Κι όλο πηγαινο-έρχομαι,
χωρίς να στέκομαι πια και να κοιτάζω, να παρατηρώ,
βήμα ταχύ,
βλέμμα φευγαλαίο,
ένα τέρας με δυο πόδια χρώμα κόκκινο να στριγγλίζει στο μυαλό,
που είμαι;
Ακολουθώ μια πορεία,
συγκεκριμένες ΓΡΑΜΜΕΣ,
σε ορισμένο κύκλο,
λίγο ύπνο,
άγχος,
και εκκρεμότητες να μαζεύονται συνεχώς.
Αν με ρωτήσεις, γιατί έλειπα τόσο καιρό,
θα σου χαμογελάσω,
θα σηκώσω και τους ώμους, και παιδικά θα σου απαντήσω:
- Για πόσο καιρό μιλάς; εχθές δεν ήταν που έπαιζα στην αλάνα με τον μαύρο τοίχο;
Για να ξέρεις, παιδί είμαι ακόμα.
