15.8.06


Βότσαλα που πλύθηκαν, και ανακατεύτηκαν, αλλά πάντα εκεί υπάρχουν, για να τα μετράς

να ξεχνάς, να θυμάσαι, να περιμένεις, να ανησυχείς, να πετάς, να σπας, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να, να... Τελειωμό δεν έχει πια.

Αφιερωμένο

Στη Λήθη μου όταν στεγνώνει το στόμα μου + βλέπω θάλασσες με τα μάτια καρφωμένα στο πουθένα, στο δε ξέρω, στο δε θυμάμαι Στους Πόθους μου ανεκπλήρωτους, πικραμένους, χαραγμένους στο πίσω μέρος της πόρτας εξόδου Στα Θέλω μου που είναι περιορισμένα στους μικρούς θησαυρούς της καθημερινής εμπειρίας Στα Ταξίδια μου που έκανα, κάνω και θα συνεχίσω μα κάνω χωρίς πυξίδα και χωρίς ενοχές Στα Πολύτιμα Χνάρια του Χθες που κοιτάζω + με σαρκάζουν, θυμίζουν, δυσκολεύουν, συντροφεύουν, ψιθυρίζουν Στις Παλιές Αμαρτίες και τις νεώτερες που πολύ γουστάρω + είναι μόνο για τη πάρτη μου, αυθαίρετα, απόλυτα, ηδονικά, μυσταγωγικά Στο Κορίτσι με Το Μπουκαλάκι επειδή είμαι κατά βάσει ένα εγωπαθές ον με πολλή δόση εγωκεντρικότητας + μπόλικης μαλακίας κι επειδή υπάρχει μια ιστορία από το '89 και Στον Καβαλάρη που Παραμένει Ένα Μεγάλο Παιδί και που είχε και θαρρώ ακόμα πως έχει το δικό του συννεφάκι που εύχομαι να πραγματώσει.

Οι γαμημένες φωτογραφίες δε λένε να ξεκολλήσουν από το σφάλμα, σιχτιρίζω, κρύβω κείμενα, αλλού σχεδίαζα να πάω κι αλλού βρέθηκα, και τα κωλοκινητά θα τ' αφήσω κλειστά σήμερα, και τα δυο, και το σταθερό στο μουγκό θα το έχω απλά να αναβοσβύνει το φωτάκι με τις κλήσεις και τα μηνύματα στον τηλεφωνητή που θα περιμένουν να τ' ακούσω, και ιχνηλάτης του ήλιου θα καμαρώνω πως είμαι μέσα από τις μουσικές.

Θυμάσαι; "πως να τη νιώσεις μωρέ τη μοναξιά αν δε στεγνώσει πρώτα η λύπη?"

Πάλι σφάλμα. Δε γαμιέται; Κι αυτό θα το δεχτώ. Τρεις ευκαρίες θα δώσω. Μετά θα ξορκίσω την ευχή που κρύβει κι αυτός ο φόβος.

Θα υπάρξουν κι άλλες προσπάθειες, να το ξες.

7 comments:

Attalanti said...

"Τρεις ευκαρίες θα δώσω. Μετά θα ξορκίσω την ευχή που κρύβει κι αυτός ο φόβος." Μαθητευόμενη μάγισσα, πρέπει να κάψω πολλά τσουκάλια ακόμα μέχρι να πετύχει το ξόρκι... Θέλει συναίσθημα (έστω και φόβο) το ξόρκι για να βγει. Χρόνια πολλά!

Little_Pat said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Little_Pat said...

Τρεις φορές, ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω. Θέλει πολλά και, ταυτόχρονα, λίγα αυτό το ξόρκι. Trust me, attalanti ;)

Χρόνια Καλά, λοιπόν.

sorry_girl said...

"Αν δε φαντάζεσαι φωτιές με κάρβουνα μην παίζεις.."
(πάλι με κόκκινα χέρια θα κυκλοφορούμε ρε πούτη μου!!)

Little_Pat said...

Οι κακές συνήθειες δε κόβονται sorry_girl. Κι εδώ που τα λέμε, έτσι είναι και καλύτερα :)

Anonymous said...

Afierwmeno se auta pou agapas kai miseis, se autous pou zwgrafisam sth zwi sou, se ola ekeina pou kouvalas mazi sou...

Mh mou peis pws to mpoukalaki to exeis apo to 89!!!

To eisitirio to pires paidim? lol
sirA

Little_Pat said...

*sirA,
το μπουκαλάκι το 'χω από το 89, κι όποτε το έβγαλα το μετάνιωσα... είναι το μόνο που με έριξε σε στιγμές αδυναμίας μπροστά στη μοιρολατρεία....

Το εισιτήριο με "περίμενε". Όπου κι αν πήγα, κουβάλησα όλα τα μέσα μου που συνθέτουν το σαράκι μου. Αλλά σε διαβεβαιώ ήταν καλά....... Του χρόνου πάλι εκεί!