20.8.06

Do you think you can tell?

Είναι νωρίς ακόμα και η ζέστη έντονη. Λένε πως σήμερα θα έχουμε κάτι σαν καύσωνα. Τι σημαίνει μωρέ καύσωνας; Καλοκαίρι δεν έχουμε ακόμα; Ε, ζέστη δε θα κάνει;
Νιώθω περίεργα αυτόν τον καιρό. Ξέρεις, αυτό το περίεργο που για πολλοστή φορά δε μπορείς να προσδιορίσεις. Έζησα πάλι τους φόβους μου και το μόνο που μου έρχεται να φωνάξω ειναι
σύρε και γαμήσου
έπρεπε να είχα αγοράσει εκείνον τον σάκο του μποξ, όταν είχα την ευκαιρία...
Νυχτοβασιλιάς νομίζω πως θα γίνω μέχρι τις αρχές του Χειμώνα
αφού έχασα το φεγγάρι του Αυγούστου
μετρώντας τις νεφέλες με τη στριγγλα
να μου φωνάζει I put a spell on you τ
και άλλαζαν συνεχώς τα ρεύματα στη θάλασσα
το ιστιοφόρο άραξε μπροστά στη βεράντα με τις παράξενες μουσικές
κι έπινα μέχρι αργά
στον μυστικό όρμο με τις πηγές
και το ξημέρωμα, νωρίς,
με βρήκε στην άκρη του πουθενά, στον Φάρο του Ηραίον
δυο κόσμοι
δυο θάλασσες
οι δυο όψεις της ψυχής
και το αγαπημένο μου τραγούδι να ακούγεται δυνατά από τα ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου μου...
Do you think you can tell?
Φεύγω αύριο για μια βόλτα στο Αιγαίο. Μη με ρωτήσεις άλλα, ούτε κι εγώ δε ξέρω να σου απαντήσω. Άλλωστε σημασία έχει να το ζήσεις, όχι να το φανταστείς. Οπότε άλλο να σου λέω, άλλο να το ζεις. Μη μου πεις πως κατάλαβες τώρα. Άντε, δοκίμασέ με. Ξέρεις εσύ, ξέρεις, κρυψίνε...

15.8.06


Βότσαλα που πλύθηκαν, και ανακατεύτηκαν, αλλά πάντα εκεί υπάρχουν, για να τα μετράς

να ξεχνάς, να θυμάσαι, να περιμένεις, να ανησυχείς, να πετάς, να σπας, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να... Τελειωμό δεν έχει πια.

Αφιερωμένο

Στη Λήθη μου όταν στεγνώνει το στόμα μου + βλέπω θάλασσες με τα μάτια καρφωμένα στο πουθένα, στο δε ξέρω, στο δε θυμάμαι Στους Πόθους μου ανεκπλήρωτους, πικραμένους, χαραγμένους στο πίσω μέρος της πόρτας εξόδου Στα Θέλω μου που είναι περιορισμένα στους μικρούς θησαυρούς της καθημερινής εμπειρίας Στα Ταξίδια μου που έκανα, κάνω και θα συνεχίσω μα κάνω χωρίς πυξίδα και χωρίς ενοχές Στα Πολύτιμα Χνάρια του Χθες που κοιτάζω + με σαρκάζουν, θυμίζουν, δυσκολεύουν, συντροφεύουν, ψιθυρίζουν Στις Παλιές Αμαρτίες και τις νεώτερες που πολύ γουστάρω + είναι μόνο για τη πάρτη μου, αυθαίρετα, απόλυτα, ηδονικά, μυσταγωγικά Στο Κορίτσι με Το Μπουκαλάκι επειδή είμαι κατά βάσει ένα εγωπαθές ον με πολλή δόση εγωκεντρικότητας + μπόλικης μαλακίας κι επειδή υπάρχει μια ιστορία από το '89 και Στον Καβαλάρη που Παραμένει Ένα Μεγάλο Παιδί και που είχε και θαρρώ ακόμα πως έχει το δικό του συννεφάκι που εύχομαι να πραγματώσει.

Οι γαμημένες φωτογραφίες δε λένε να ξεκολλήσουν από το σφάλμα, σιχτιρίζω, κρύβω κείμενα, αλλού σχεδίαζα να πάω κι αλλού βρέθηκα, και τα κωλοκινητά θα τ' αφήσω κλειστά σήμερα, και τα δυο, και το σταθερό στο μουγκό θα το έχω απλά να αναβοσβύνει το φωτάκι με τις κλήσεις και τα μηνύματα στον τηλεφωνητή που θα περιμένουν να τ' ακούσω, και ιχνηλάτης του ήλιου θα καμαρώνω πως είμαι μέσα από τις μουσικές.

