9.7.06

Εδώ Είμαι

Σκοτείνιασε η μέρα. Μελανιά ο ουρανός.
Και είναι που πάει καιρός τώρα που θέλω να σου γράψω, να σου μιλήσω για όλα αυτά τα μέσα μου, τη παραζάλη μου, για τα μικρά και τα μεγάλα, τα τραγούδια μου που μιλάνε για την άκρη του πουθενά, για τα υπόγεια τα σκοτεινά, τις θάλασσες που μου μιλάνε, τα συντρίμμια και τα χαμένα μυστικά………

Σου αρέσει η σειρά που διαλέγω να βάλω τις λέξεις. Τουλάχιστον, παλιά σου άρεσε, θυμάμαι.

Εχθές πήγα στ’ άσπρα σπίτια. Δεν ήμουν μόνη, αλλά πάλι μόνη αισθάνθηκα. Ευχόμουν να ήταν κάποιος άλλος μαζί μου, που δε μιλάμε αλλά καταλαβαίνουμε τι εννοεί ο άλλος. Ακόμη, ελπίζω. Σαν σε τσίρκο ένιωσα πως βρισκόμουν με όλους τους ζογκλέρ και τους κλόουν. Όλα αυτά τα γέλια, η παράκρουση για την ομορφιά της επαρχίας, που δεν έχουν ξαναδεί, τα επιφωνήματα όταν δεν έχεις τι άλλο να πεις, και οι επαναλήψεις στα ίδια και τα ίδια, και το ύφος το αφ’ υψηλού. Τη τύχη μου! Και ο γκόμενος ο παίδαρος που θέλεις να σου γνωρίσω, και που σ’ ενοχλεί επειδή υπάρχει ηρεμία, επειδή δεν υπάρχουν τα έντονα χρώματα, και οι αλλεργίες σου, και το luxury το γαμημένο… χιλιόμετρα πολλά και δε σταμάτησε να μιλάει, ούτε χαλάρωσε μέχρι να καμπουριάσει παρά παρέμεινε αρχοντικά και μεγαλοπρεπώς στο ύψος της/του. Και το γέλιο το φτιαχτό, fake τελείως μου ακουγόταν, το μη μου άπτου, όχι ακριβώς μιμόζα η αισχυντηλή, αλλά κάπως… σα παραφωνία ήταν… Αλλά, δε μπορεί, κάποιο θησαυρό θα κρύβει, αυτόν που ακόμα δε μπορώ να διακρίνω.

Ξέρεις, δε μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει ο πλακόστρωτος δρόμος με τους ευκάλυπτους. Ούτε η καθολική εκκλησία. Ούτε η στέγη της πυροσβεστικής. Ούτε τι έζησε στα 162. Ούτε το Κανάλι με την σχοινένια κούνια, τότε που όλη η χούφτα μου ίσα-ίσα που χόραγε το μικρό δάχτυλο του πατέρα. Μήπως έχει ανέβει κανείς τους στον 12ο όροφο και ν’ αγναντεύει τον όρμο, σα να βρίσκεται αλλού, καθώς ο νοτιάς ανακατεύει τα μαλλιά και το τραγούδι του ανέμου ξορκίζει όλους τους φόβους; Ή μήπως η μυρωδιά από τα αρμυρίκια σημαίνει θύμησες δεκαοχτώ χρονών γι’ αυτούς; Ποιος έπεσε και μάτωσε το γόνατό του και η πράσινη φόρμα έγινε κόκκινη και δεν έβγαλε μιλιά –γιατί δεν έπρεπε- ούτε άφησε το δάκρυ να χυθεί παχουλό και ζεστό στο μάγουλο; Ή υπάρχει κάποιος ανάμεσά τους που έμαθε τους αρχαίους σε ηλικία επτά από τα ονόματα των δρόμων; Ξέρω, δε πρέπει να προσδοκώ. Και τα φαντάσματα από το παρελθόν μονάχος πρέπει να τα αντιμετωπίζεις.

Η ωριμότητα του να ξέρεις ποιος είσαι έγκειται στο να μη ξεχνάς…

Θα ξαναπάω. Θα πηγαίνω.
Και θα συνεχίσω τη πορεία μου
Σαν ακροβάτης που απέρριψα το τσίρκο
Σαν σχοινοβάτης που έκαψε μόνος του το δίχτυ ασφαλείας.
Και θα υπάρχω,
Όπως ξέρω εγώ
Γι’ αυτά που έζησα
Κι έκρυψα στις έλικες του μυαλού μου…

Φίλε, μια μέρα θα σου τα πω όλα………

10 comments:

Attalanti said...

