1.11.06

Κοιτάς ακόμα έξω από το παράθυρο; Ή μήπως σταμάτησες να χαιρετάς τα σύννεφα και τους ανέμους; Μήπως ξέχασες πόσα χρόνια υπήρξες φτερό; Πότε μίλησες τελευταία φορά στη θάλασσα; Όχι, όχι δεν αναφέρομαι σε εκείνη την προχθεσινή, που νόμιζαν πως δε περνούσες καλά. Είχες να τη δεις καιρό και αναρωτιόσουν πόσο κοστολογήται η θέα της. Εκείνο το απόγευμα έπιασες τον εαυτό σου να σκέφτεται όπως κάποιος άλλος χιλιόμετρα μακριά, και σκεφτόσασταν τα ίδια πράγματα.
Αναστενάζεις καθώς περπατάς, ή καθώς κοιτάς το άπειρο. Ποιο άπειρο; Το δικό σου μικρό και τεράστιο, συνάμα, άπειρο. Πως γίνεται αυτό; Μπορείς να το εξηγήσεις; Όλα μπορούν να εξηγηθούν, όλα και το ξέρεις καλά. Αλλά θέλεις να μένει και κάτι έξω από τις εξηγήσεις.

Πότε είπαμε πως έκλαψες τελευταία φορά; Ε, ναι. Εχθές. Αλλά πριν από χθες; Πολύ καιρό πριν. Μην ήταν χρόνια; Δε γαμιέται; Πάλι μέσα σου θα τα κρατήσεις. Πάλι μέσα σου θα τα κουβαλήσεις. Πάλι δε θα θέλεις να δώσεις εξηγήσεις. Τα γαμίδια, τα γαμίδια που σε τρώνε από τότε. Σπαστικό, μαλακισμένο, μικρό κι ανόητο κοριτσάκι που πάντα έδειχνες δυνατή γυναίκα, ολοένα και πιο δυνατή. Τί κατάλαβες; Τί είπες πως κατάλαβες; Νόμιζα πως κάτι είπες...
Κάποιος περπατούσε στο δρόμο με βροχή, το βράδυ. Με βροχή να ρίχνει στα θέλω σου και να μουχλιάζει τα όνειρά σου. Ξανά δυνατές μουσικές, αλλά τώρα με τ' ακουστικά στ' αυτιά. Ένα τσιγάρο να καίει στο τασάκι, ανοιχτό παράθυρο μπας και παγώσει το δέρμα σου, μπας και νιώσεις το δέρμα σου.
Κάποιος κάθεται και αφουγκράζεται το διπλανό διαμέρισμα, ακούγεται ένα σκυλί να γαυγίζει για τους δικούς του λόγους στον ακάλυπτο. Δε μου λείπει καν το δωμάτιο με το παράθυρο στο νότο. Και δε με νοιάζει αν με αποκαλούν τυφλοπόντικα, επειδή τριγυρίζω στο σπίτι χωρίς φώτα, και με τα παράθυρα κλειστά.
Ευχές, όνειρα, μονοπάτια, πολλοί και ατέλειωτοι δρόμοι, γυναικεία φωνή με παραμυθένια φωνή να σε ταξιδεύει, φόβοι, κιθάρες δυνατές. λόγια, λέξεις, ψυχές να μονολογούν, άλλες να χλευάζουν, ύφος σαν υφάκι, τσούλα που το παίζει αρχοντογυναίκα, ένα γαμίσι στη γωνία, άλλο ένα κάτω από τους κρυστάλινους πολυέλαιους, παγωμένα μαρμάρινα δάπεδα, χρυσός, ακούσματα από σαξόφωνα, ομιλίες, επιδείξεις, ταξιδευτής...

Somewhere is my dearest drifter...