Θυμάσαι; "πως να τη νιώσεις μωρέ τη μοναξιά αν δε στεγνώσει πρώτα η λύπη?"

Πάλι σφάλμα. Δε γαμιέται; Κι αυτό θα το δεχτώ. Τρεις ευκαρίες θα δώσω. Μετά θα ξορκίσω την ευχή που κρύβει κι αυτός ο φόβος.

Θα υπάρξουν κι άλλες προσπάθειες, να το ξες.

13.8.06

Ήλιος Με Σύννεφα Πάνω Από Τη Θάλασσα

Νομίζω τη Τετάρτη ήταν που ξέσπασε το μπουρίνι. Αυτά τα αγαπημένα, που έχω ζήσει παιδί μέσα στη θάλασσα. Τα ξαφνικά, που δε ξέρεις από που πού σου ήρθανε. Τα σύννεφα μαζεύονται, μαζεύονται, ο ορίζοντας μακρυνός, η θάλασσα αρχικά ήρεμη τόσο πολύ που σε φοβίζει, και τα σύννεφα μαζεύονται στην αρχή αργά, μετά μέσα στον πανικό και πιάνει ένας αέρας, διαολεμένος, και η πιο όμορφη στιγμή είναι πριν κλείσει το τελευταίο παράθυρο στον ουρανό απ' όπου ξεφεύγουν οι τελευταίες ηλιαχτίδες. Ξαφνικά χοντρές ψιχάλες και σα κάποιος να πατάει τον διακόπτη και ο αέρας αρχίζει να σφυρίζει μαζι με τη θάλασσα, και δε βλέπεις στα πέντε μέτρα ρε σου λέω, κι εσύ κοιτάς αλαφιασμένος, σου την πέφτει από παντού, το σώμα σου κλαίει, και η βροχή πέφτει επάνω με μανία, μαζί με την αλμύρα. Και σφυρίζει, σφυρίζει λες και όλοι οι δαίμονες μαζευτήκανε πάνω από το κεφάλι σου όλοι μαζί, η θάλασσα έχει ένα γκρι πράσινο χρώμα, κύμματα σηκώνονται -μα είχε μπουνάτσα πριν ρε παιδιά!- αλάτι στα χέρια σου και στροβιλίζεσαι μέσα στη προσπάθειά σου να ισορροπήσεις και οι μυρωδιές, αχ οι μυρωδιές, και θέλεις να χαθείς μέσα της στους μυστικούς βυθούς της.
Κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, που πιάνει μπουρίνι είμαι εκεί.

3.8.06

Ορμεμφύτως

Φωτογραφία Παλιών Αναμνήσεων Για Να Κάθεσαι Και Να Αναρωτιέσαι Αν Θα Εμφανιστεί Το Τραίνο

ΓΕΙΤΟΝΑ μέσα ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΤΩΡΑ

όπως οι ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ

που βλέπουν στο ΕΙΔΩΛΟ τους ένα μικρό ΠΑΙΔΙ

σαν σε ΨΕΜΜΑ

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ...

λες και υπήρξες ο παράξενος ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ που κρατούσε τη ΣΧΟΙΝΕΝΙΑ ΚΟΥΝΙΑ

αυτή που ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ να λικνίζεται πριν πολλά χρόνια

ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ξέρεις ΣΚΑΡΤΟΣ ΦΙΛΟΣ θαρρώ πως είμαι ΚΑΙ ΧΑΪΔΕΥΩ ΑΥΤΙΑ

ΣΟΥ το ΕΙΠΑ ΚΑΙ εσύ ποτέ δεν ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ σε ερωτήσεις άλλων παρά γύρισες και με βρήκες μέσα στο πλήθος κι ανέβηκα στη σκηνή ΚΑΙ Σ' ΑΚΟΥΓΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΓΕΣ, ΜΙΑ ΠΥΓΜΗ ΝΑ ΕΒΛΕΠΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΡΜΗΝΕΥΕΣ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΟΥ, ΑΧ ΝΑ ΕΒΛΕΠΕΣ... ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΣΤΟ ΑΘΜΟΝΟΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΡΗΘΡΑ ΝΑ ΚΡΑΤΩ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ Τ' ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΙΣΟΦΑΓΩΜΕΝΟ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΙς ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ.

