ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Γιατί δε χρειάζομαι τίτλους στη ζωή μου. Μάλλον, επειδή τους βαρέθηκα. Βαρέθηκα να τους ακούω, να τους διαβάζω, να τους ακολουθώ και να μου προσδιορίζουν τα βήματα της πορείας μου.

Ναι, μ'ενοχλούν οι τίτλοι. Και μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα, ακόμη, να προσδιορίσω τους ακριβείς λόγους που μ' ενοχλούν, απλά δε τους μπορώ. Ξέρω, όμως, πως δεν έχει να κάνει με την αντίδραση. Δεν είναι αντίδραση στο κατεστημένο, στο σύστημα, και σε όλες αυτές τις παπαρολογίες που όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει για να στηρίξουμε το επαναστατικό μας πνεύμα. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί-τίτλοι που έχουμε χρησιμοποιήσει, ακόμη και εκφράσεις (βλ. fuck the system), πλέον μου προκαλούν αδιαφορία έως και κι ένα ξενέρωτο αίσθημα δυσφορίας.

Αυτό το δήθεν, ρε αδερφέ, μου τη δίνει πια. Βέβαια, είναι καιρός τώρα που μου βγαίνει αδιαφορία για όλα εκείνα τα κραυγαλαία και πομπώδη_δήθεν_επαναστατικά. Συνάμα, έχω αρχίσει και σνομπάρει εμφανώς αυτούς τους δήθεν_κάτι_έχω_να_σας_πω_για_τη_ζωή_μου και για τους τίτλους που κουβαλάνε μαζί τους, όπου κι αν πάνε.

Πως καταντήσαμε έτσι, ρε συ...

Κρίμα, πάντως, που έχω φτάσει να κουράζω ανθρώπου γύρω μου με την όλη μου γκρίνια. Κρίμα που δεν ακούγεται πια τρανταχτά το γέλιο μου.

Πάντως, εχθές, το χάρηκα πολύ όταν βγήκα από το κτίριο στον πρώην ανατολικό αεροδρόμιο του ελληνικού. Βγήκα και είδα τις τελευταίες στιγμές του ηλιοβασιλέματος. Είδα έναν άνθρωπο δίπλα μου, που χαμογέλεσε μόλις το αντίκρυσε.

Τι νομίζεις πως ζητάμε, ρε;
Μικρά πράγματα, που τα έχουμε τσάμπα μπροστά μας, αλλά δε τα χαιρόσματε.

Μάλλον, επειδή δεν ανήκουν στους τίτλους.
Στους γαμω-τίτλους.

Μαλάκες, απλώς.

Πολλά είπα πάλι...