Περιμένω να έρθει να με πάρει το ταξί για να πάω σπίτι. Έχω ανάψει και τσιγάρο, και το κοιτάζω να καίγεται στο μεταλλικό τασάκι. Ο όροφος άδειος, ίσως, και όλο το κτίριο. Αν δεν είχα την διαδρομή της μιάμισης ώρας για να γυρίσω σπίτι, θα καθόμουν κι άλλο. Μάλλον να γράψω όσα δεν έχω καταφέρει να πω μέρες τώρα. Και είναι πολλά, ρε φίλε. Είναι πολλά. Έχει μαζευτεί όλο το πλήθος των γιατί μέσα στο κεφάλι μου, τα "κοίτα να δεις, που πάλι εγώ θα τη πληρώσω τη νύφη", "πάλι στο μονόπλευρο θα καταλήξουμε", "για μία ακόμη φορά θα περιμένω και θα αναμένω"... Να σου πω κάτι, όσο περίεργο κι αν σου ακουστεί, έχει κι αυτό την ομορφιά του. Έπειτα, αν αναλογιστείς πως δεν έχω μετανιώσει ακόμη για ό,τι σκατό κι αν έφαγα στη μάπα, ξέρω πως θα είμαι σκληρή. Ναι, η μαλακία είναι πως μάλλον με τη πάρτη μου θα είμαι σκληρή. Όπως και να 'χει, δεν έχω μάθει τι πάει να πει "βάζω μυαλό". Αλλά αυτόν τον μαζοχισμό, τελικά, τον γουστάρω, γιατί με κάνει να είμαι καθαρή με τη πάρτη μου.
Ξέρεις, έχει αλλάξει το πρόσωπό μου. Μάλιστα, έχει σκληρύνει και αφεντιά μου, τελευταία. Το χειρότερο, όμως, είναι που συνεχίζω κατά βάση να είμαι ένα μικρό παιδί, που δε ζητάει πολλά, αλλά θέλει αγάπη, στοργή κι ένα νανούρισμα να κοιμηθεί. Όχι, για να ξέρεις, πως τα σκληρά καρύδια είναι πρώτα απ' όλα σκληρά με τη πάρτη τους, και απόλυτα στερημένα άτομα από στοργή.
Με πονάει το γόνατο, και δε μπορώ να κατέβω ούτε τη σκάλα. Χάλασε και το γαμημένο το ασανσέρ. Τη πουτάνα μου μέσα!
"Και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω!"