21.7.06

Σου το είπα, δε σου το είπα;

Καπνίζω τους πρίγκιπες από νωρίς το πρωϊ, αξημέρωτα ακόμη ήταν. Μύριζα τα τελευταία αρώματα της νύχτας, παραζαλισμένα από τον τρελοαέρα και μετρούσα τις κινήσεις του μήνα Ιούλη. Μοναδική ώρα να μετράς τις κινήσεις σου. Αυτό που αποφεύγει πολύς κόσμος, είτε από άγνοια, είτε από φόβο, μπορεί και από ευθυνοφοβία μόνο. Αλλά δε με νοιάζει για εκείνους πια, δε με νοιάζει αν θα καταλάβουν, αφού δεν ιδρώνει το αυτί τους.
Τί έλεγα; Α, ναι... για τους πρίγκιπες. Χμ... όσο πάνε και αυξάνονται, δε τους μετράω πια. Αλλά ούτε κι αυτό με νοιάζει. Δε με απασχολεί, θέλω να πω.
Η εβδομάδα ξεκίνησε κάπως. Όχι περίεργα, ή άσχημα. Απλά κάπως. Στης Ελευσίνας τα μυστήρια θέλησε εκείνη να με μυήσει κι εγώ δεν ήξερα τίποτα, ούτε ήθελα κάτι παραπάνω από τα φωτάκια στα καράβια στον κόλπο τον ομόνυμο μαζί με τους πρίγκιπες. Που να 'ξερα για ποιες μυστικές συνουσίες θα μου μίλαγε με μπύρες στα χεράκια πάνω από τους βράχους; και σ' άκουγα που μίλαγες, μια πυγμή να έβλεπες που είχε το πρόσωπό σου, και με τι αποφασιστικότητα ορμήνευες τα σχέδια σου, αχ να έβλεπες... Κι εγώ σε χαιρόμουν, ακόμη κι αργότερα που επέστρεψα στο Άθμονον με τη κερύθρα να κρατώ ευλαβικά στα χέρια μου, και το βράδυ τ' αστέρια σιγοτραγουδούσαν δικά σου τραγούδια και το φεγγάρι μισοφαγωμένο με κοίταζε από ψηλά και παρακολουθούσε τις σκέψεις μου.
Τι έλεγα; Α, για τους πρίγκιπες. Τι συντροφιά ακούραστη, με σχέδια στο μέλλον μαύρα από καρκίνο. Αλλά, δε βαριέσαι, ρίσκο είναι και η απόλαυση, ακόμη και η ηρεμία. Μα να ήσουν εδώ και να άκουγες το αέρα πως λυσσομανούσε... κι αυτές οι μυρωδιές οι τελευταίες της νύχτας... Και μετά ξημέρωσε. Φως άρχισε να απλώνεται στη πόλη των τρελών. Αλλά ούτε κι αυτό με φόβισε, ούτε με απασχόλησε. Θα κατέβαινα να οδηγήσω με μουδιασμένα χέρια, την ίδια γνώριμη διαδρομή, κάτω από τους ευκάλυπτους να παρκάρω, να χλευάσω τη σκόνη πάνω στους μαύρους ίππους και σα περήφανος κλειδοκράτορας να ξεκλειδώσω και μηχανικά, χωρίς σκέωη σου λέω, να πραγματοποιήσω την ιεροτελεστία της καθημερινής ρουτίνας.
Τι μέρα είναι σήμερα; Α, Παρασκευή. Αύριο ξυπνητήρι δε θα χτυπήσει. Όχι πως το έχω ανάγκη το γαμίδι, αλλά λέμε τώρα.
Και η συναυλία προχθές... σου μίλησα για τη συναυλία; Όχι, ε; Το λοιπόν, πήγα. Πήγαμε. Τελευταία στιγμή τα εισητήρια, κι αυτό το πλάνο αβίαστο ήταν. Και χοροπήδηξα, και τραγούδησα, και αγκαλιά όλοι μαζί και χώρια, και ήταν ωραία μέχρι νωρίς το πρωϊ που γύρισα σπίτι. Σπίτι για ένα μπάνιο, ύπνος καθόλου, διπλός ελληνικός καφές με λίγες σταγόνες γάλα για να μυρίσω τη νύχτα πάλι, μαζί με τους πρίγκιπες. Είδες, όλο για τους πρίγκιπες σου μιλάω. Για το χαμόγελο, όμως, δε σου είπα. Όλο χαμογελάω. Ακόμη κι όταν καπνίζω. Ακόμη κι όταν βλέπω κάποια ταινία. Δε συζητάμε για όταν ακούω μουσική. Εκεί ξέρεις πως είμαι. Είναι κάπως αυτή η εβδομάδα. Σου το είπα αυτό, δε σου το είπα; Κι ακόμη δεν έχει τελειώσει...

5 comments:

Attalanti said...

Καλημέρα Patούλα!
Μπορεί η εβδομάδα σου ν' άρχισε κάπως, εμένα αυτό το κάπως μού φαίνεται μια χαρά... Είναι πολύ ωραία η παραμυθένια σκοπιά της ζωής σου.

sorry_girl said...

άψογο. κορίτσι.
"σ'όποια αγκαλιά και να κοιμάσαι , εγώ μαζί σου θα ξυπνάω"..
Αφού σου το'πα!

Little_Pat said...

* άττι, καλημέρα σου!
Η παραμυθένια πλευρά της ζωής μου, ίσως, τελικά, να είναι πολύ ωραία γιατί αποφάσισα να είναι πραγματική! χιχι

*sorry_girl,
φχαριστώ! Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι σου το 'πα! ;)

Anonymous said...

Very nice site! Horny hardcore indian Fat liposuction removal

Anonymous said...

Where did you find it? Interesting read free black jack game discount mexican pharmacy that sells modafinil or provigil License plate frames mercedes