Ποιες μελωδίες αγάπησες;
Ποιες φωνές;
Ποιες λέξεις;
Έλα να ρίξουμε μια μπουνιά, μια κλωτσια σε ό,τι σου καίει τη ψυχή.
Στο τέλος-τέλος, τέλος θα μείνει και υα θέλω σου μια παρθένα γυναίκα, που δεν έζησε, δε γεύτηκε, δε πόθησε αφού δε δοκίμασε...
Μπορώ να αλλάξω, μπορώ να αλλάξω, μπορώ να αλλάξω, αλλά πάντα εγώ η ίδια θα παραμένω.
Πάρε χαρτί και μολύβι και γράφε, γράφε μέχρι να τελειώσει το λευκό, μέχρι να μη μείνει άλλος γραφίτης, πέτα και τη γόπα μακριά, τίποτα δε θα σβήσουμε, τίποτα δε θα παραλλείψουμε.
Μπορώ να νιώσω, κι αυτό μου λέει ακόμα πολλά. Μπορώ να αγαπήσω και να μισήσω πολλά, και να χαμογελάσω, αν και έχω καιρό πολύ να γελάσω δυνατά. Έλα, μη με ρωτάς τι έχω. Έχω αυτό που είχα πάντα. Ένα ζαλισμένο μυαλό, που ψάχνει, και που δείχνει σα χαμένο. Τουλάχιστον, δε κοιτάζω πια κάτω τα πλατανόφυλλα στον δρόμο μου. Απλά τα ακούω, όταν πατάω επάνω τους. Τα ακούω κι έχω ένα χαμόγελο. Αχνό μερικές φορές, αφού την ηδονή σου δε θέλεις να τη δείχνεις πάντα.

Έκλαψα βουβά χθες μέσα στο μέγαρο μουσικής.



9 comments:

ηω-λιθικός said...

πέρασα...

Anonymous said...

ksespases mikro?
sirA

Attalanti said...

Καλό μας μήνα... Γράψε, γράψε να τα ξορκίσεις! Γράψε για να κάψεις τα χαρτιά!

Anticipointed said...

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί.........

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή.....

Αυτούς τους στίχους μου έφεραν στο μυαλό τα όσα διάβασα..

No further comments προς το παρόν!!

PS: Nice blog!

Little_Pat said...

*ηωλιθικέ,
σ' ευχαριστώ :)

*sirA,
ξέσπασα; ή απλά έχασα τον έλεγχο;

*attalanti,
γράφω, γράφω, γράφω όπου βρω, όποτε βρω... στους τοίχους, σε χαρτί, στο πακέτο των τσιγάρων, στο γραφείο, ακόμη και στο χέρι μου. Και δε τα σβήνω. Παλιά έκαιγα τα χαρτιά, μουτζούρωνα τους τοίχους, πέταγα τα πακέτα και έπλενα τα χέρια αμέσως. Τώρα όχι. Τώρα δε πετάω τίποτα. Ακόμα κι ένα ερωτηματικό, θα το κρατήσω...
Καλό μήνα να έχουμε, ναι :)

*anticipointed,
μόλις ανέβασα το ποστ, άρχισε να παίζει στο ραδιόφωνο αυτό το κομμάτι από της τρύπες. Και όχι, δε το θεωρώ τυχαίο. Μπορεί να ανήκει στα ανεξήγητα, που συμβαίνουν όταν περνάει... όταν περνάει ο κρόνος πάνω από τον Αχλαδόκαμπο.

PS: Thnx and... welcome aboard :)

ΠΡΕΖΑ TV said...

Πρεπει να συγκρατεις τον εαυτο σου,για ο,τι και συμβαινει...

Little_Pat said...

*πρεζα tv,
τα πρέπει είναι που κάνουν τη ζημιά, ξέρεις...
ναι, καλό είναι να συγκρατείς τον εαυτό σου ορισμένες φορές.
Το ακόμη καλύτερο, όμως, είναι να είσαι συγκροτημένος κι όχι συγκρατημένος.
Βέβαια, από τη θεωρία στη πράξη είναι μεγάλη η απόσταση και δύσκολη γαμημένη διαδρομή :)))))

Sigmataf said...

Αγγίζεις!

Little_Pat said...

*sigmataf,
ελπίζω όχι άσχημα.