Καλημέρα!

"Η ωριμότητα του να ξέρεις ποιος είσαι έγκειται στο να μη ξεχνάς…"

Κι αν ποτέ ξεχάσεις, μια επίσκεψη στα παλιά είναι αρκετή για να σε κάνει να θυμηθείς. Φτάνει να κοντοσταθείς, ν' αφήσεις τον αέρα στο πρόσωπό σου, να κλείσεις τα μάτια και να δεις, να νιώσεις αυτά που έχεις αφήσει.

Έτσι θα κάνεις το βήμα στα επόμενα. Υπάρχει θαλπωρή στο παρελθόν, αλλά πρέπει να μάθουμε τι γίνεται και πιο μετά.

Καλό δρόμο!

ΠΡΕΖΑ TV said...

Kαλημερα και απο εμενα.πολυ δυνατο το κειμενο σου.Μεσα σε ενα παραλογισμο συναισθηματων και ευχων.
Μπραβο!!!

sorry_girl said...

"Και αυτά που σου κράτησα κρυφά τότε που ούτε εγώ μπορούσα να μιλήσω ούτε εσύ να ακούσεις.."
Πολύ δυνατές εικόνες..

Little_Pat said...

Καλησπέρα...

*attalanti, να είμαι ειλικρινής δε ξέρω αν μια επίσκεψη οπωσδήποτε θα σου θυμίσει. Θα βάλει ένα χεράκι, όμως, δε μπορεί. Σωστά; έστω κι αν δε χαρακτηρίζεται πάντα το παρελθόν από θαλπωρή. Να 'σαι καλά. Καλές διαδρομές μας!

*πρεζα tv, παραλογισμός, έτσι ακριβώς. Σ' ευχαριστώ. Και για το ποστ σου το σημερινό σ΄ ευχαριστώ.

*sorry_girl, πέτυχες διάνα! Ήταν δυνατές, λοιπόν;...

Anonymous said...

edw eimai... ki egw!
"kai de 3exnw
kai to agapw auto to x8es
mazi me daimones kai fantasmata
pono, pono, pono
kai gelia
sa paidi pou sfiggei ta sentonia
kai me matia ermhtika kleista
pou psi8yrizei euxes
mesa apo tou fovous tou
[...]"

Re sy Pat, me sygkinises kai anoiksa to palio sou to tetradio.

Na mh ksexnas, mikrh mou..!

se filw,
sirA

Little_Pat said...

*sirA,
που σκατά το θυμήθηκες αυτό;!
όπως βλέπω, πρωϊνός-πρωϊνός κιεσύ.Μήπως σε ξύπνησε κάμια πόρτα που χτύπησε από τον αέρα και ξύπνησες από τα άγρια (περίπου άγρια) χαράματα;

Πώς να ξεχάσω....;;; Είπαμε, ψάχνουμε να βρούμε την άκρη του πουθενά, εκεί που ξεκινάει η Λήθη, μήπως και ξεχάσω, μήπως χάσω την 'ωριμότητα'.... Λέμε τώρα...

Καλημέρα

Giramondo said...

"Σαν σχοινοβάτης που έκαψε μόνος του το δίχτυ ασφαλείας."

Αυτό σημαίνει να ζεις!
Κι εσύ επέλεξες να ζεις...ουσιαστικά!
Μόνο αυτό να μην ξεχνάς!

σε φιλώ μικρή :)

Little_Pat said...

*γυριστρούλα,
σ' ευχαριστώ.
Να ζω και να μη ξεχνώ, το λοιπόν!!!
καλημέρα...

Anonymous said...

pantws mas aresan kai mas aresoun oi lekseis sas, o tropos grafhs sas...

Mikri Pat, ypoklinomaste kathe toso...
Alla sas ypen8ymizoume oti prepei na strwsete ton kwlo sas kai na epanelthete drimiterh.

o diko sas panta ('h sxedon panta)
sirA

Little_Pat said...

*sirA,
πάθατε παράκρουση, ή απλά με σαρκάζεστε και χρησιμοποιείτε τον πληθυντικό αριθμό; :ppp

σ' ευχαριστώ, πάντως.
Ναι, υπήρξαν και καλύτερες στιγμές όταν χρησιμοποιούσα τις λέξεις. Μπορεί και να υπάρξουν πάλι τέτοιες εκλάμψεις. Θα δούμε!

Τον κώλο μου, προς το παρόν, προσπαθώ να τον στρώσω στα της δουλειάς. Ξέρεις εσύ!