Χικ!

...Οδηγούσε πάλι μεθυσμένη, γυρίζοντας προς το σπίτι. Δεν ήταν η πρώτη φορά, και σίγουρα θα ακολουθούσαν πολλές ακόμη, μέχρι να ερχόταν η τελευταία. Είχε πει πως θα ξορκίσει τον φόβο της ασφάλτου και σχεδόν κάθε βράδυ την προκαλούσε. Μετά από αρκετά ποτά, με όχι φλύαρες παρέες, αλλά συνήθως ανούσιες και με κενά βλέμματα, πνιγμένες σκέψεις στην αλκόολη, κι ένα πλυντήριο εικόνων που μπέρδευαν τη γλώσσα και δεν έβγαζαν μια ολοκληρωμένη πρόταση, απλά γέλωτες χωρίς λόγους, έπαιρνε τον δρόμο για το σπίτι. Ακόμη κι αν είχε στη διάθεση της μόνο 2 ώρες μέχρι να χτυπήσει το γαμημένο ξυπνητήρι, επέστρεφε σπίτι, να γδυθεί, χωρίς να ξεβάψει το μουτζουρωμένο της πρόσωπο, και να πέσει στο μεγάλο σιδερένιο κρεββάτι της, σε ένα δωμάτιο, που είχε βάψει με ένα τελείως μπουρδελιάρικο χρώμα, κόκκινο, μωβ, καφέ και ροζ είχε αναμείξει. Το ίδιο και απόψε. Αλλά απόψε, απόψε σκέφτηκε να πάρει ένα μπουκάλι γάλα. Από ένα περίπτερο, ναι. Από ένα περίπτερο, που διανυκτέρευε. Ένα περίπτερο, που διανυκτερεύει πρέπει να υπάρχει στη πλατεία του ηλεκτρικού σταθμού. Ένα μπουκάλι με άσπρο, φρέσκο, με λίγα λιπαρά, παστεριωμένο γάλα. Και μετά, θα έπαιρνε τη λεωφόρο, και στο φανάρι με τη στροφή, δε θα κατέβαζε ταχύτητα. Θα έμπαινε με όλα. Θα έδειχνε για μία ακόμη φορά πως είναι η θηλυκή σουμάχερ. Πως δε μασάει. Πως, κατά βάθος, είναι η κόρη του μπαμπά, αντάξιά του. Και μετά θα πήγαινε στο σπίτι, έχοντας στο χέρι του μπουκάλι...με το γάλα. Γιατί, μετά το αλκοόλ, δεν έχει σημασία, θα ακολουθούσε τη διατροφή. Πρωϊνό, με γάλα και δημητριακά. Το μεσημέρι 30 λεπτά διάδρομο, μπρόκολο με φιλέτο γαλοπούλα και γιαούρτι, και το βράδυ...μετά τη δουλειά.. χικ... στο escoba να ζωντανέψει τις βραδιές των νιάτων της, με την αλκόολη και με τους "φίλους που την αγαπούν και δε τη κρίνουν". Χικ!

Αποσύνδεση

...με όλους και όλα, που μόνο να πονάνε και να λένε ψέμματα ξέρουν, απλά να υπάρχουν και να καταναλώνουν από το είναι σου, να σε δουλεύουν ψιλό γαζί, να σε περιπαίζουν, και μόνο να σου θυμίζουν ανύπαρκτες υποχρεώσεις. Όλο το καλοκαίρι μίλαγα για ξεσκαρτάρισμα. Ε, λοιπόν, μετά από 6 μήνες ανασθενάζω με ανακούφιση, κι ας έχω νοίκι, κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΟΤΕ και όλα τα σκατά αυτά που έρχονται σε φακέλους με παράθυρο, για να πληρώσω. Γιατί φάκελος με παράθυρο είναι μόνο για να εξοφλήσεις. Αλλά έχει πλάκα, καθώς επαναλαμβάνεται στο μυαλό μου η ατάκα "Κάθε εμπόδιο για καλύτερα". Ε ναι. Για καλύτερα, και άντε μου στο διάολο υποκριτικό ον της μαλακίας και της έλλειψης αρχιδιών.

Αρχίζω και απεχθάνομαι τους ηθοποιούς, που μεταφέρουν πλέον τη δραματικότητά τους στη καθημερινή ζωή. Και άντε, να 'ναι μόνο στη δική τους, δικαίωμά τους. Αλλά τώρα που έχει να κάνει και με τη δική μου ζωή.... ΣΥΡΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΑ!