Ακούγεται συνεχώς στ' αυτιά μου αυτή έκφραση από έναν εκπληκτικό μονόλογο. Ένας μονόλογος, που συνδέθηκε σε έναν διάλογο, εχθές το βράδυ αργά, κάπου εκεί στις μικρές ώρες. Παγωμένη σαμπούκα, τσιγάρα, κι ανάμεσα στα πολλά τσιγάρα, κι ένας Πρίγκιπας, που κάθε φορά μου προκαλεί ρίγος στη ραχοκολιά "Πάλι θα πέσω στη λούμπα...".
Ακροδάκτυλα κρέμονταν, και οι σκέψεις μαζί μέσα στη νύχτα, με κουβέντες που καιρό είχαμε να ξεστομίσουμε, και κουνάγαμε καταφατικά τα κεφάλια μας, απαλά, χωρίς να ταρακουνάμε την αλκόολη, τόσο ώστε να χαμογελάμε, και να χαιρόμαστε την ηδονή του πνεύματος. Πέρασε κάτι λιγότερο από ένα δύ-χρονο διάστημα, που είπα να ρίξω νερό πολύ στο κρασί μου, να δεχτώ καινούργιες μοίρες, να αφήσω το ένστικτο να χορέψει μέσα μου, και αφέθηκα, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα ξεσπάσματα, τους οιωνούς, το σώμα μου, αλλά ήρθα κόντρα στη φύση μου πολλάκοις. "Δε βαριέσαι... εμπειρεύτηκες πάλι, μικρό", μουρμούρισε ο Αλέξης. Ναι, εμπειρεύτηκα, αλλά είμαι τόσο μικρό... ανθρωπάκι, που νιώθω στιγμές να λιγοψυχώ. "Ήταν σα να μην έκανα, τελικά, τίποτα... σα να μη βοήθησα, και ήθελα να βοηθήσω... ήθελα πολύ να βοηθήσω, να δει τι έχανε, πόσα μπορούσε να κερδίσει, να ζήσει..."... τα έλεγα και θυμόμουν τους καυγάδες, τις αψιμαχίες, πόσες φορές τον κοίταγα και τον άκουγα να μου λέει τις κλασσικές ατάκες/απαντήσεις και ήθελα τόσο πολύ να τον πιάσω από τα μανίκια και να τον ταρακουνίσω, να του φωνάξω "ΣΥΝΕΛΘΕ! ΧΑΝΕΙΣ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΛΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ". Μόνο φώναζα. Να το λάθος μου. Να ένα λάθος μου. "Δε θέλει να ζήσει, μικρό. Έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Και δε θα αλλάξει αυτό.", συνέχισε ο Αλέξης, ενώ έπαιζε με τα σφηνοπότηρα.
Πέρασε ώρα χωρίς να μιλάμε. Βάρυναν και τα κεφάλια, μέτρησα αστέρια, που όλο έχανα τον λογαριασμό στο μέτρημα, γελάσαμε με το μπουκάλι της σαμπούκας που μας φάνηκε πως ήταν τρύπιο, κι άδειασε ξαφνικά.
"Κρίμα πάντως...", ξεστόμισα.
"Παρελθόν...", ανταπάντησε ο Αλέξης
"Ναι, παρελθόν..."
"Και τώρα μέλλον..."
"Ε;"
"Λέω, και τώρα το μέλλον, γιατί το παρόν φεύγει συνέχεια. Άρα, μέλλον!"
"Ναι"
"Καυλοκαίρι"
"Ναι"
"Με σπίτι δικό σου, για να βάψεις τους τοίχους, να τελειώσεις και τον Γείτονα, να ακούσεις μουσικές, να μαζέψεις κανά αδέσποτο γατί, να διαβάσεις βιβλία, να ακούς τη νύχτα, να είσαι εσύ. Ακούς; Να είσαι εσύ, πάλι..."
"Ναι, αυτό... να είμαι εγώ, πάλι..."
"Α ρε μικρό, ποιος να καταλάβει;"
"Κανείς ρε... στην ουσία κανείς. Και ούτε εμείς καταλαβαίνουμε, και πάντα αδικούμε. Τους εαυτούς μας, τους άλλους, και όλους τους υπόλοιπους". Με κοιτάζει λοξά.
"Αρχίδια". Τον κοίταξα κι εγώ λοξά, και δάκρυσα. Αρχίδια! Ουσία μηδέν. Πράξις τέλος. Let it flow. Δε θέλω να σκέφτομαι. Θέλω να πετάξω. Και να κολυμπίσω, ή αλλιώς να κολυμβήσω! Ακούς ρε;
άντε γεια!