δεν περνούν οι ώρες απόψε και δεν έχω τη δύναμη να βγω να πάω να περιμένω ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΙΝΟ

μέσα στο δωμάτιο μένω

μαζί με σκιές

μαζί με ανεκπλήρωτο έρωτα

για μια ακόμη φορά θα μείνω στα σκοτεινά να αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο καβαλάρης

μήπως ποτέ θα με αγαπήσει όπως στα παραμύθια

αν τα παραμύθια

τελικά

γίνονται αλήθεια, που τη ζούμε και τη χαιρόμαστε

ή

αν..

αν θα γίνει κάτι που θ' αλλάξει αυτό που συμβαίνει χρόνια σαν από συνήθεια

μπορεί και σαν από κατάρα.

ξέρω πως δεν υπάρχει λόγος να αναζητάω μονοπάτια άλλα

μόνη

και πάλι

μόνη

-σου το είχα πει και παλιά, ευχή και κατάρα-

να μην εκφράζω τους φόβους μου

και οι άλλοι

να μη ξέρουν έτσι τις ευχές μου

ευχές καλές

αθώες, πολλές φορές

απλές

μέσα από τετράδια μπλε και μπεζ και μπορντώ που έχουν κλείσει και σκονίζονται από τότε που γράφτηκαν πάνω στο ράφι, στη σειρά το ένα δίπλα στο άλλο, ανάμεσα σε μερικές δεκάδες άλλες τετράδια -μικρότερα- με χρώματα κι ένα μαύρο με βελούδινο εξώφυλλο και σταμπαρισμένο με τον πολύχρωμο ήλιο μου -έχουμε και σήμα κατατεθέν.

ωραίες μουσικές βάζει ο σταθμός τέτοια ώρα

νομίζω πως μου τελείωσαν και οι λέξεις με τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα, αλλά

- ποιος θα το καταλάβει;

- κανείς!

ούτε ότι απλά βαράω τα πλήκτρα απόψε,

μετά από πολλές ώρες λήθαργου,

μαστουρωμένη

και έχει μια ησυχία...

λες το πρωί να ξυπνήσω πάλι;

γυμνή θ' ανοίξω τη πόρτα και θα μπω στο άσπρο μπάνιο με το μισάνοιχτο παράθυρο να βρω το τζιτζίκι στο περβάζι να με κοιτάζει ακίνητο να του χαμογελάσω και να του πω καλημέρα;

με πόνεσε ο λαιμός από τα πολλά τσιγάρα

και τα ρούχα απλωμένα έξω έχουν στεγνώσει από το μεσημέρι

αλλά που να βρω όρεξη να νοικοκυρευτώ

ούτε τα λουλούδια της μαμάς δεν έχω ποτίσει 15 μέρες τώρα

κι ας μου έκανε παρατήρηση η γειτόνισα από απέναντι -φαίνονται ότι είναι απότιστα μέχρι και στην απέναντι, λοιπόν-

βρήκα κι ένα πακέτο τσιγάρα στο δεύτερο συρτάρι ενώ έψαχνα να βρω κάτι παλιές φωτογραφίες, όχι με εμένα, εγώ ποτέ δε ποζάρω στον φακό, το σιχαίνομαι, γι' αυτό δε θα βρεις φωτογραφίες με τη φάτσα μου, τουλάχιστον όχι με τη θέλησή μου.

πρέπει να συμμαζέψω τον αμάζευτο

smoke on the water τραγουδάει το ραδιόφωνο και δε προλαβαίνω να ακολουθήσω τον ρυθμό κι ακούω την απόχετευση, ρε είναι κι άλλος ξύπνιος τέτοια ώρα στη πολυκατοικία, τον άκουσα που κατούρησε, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν ήταν η γεροντοκόρη του τρίτου ή η χήρα του τετάρτου.

λοιπόν, ξέρω τι με ξύπνησε και σηκώθηκα από τη διπλή κρεβάτα των γονέων -εκεί κοιμάμαι, όχι στο δικό μου το μικρό, τη μινιατούρα- ήταν ένα μήνυμα στο κινητό με εικόνα από μια αίτηση αγοράς, υπογεγραμμένη από τον κοντό οικονομικό διευθυντή.

πόσους καφέδες θα πιω και πόσα τσιγάρα θα κάνω μέχρι να βάλω το κλειδί στη μίζα;

hold me when I 'm gone

διπλός ελληνικός καφές

με λίγο γάλα

νερό

πολύ νερό, που δε κατουράω

γαμημένη κορτιζόνη,

λέμε τώρα...

