; Για να μου θυμίζουν πως κάποτε υπήρξα μουνάρα. Είναι στιγμές που το χρειάζομαι. Αποτσίγαρα σε δύο τασάκια, με τη μυρωδιά τους να ανακατεύονται μ’ εκείνη τη φρεσκάδα του σαπουνιού. Παλιά, το δωμάτιό μου ήταν σαν σπαρτιατικό κατάλυμα. Τώρα, εκφράζει την ανακατωσούρα της ψυχής μου (χύμα), το πέρασμα του χρόνου (σκόνη), την ανάγκη για έκφραση (σημειώματα και στοίχοι στον τοίχο), την αδιαφορία για την εμφάνισή μου (καλλυντικά και ρούχα αχρησιμοποίητα), την ανάγκη μου να ξέρω πως ακόμα είμαι ζωντανή (βιβλία με σελιδοδείκτες)…
Οι U2 πήραν τα σκήπτρα στη μουσική έκφραση. Το τοπίο δεν άλλαξε και το laptop παραμένει ανοιχτό να κατεβάζει mp3 και τσόντες, που ζήτησαν φίλοι και γνωστοί μόλις έμαθαν ότι έβαλα Adsl. Στην οθόνη ανοιχτή η σελίδα με το profile ενός μπλογκαρισμένου. Κάτω από το ποντίκι υπάρχει ένα κίτρινο post-it με 3 λέξεις Πριγκιπας-Διακοπές-βουνό….
Πρέπει να πάω να πάρω πράματα από το σούπερ-μάρκετ. Καφέ, καφέ, καφέ. Πρέπει και να πετάξω τα σκουπίδια (νομίζω όλης της εβδομάδας).
Το μυαλό μου είναι κολλημένο στη δουλειά. Θα τα βγάλω πέρα; Νοιώθω πολλές φορές την ημέρα πως δε κάνω τίποτα. Εννοώ κάτι ουσιώδες, κάτι που να με εξιτάρει, κάτι για το οποίο θα νιώσω το μέσα μου να χαίρεται. Δε κάνω τίποτα, λοιπόν. Ίσως, επειδή δε ξέρω τίποτα. Άχρηστη, σου λέω.
Ακούω ένα αεράκι να έρχεται απ’ έξω, από τον Νότο, από τη θάλασσα. Όστρια. Έτσι δε λέγεται; Αυτό το όνομα. Πφφφ… χρόνια πίσω με γυρίζει. Αποτυχημένος έρωτας, που νομίσαμε ότι θα γινόταν αγάπη, αλλά έληξε σα το γαμήσι του Σαββάτου, αφήνοντας την ανοστιά του ηττημένου, του ονειροπόλου, που πάντα θ’ αντιμετωπίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος στο κορμί του με στίγματα και σπυριά…. Περνώντας του έρωτα το στενό….
Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τώρα παίζει στο ραδιόφωνο εκείνο το τραγούδι που βαφτίσαμε δικό μας. Το δικό μας τραγούδι, που δε καταφέραμε ποτέ να χορέψουμε.
Φτιάχνω τη λίστα με τα γαμωψώνια…. Καφές, καφές, καφές, σακούλες για σκουπίδια, μικρές πράσινες και μεγάλες μαύρες –για να χωρέσουν τα κομμάτια του πτώματος… του παρελθόντος-, γιαούρτι (συνήθεια από τα παλιά, όχι για να διατηρήσω τη φόρμα μου), cream crackers σίκαλης για να μασουλάω στη δουλειά. Τι άλλο;
Νομίζω πως δε θέλω να πάω διακοπές φέτος. Ή αν πάω, θέλω να έχω κλειστά τα κινητά και να είμαι με ανθρώπους που δε βλέπουν την άδεια τους σαν ευκαιρία να ξεσκίζονται στο πιόμα και να ξημεροβραδιάζονται στα κλαμπ για να εξασφαλίσουν τρελά γαμήσια. Αυτές οι εποχές πέρασαν (και δε το θυμάμαι, ή δε το κατάλαβα). Θάλασσα, κουβεντούλα, διάβασμα, φωτογραφία, σιωπή. Μπορεί και να θέλω απλά να μείνω στην Αθήνα, όταν όλοι θα λείπουν, και να είμαι μόνη και να ζω το Τρίξιμο Μεσημεριού, όπως παλιά.
Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τώρα παίζει στο ραδιόφωνο εκείνο το τραγούδι που βαφτίσαμε δικό μας. Το δικό μας τραγούδι, που δε καταφέραμε ποτέ να χορέψουμε.
Φτιάχνω τη λίστα με τα γαμωψώνια…. Καφές, καφές, καφές, σακούλες για σκουπίδια, μικρές πράσινες και μεγάλες μαύρες –για να χωρέσουν τα κομμάτια του πτώματος… του παρελθόντος-, γιαούρτι (συνήθεια από τα παλιά, όχι για να διατηρήσω τη φόρμα μου), cream crackers σίκαλης για να μασουλάω στη δουλειά. Τι άλλο;
Νομίζω πως δε θέλω να πάω διακοπές φέτος. Ή αν πάω, θέλω να έχω κλειστά τα κινητά και να είμαι με ανθρώπους που δε βλέπουν την άδεια τους σαν ευκαιρία να ξεσκίζονται στο πιόμα και να ξημεροβραδιάζονται στα κλαμπ για να εξασφαλίσουν τρελά γαμήσια. Αυτές οι εποχές πέρασαν (και δε το θυμάμαι, ή δε το κατάλαβα). Θάλασσα, κουβεντούλα, διάβασμα, φωτογραφία, σιωπή. Μπορεί και να θέλω απλά να μείνω στην Αθήνα, όταν όλοι θα λείπουν, και να είμαι μόνη και να ζω το Τρίξιμο Μεσημεριού, όπως παλιά.
