Κάποτε ζωγράφιζα πολύ. Και φωτογράφιζα, επίσης, πολύ.
26.9.06
Κάποτε ζωγράφιζα πολύ. Και φωτογράφιζα, επίσης, πολύ.
24.9.06
21.9.06
19.9.06
Πίσω από το παράθυρο του Νότου τρέμουν οι λευκές κουρτίνες, για ν' αφήσουν τα 2 βιολιά να χορέψουν στους ρυθμούς του συννεφιασμένου ουρανού. Σκοτείνιασε και η μέρα.
Σειρήνες απλώνουν τα φτερά τους και εγκλωβίζουν τα όνειρά σου ανάμεσα στα δε ξέρω, του πρέπει, του θα ήταν σωστό, και με μια γοητευτική φωνή σε αποχαυνώνουν με τραγούδια, κι άντε να ξεφύγεις -να πας πού; Soreno Kavaore.
Αγαπάς κάθε σελίδα, που σε ταξιδεύει. Μετράς ανάποδα μέχρι να φτάσεις στο μηδέν.
Δεν αισθάνεσαι τα χρέη σου ν' αυξάνονται. Ούτε κι αν μειώσεις τα αγχωλυτικά θ' αλλάξεις τον κόσμο, ή τουλάχιστον θα ξεκινήσει να βλέπεις τις ειδήσεις στη tv. Δε παίζει.
Αίμα περιόδου που σιχαίνεσαι+λατρεύεις. Κόκκινη φωτιά, φωτιά μεγάλη που ανάβεις τον πρίγκιπα. Και σιγά μη ξέρω τι σου λέω εγώ τώρα, αλλά σου λέω. Απλά φαντάζομαι το σκηνικό και είσαι λίγο πριν πιστέψεις ολοκληρωτικά και μετά δοθείς από το εσένα στο εμένα.
Γιατί με κοιτάς αποβλακωμένα;
Σημείωμα είναι κι αυτό,
σαν όλα τα άλλα που περιμένουν κολλημένα στον τοίχο δεξιά όπως μπαίνεις.
13.9.06
9.9.06
Stupid girl
8.9.06
που σ' είχα πιότερο για συγγενή;...
Πως κατάντησες έτσι, ρε κακομοίρη
και καλά ο στην άκρη λιγομίλητα σοφός παρατηρής
αλλά στην ουσία
ο χωρίς ουσία;
Ή να πω καλύτερα το
ποιος σε άλλαξε και τώρα όλο βέλη μου πετάς, πήρες τη γόμα κι επιδεικτικά με σβύνεις από τη λίστα που όσες φορές κι αν την άλλαξες ήμουν πάντα εκεί;...
Φίλος είσαι εσύ
που ό,τι έφτυνες έγινες και δεν είσαι πια της κάστας μας;
Που ξενυχτάς + παρεϊζεις με τα μουνάκια που ποθείς να γαμήσεις αλλά δε μπορείς ν' αγγίξεις πια γιατί είσαι ένα 'παντρεμένος';
Που ήσουν ο σκληρός ο άντρας ο αληθινός
και τώρα
μεταποιήθηκες σε γάιδαρο δεμένο;
όλοχάχανακαιγλύκεςκαιδήθενφιλοσοφίες
Μια σταλιά, τόσο δα
έγινες ανθρωπάκο, ΆΚΟΥ!
Φίλος είσαι εσύ
που σε είχα ανάγκη αλλά πεθαμένος
στον άλλο κόσμο περπατάς υπνωτισμένος;...
Δεν είσαι εσύ πια.
Ζήσε αλλού
Ζήσε καλά -αυτό με νοιάζει
Ζήσε όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ονειρευόσουν ό,τι ήθελες κι όχι όπως ζεις τώρα...
4.9.06
Γιατί δε σηκώνομαι να φύγω; Να πάω στον βόρειο πόλο, να παγώσει και το μέσα μου, να μην αισθάνομαι τίποτα. Γίνεται; Όλα γίνονται, μου λες. Άρα γίνεται κι αυτό. Ε, τί πάει να πει ‘παίζει και να μη γίνεται’; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ποτέ δε το ήθελες, ισχυρίζεσαι. Κι όμως, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό να φταίει. Το ότι λειτουργούσες με δύο μέτρα και δύο σταθμά, κι ας φαίνεται πως ακολουθούσες για όλα μια κοινή νοοτροπία. Δείξε μου έναν άνθρωπο που ΠΟΤΕ στη ζωή του δε λειτούργησε με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μπορείς; Δε μπορείς. Μάλλον.
Μπορείς να μου πεις τις λέξεις;
Θέλεις; Θέλεις; Θέλεις;
Φοβάσαι. Ναι, φοβάσαι. Δεν είναι κακό αυτό. Όχι, όχι. Δεν είναι κακό. Κακό είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος χωρίς αδυναμίες. Χωρίς αδυναμίες. Και χωρίς να υποκύπτει –ενίοτε- σε αυτές. Φόβος. Δυνατός φόβος.
Ξεροκατάπια. Και η φωνή μου συνεχίζει να είναι γλυκιά. Και ό,τι κι αν βγει από τους φόβους, πάλι γλυκιά θα είναι. Γιατί μαζί με τους φόβους μαζεύω και τις αμαρτίες. Κι αντί να ζητήσω αγκαλιά, θα προσφέρω τη δικιά μου. Και μετά αναρωτιέμαι πως αντέχω. Παίρνω την ενέργεια του άλλου. Μάλλον.
Μου είπαν πως τα μάτια μου είναι θλιμμένα. Κι ας λάμπω, λένε, από ευτυχία -έχε χάρη που μαύρισα και μου πάει. Αυτό δεν είναι και πολύ ισορροπημένο, ε; Γιατί χαμογελάω πάντα; Γιατί πάντα δίνω ευκαιρίες; Και γιατί συνεχώς ανεβάζω τα όρια μου; Γιατί παίρνω πάντα βαθειά ανάσα και συνεχίζω για το ακόμη πιο πέρα; Γιατί μου ρίξατε τέτοια κατάρα; Γιατί μου ρίξανε κατάρα; Γιατί να με καταραστούν; Που είναι η δικιά μου νεράιδα, που θα μου τη ξορκίσει; Που σκατά βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια; Που θα τη βρω τη πόρτα της υπομονής να τη κλείσω, επιτέλους; Ποιος υπάρχει να με ακούσει, χωρίς να μιλάω και να με καταλαβαίνει; ΜΗ! Μη το πεις! Μη το ξεστομίσεις! Αυτό δε θέλω να το ακούσω, γιατί το ξέρω πια, και φοβάμαι πως πάει πολύ και πως θα στραβώσει η νεφέλη και θα βρέξει στραβά.
Πες μου, λοιπόν.... Πες μου, κι ας είναι, πάλι θα αντέξω εγώ, πάλι θα φάω τους φόβους και τις αμαρτίες άλλων, πάλι θα βαρυστομαχιάσω, πάλι σιωπή θα επικρατήσει στο μυαλό μου με τα δισεκατομμύρια ήχους.
Άλλωστε, κάθε φόβος κρύβει μια ευχή.