θυμάμαι

που είχα διαβάσει στο κείμενο κάποιου

πως ήθελε πολύ να γράψει ενώ ήταν μεθυσμένος

θέλω να μεθύσω

όχι να είμαι νηφάλια

νηφάλια

τα τελευταία 27 χρόνια

ώριμη

πιο ώριμη απ' όσο θα έπρεπε

παιδί ποτέ

πάντα ενήλικας

από τότε που ξεκίνησε η ζωή

nobody 's home

no place to go

one more song

πότε θα περάσουν κι αυτές οι γαμημένες μέρες να πάω βόλτα στο ΑΙΓΑΙΟ;

λες να δω δελφίνι;

θα τρελαθώ από χαμόγελα αν αντικρύσω δελφίνι

μπορεί και να κλάψω

από πότε έχω να κλάψω;

θέλουν και τα γονίδια να πάω στο λουτράκι

δεύτερο σ/κ μαζί πάει πολύ

το χειρότερο είναι που μου το δήλωσαν σχεδόν απειλητικά

μπορεί απλά ενημερωτικά

αλλά και με μια δόση τελεσίδικης απόφασης

και μου τη δίνει

γιατί δε θέλω ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ

θέλω να είμαι ήρεμη

ψύχραιμη

αλλά αυτό φοβάμαι πιο πολύ

φυσικά και δε θα τους κάνω το χατήρι

κι ο πατέρας θα απογοητευτεί

έτσι θα πιστέψει τουλάχιστον

αλλά δεν είμαι πια δώδεκα χρονώ...

μεγάλωσε η κόρη σου πατέρα από τότε που πέθανε και ξαναγεννήθηκε αλλά εσύ δε πήρες πρέφα τίποτα κι ας γινόντουσαν όλα κάτω από τη μύτη σου, ή απλά υποκρίθηκες πως δε κατάλαβες γιατί δε σε συνέφερε, θα σε έβγαλε από τη βολή σου, και απλά μου ξεστόμισες ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ.

συγχώρεση από εμένα

ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

ούτε ελαφρυντικά

να το πεις και στην άλλη δίπλα σου που μου το παίζει στοργική μητέρα

που

ξαφνικά

θυμήθηκε πως έχει κόρη και πρέπει να της φτιάχνει κοτσιδάκια και να τη ντύνει με χαρούμενα φουστανάκια

μα η κόρη είχε αποκτήσει αρχίδια από τα επτά

sorry, αλλά το χάσατε το παιχνίδι

πριν ακόμα σφυρίξει η λήξη

πονάει ο λαιμός μου

ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ

κιθάρες παίζουν δυνατά κι εγώ χτυπώ ελαφρά το πόδι μου στο ξύλινο πάτωμα -τι χλιδή- και χαίρομαι με την ιδέα και μόνο πως νωρίς -με τη δροσούλα- θα μπω στη μαργαρίτα και θα βάλω δυνατά τη μουσική με τον πρίγκιπα στο στόμα να καπνίζω μαγκιόρικα και να πατάω το γκάζι, εκεί στο φανάρι να σηκώνω αφ' υψηλού το κεφάλι, και το φρύδι μαζί, να στραβώσω λίγο και το άνω χείλος - το κάνει κι ο τρίχρονος ανιψιός μου και όλοι αναρωτιούνται μήπως τον γέννησα εγώ και δε τους το είπα- και με τα καινούργια κλειδιά στη τσέπη να παρκάρω κάτω από τους ευκάλυπτους. ΄

- τί χρώμα είσαι σήμερα;

- λίγοτερο ροζ περισσότερο ξανθιά

τα λέω και κυριολοεκτώ, μα κανείς δε με παίρνει στα σοβαρά.

πιο εύκολο είναι να με πάρει κάποιος στα τέσσερα παρά να με πάρει στα σοβαρά.

she 's not there

έχω υποσχεθεί σ' έναν φίλο να διαβάσω το βιβλίο που μου πρότεινε, να του πω τη γνώμη μου, αλλά έχω κολλήσει στις 40 πρώτες σελίδες, για δες που με δυσκολεύει ο wilson, ή μήπως δε μου αρέσει και δε λέω να το παραδεχτώ; όταν φτάσω τουλάχιστον στη 200 σελίδα θα μπορώ να πω με σιγουριά.

do it again

τι άχρηστη μέρα και η σημερινή

σπαρίλα

σου έχω πει πως ο αγαπημένος μου ήχος είναι όταν ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΩΝ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ, μου θυμίζει ζωή!

