29.10.08

Ταβανοθεραπεία στον θάλαμο 403

...ο πυρετός έπεσε εύκολα, τα χέρια μού όμως πρήστηκαν από τις κορτιζόνες και τις αντιβιώσεις. Ακόμη και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου πως για 48 ώρες δε μίλαγα και δε κατάπινα ούτε το σάλιο μου, που μου μιλάγανε και τους κοίταζα χωρίς να τους απαντάω και κάνοντας ό,τι μου λέγανε.
Έμεινα 4 μέρες στο νοσοκομείο. Το Σαββατοκύριακο ήμουν μόνη στο δωμάτιο και προσπαθόντας να ισορροπίσω τις σκέψεις μου μέσα στα λευκά του θαλάμου, κοίταγα τις σταγόνες των ορών. Αμίλητη και με υπομονή υπέμεινα τις θεραπείες, και τελικά βγήκα από το νοσοκομείο. Βγήκα και είδα τις μέρες μου να σπάνε στη μέση, να μη με πιστευούν ότι ήθελα λίγες ώρες ακόμη για να πεθάνω από ασφυξία, να πρέπει να απολογηθώ για την υγεία μου στο κάθε τσουτσέκι, και να προσπαθώ να χαμογελάω απαντώντας "Καλά είμαι. Τα άσχημα πέρασαν".
Νάσο, δεν είναι έρωτας αυτό που νιώθω, και πιέζομαι.
Χέλενα, είμαι πολύ πιο μονόχνωτη απ' όσο αφήνω να φαίνεται.
Μητέρα, μου έχεις σπάσει τ' αρχίδια.
Πατέρα, βαρέθηκα τις φιλοσοφίες.
Αδερφέ, πάλι θα τη σκαπουλάρεις.
Άρη, το χάσαμε το παιχνίδι.
Πατ, πόσα χρόνια πίστωση θα δώσεις ακόμη;
Ώρες πολλές ταβανοθεραπείας, με το βλέμμα στηλωμένο στον απέναντι τοίχο κι όλα να περνάνε μπροστά μου και να βυθίζομαι από τον πυρετό, να ξυπνάω κοιτώντας τις νοσηλεύτριες που μου άλλαζαν φλεβοκαθετήρα, να με ακούω να προσπαθώ να πω "ευχαριστώ", το μυαλό μου να τρέχει στη δουλειά, να θέλω να βρίσω δυνατά, να θέλω να πάω να κάνω μπάνιο στη παραλία των Άσπρων Σπιτιών, και να ζητάω μια βόλτα με τη μηχανή. "Δε τη χρησιμοποιώ πια τη μηχανή...Κουράστηκα. Ηρεμία θέλω, και αυτό προσπαθούσα να σου δώσω να καταλάβεις, αλλά...", πάγωσα μόλις το άκουσα. Πάγωσα, γιατί αυτό έπρεπε να το είχα καταλάβει από την αρχή και να μη παιδευτώ.
Το ταβάνι, είπε κάποιος γνωστός μου, θα πέσει να με πλακώσει με τόσα που έχει ακούσει. Αν είχε μιλιά, θα μου έριχνε γαμωσταβρίδια. Επειδή, όμως, δεν έχει, απλά στάζει πάνω μου.
Τα άσχημα πέρασαν, τα καλύτερα θα έρθουν.