Θα περάσουν τα χρόνια και στα ίδια ερωτήματα όλο θα τριγυρίζεις.
Θα αναρωτιέσαι συνέχεια τι έφταιξε, τι πήγε στραβά, τι θα άλλαζε αν είχες επιλέξει κάτι άλλο.
Δε μπορείς να πεις στον κόσμο τι έχεις ζήσει. Κάποιοι θα φοβηθούν, άλλοι θα σε ζηλέψουν, και μερικοί θα σε μισήσουν ή θα πιστέψουν πως όλα είναι ψέμματα, δημιουργήματα της φαντασίας σου. Κι αυτό σε κουράζει. Πιθανότατα, να σ' ενοχλεί και να σου δημιουργεί μια θλίψη.
Δε μπορείς να μιλήσεις για το τότε. Δύσκολα εκφράζεται με λόγια ο νους ενός παιδιού. Ούτε μπορείς να εξηγήσεις το πως και το γιατί. Οι φόβοι άλλωστε κρύβουν ευχές, και οι άνθρωποι θα τρομάξουν όταν το μάθουν. Άσε που άρχισες συνειδητά να εντάσσεσαι στην ομάδα των υπερφίαλων εγωϊστών. Όχι ακριβώς σαν γνήσιος επαγγελματίας, μάλλον περισσότερο σαν έναν πιστό που προσπαθεί να προφυλάξει το μέσα του.
Και το μυαλό σου; Α, το μυαλό σου... Τόλμησε και σου είπε εκείνος πως θέλει να μπει στο μυαλό σου κι εσύ γέλασες δυνατά, αψηφώντας τη γύμνια σου μπροστά του, αλλά γέλασες και τον χλεύασες. Και τότε στράβωσες το στόμα σου, σα να έπαθες εγκαφαλικό, μετά σήκωσες το αριστερό σου φρύδι και σκύλιασες.
Γιατί αν δε βρει ένας άνθρωπος από μόνος του το μέγεθος του μυαλού του, είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον άλλο να μπει στο μυαλό του. Σου το λέω να το ξέρεις. Όλοι θα φοβηθούν. Μα πιο πολύ εσύ...
Σου άρεσαν οι γρίφοι από παιδί.
Επειδή η απάντηση στο δικό σου είναι γεννημένη στο σκοτάδι.
Δεν ήταν πάντα έτσι.
Στην αρχή είχες ακόμα απορίες.
Στην αρχή... υπήρχε ακόμα το μυστήριό σου.
Τώρα;
Χμ, ποιος νοιάζεται για το τώρα. Έδειξες πως είσαι άτομο δυνατό και τα βγάζει πέρα μόνο του. Σκληρόπετσο, σκληρό καρύδι, που πληρώνει το τίμημα.
Θυμάσαι εκείνη την ευχή και κατάρα, που σου έδωσες όταν ήσουν παιδί;
Είδες; Το έζησες και κατάλαβες τι σχέση έχουν οι φόβοι και οι ευχές.
Όπως κι εκείνη, πριν χρόνια, ένα Φθινόπωρο που κατέβαινες τον δρόμο στη Κηφισιά, για να φθάσεις στον σταθμό του ΗΣΑΠ, με το κεφάλι σκυφτό, μετρώντας τα πλατανόφυλλα στη γη, και από μέσα σου να εύχεσαι να σταματήσεις να σκέφτεσαι.
Θέλεις να σου πω και για τις άλλες ευχές; Ή προτιμάς να μιλήσουμε για τους φόβους σου; Ναι, είναι το ίδιο. Αλλά άντεξες. Αφού πέρασες στην αντίπερα όχθη και ξανάρθες. Αντέχεις. Γιατί αυτό έχεις μάθει στους άλλους να περιμένουν από εσένα. Στο τέλος θα σου γίνει απλά συνήθεια να αντέχεις. Κρίμα. Νόμιζα πως μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια πράγματα, να τα ιεραρχίσεις. Ακόμη και τους φόβους σου. Όχι, όχι. Μη μου πεις το αντίθετο. Αφού ούτε κι εσύ δε το πιστεύεις.
Ξέρεις τι είσαι. Τι ήσουν τόσα χρόνια. Ένα φτερό στον άνεμο. Μη το αρνηθείς. Θυμήσου τα λόγια σου μ' εκείνη την άγνωστη πάνω στα βράχια, το ηλιοβασίλεμα του '02. Φτερό στον άνεμο. Γιατί ν' αλλάξεις τώρα;
Σου το ξαναλέω:
Να βρεις το μέγεθος του μυαλού σου.....