Σε προειδοποίησα από τον τίτλο για το με τι θα είχες να κάνεις.

Την επόμενη φορά που θα διαβάσεις μια άγνωστή σου λέξη, να ανοίξεις το λεξικό πριν συνεχίσεις παρακάτω, να καταλάβεις την ερμηνεία της, και αν αντέχεις φτάσε μέχρι εδώ.

Σε ξεγέλεσα απόψε;

κάτσε ν' ανάψω τσιγάρο, να ρουφήξω μια τζούρα

πριν λίγες μέρες, σε συζήτηση σοβαρή, μέρα μεσημέρι, χωρίς αλκοόλ,

μου ανέφεραν τη ψυχανάληση από ειδικό

και γελάσαμε ομαδικά, γιατί ξέραμε και οι τρεις πως "καλοί" του είδους της ψυχανάλυσης στην ελλάδα πρέπει να μετρούνται στα δάχτυλα της μιας παλάμης, και κάθε session θα σου κοστίζει ένα μηνιάτικο, άκου ρε, ένα μηνιάτικο για μια συνεδρία 45 λεπτών κι εγώ με το μικρό μου μυαλό αναρωτήθηκα μήπως είναι καλύτερα να πιάσω έναν άγνωστό μου να τον κεράσω έναν καφέ -και δυο άμα λάχει- και να του τα ξεστομίσω όλα, πιο φθηνά θα μου έρθει, και πιο πολύ θα με καταλάβει αυτός, αλλά φοβάμαι πως θα τον πάρουν τα δάκρυα, και δε μπορώ να ζωγραφίζω ανθρώπους που κλαίνε, μετά θυμήθηκα πως δε συμπαθώ και πολύ τους ψυχαναλυτές, ούτε τους ψυχολόγους λες και μπορούν να μπουν στο μυαλό μου, ή να καταλάβουν αυτά που έχω βιώσει, ή πως θα με βοηθήσουν να καταλάβω τον εαυτό μου, και το τι έφταιξε και είμαι αυτή που είμαι, ή ότι θα με κάνουν να νιώσω καλύτερα, πως θα με ελαφρύνουν, ή θα γίνω πιο συγκροτημένη, ή θα καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου, ή κι εγώ δε ξέρω τι... η πλάκα είναι πως όταν μου μιλάνε έτσι οι άλλοι σκεφτόμενοι όπως εγώ τους προτείνω ή και παροτρύνω να δοκιμάσουν την ψυχανάλυση με κάποιον ειδήμονα... τι γελοία λέξη η ψυχανάλυση... εξομολόγηση είναι ρε πούστη μου, γιατί κανείς δε μπορεί να σου αναλύσει τη μαλακισμένη τη ψυχή σου, ok, τη δική μου μαλακισμένη ψυχή. Μπορεί απλά να κάνω λάθος. Αλλά δεν έχει και πολύ σημασία.

πότε δοκίμασες τελευταία φορά να μουτζώσεις κάποιον;

ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό;

έχεις νιώσει τι εκτόνωση που έχει να μουτζώνει;

αυτή η κίνηση με ορμή

ανοίγοντας τη παλάμη

σε διάταση τα δάχτυλα

απίστευτη εκτόνωση

λες και ένα "Να ρε!"

και ξεδίνεις απίστευτα!

stretching δαχτύλων και παλάμης,

εξάσκηση άκρας χείρας

Δοκίμασέ το.

με ρούφηξε Η ΝΥΧΤΑ

με οδήγησε σε λόγια

που δεν ήξερα πριν

ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ

λίγη ώρα αυτοσυμμαζέματος

αληθινά δικό μου

δεν είναι τίποτα

αλλά

όλα

ΑΚΟΥΣ;

όλα δικά μου είναι

θυμήσου

τη δική σου ζωή

μη τη δώσεις κοψοχρονιά

"δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί"

κουρσευτής της ζωής

κι αν γίνεις

κάνε καλή συμφωνία

σε δικές σου

ΘΑΛΑΣΣΕΣ

να ταξιδεύεις

με ή χωρίς πανιά

το πολύ-πολύ ν' αλλάξεις καράβι

μη χολένεσαι

ΨΥΧΗ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ

ΨΥΧΗ

Ψ

Υ

Χ

Η

παράσιτο μη γίνεις

με αστεία να γελάς

σαρκαστικά να κοιτάς τον θάνατο

αλλά

ΨΥΧΗ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ...

Ακούς ρε;

Πάω τώρα, πάω να κάνω ισορροπία πάνω στις γραμμές και να συναντήσω το τραίνο

Έχω κάτι χάρτινα κουτιά γεμμάτα με βότσαλα κι άμμο και μυρίζουν θάλασσα, αρμύρα και λίγο από παιδικά χρόνια, έχω κι άλλα χάρτινα κουτιά με γράμματα που έλαβα παλιά, τότε που ακόμα γράφαμε και δε χρησιμοποιούσαμε το icq, ή το msn messanger, και ήταν ωραία να βλέπεις τον γραφικό χαρακτήρα του άλλου, το μελάνι να απλώνεται άτσαλα πάνω στο χαρτί -χμ, μεγάλωσες έγινες τρανός και γνωστός και τώρα με τη πένα mont blanc υπογράφεις μόνο συμβόλαια με μεγάλα ποσά-

Ρε συ θ' αντέξω σήμερα στη δουλειά μέχρι το απόγευμα;

Να θυμηθώ να θυμήσω στον Λ. να μου φέρει το κράνος για τη μηχανή. Σήμερα, ακουγόταν πιο σκατά από χθες. Αύριο που είναι Παρασκευή θα ακούγεται ακόμη περισσότερο σκατά, αλλά από τα σκατά πρέπει να μάθεις να βγαίνεις μόνος σου, γιατί έξω από τα σκατά πολλές κουράδες κάνεις -μέχρι να πέσεις μέσα σε αυτές και να γίνεις κι εσύ σκατά.

Ταξιδεύεις με ενοχές

σημαίνει

πως δε θα καταλάβεις ποτέ

το τραγούδι της θάλασσας

και θα φοβάσαι τις παλιές αμαρτίες που κουβαλάς,

λες κι εγώ δε κουβαλάω τις δικές μου,

απλά κάποιοι το παραδέχονται, κάποιοι άλλοι όχι

ΟΧΙ

όλα έχουν αλλάξει, κι όλα ίδια παραμένουν

κατάλαβες γιατί σου φώναζα να μαζέψεις εμπειρίες;

για να καταλάβεις το μέσα σου

να μαζέψεις και να συγκρίνεις

το δικό σου καράβι

-μα τι κουβαλάς μέσα σ' αυτό-

με τ' άλλα στο λιμάνι

πόσες θάλασσες

ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ;

αστέρια μέτρησες;

είναι βραδιές που νομίζω πως όλα αυτά τ' αστέρια θα πέσουν πάνω στη κεφάλα μου και θα κάνω ένα καρούμπαλο, να τόσο μεγάλο!

κοντεύει πρωί

θα βγω στο μπαλκόνι

να τα θυμάσαι αυτά που σου έγραψα απόψε.

όχι πως πιστεύω ότι θα τα ξεχάσεις,

απλά έτσι το είπα

Α! Και που 'σαι;

Το νου σου!

Το νου σου!

Αντιγραφή είναι αυτό.

Όχι απαραίτητα λογοκλοπή.

Αλλά ξέρεις τώρα εσύ, μη κάθομαι να σου εξηγώ.

Αχ, που να ΄ξερες τα άλλα...


1.8.06

Just give me a break

Την ώρα που εσύ κοιμάσαι, κάποιοι καθώς καπνίζουν ακριβά πούρα και πίνουν εκλεκτό ουϊσκι αποφασίζουν για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Πάνε χρόνια που αποφάσισα να μη βλέπω τηλεόραση. Όχι γιατί δεν αντέχω να βλέπω τα χάλια και τα αίσχη, λες κι αν δε τα βλέπω στο χαζοκούτι θα νιώθω καλύτερα, ή πως δε συμβαίνουν. Μάλλον περισσότερο επειδή απλά θα μείνω να τα βλέπω, χωρίς να κάνω κάτι, κι απλά θα λέω κι εγώ σα ξερόλας τις παπαρολογίες μου. Και το ξέρω καλά, δε θ' αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Όλα μια ημερομηνία λήξης έχουν. Όλα τα "προϊόντα". Όλα τα "υλικά". Και μην αρχίσει τώρα τα δήθεν αισιόδοξα του στυλ η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, η αγάπη δε χάθηκε, όλοι κρύβουμε την ανθρωπιά μας και άλλα τέτοια άστοχα και χιλιοειπομένα... Give me a break...
(UPGRATED 17:55)
Same Shit, Different Pants......