13.11.06

"Βάλ' το, όταν βρέχει, να τ' ακούς"

Έφτασε η ώρα να κλείσει ο κύκλος.
Γιατί πάντα, όταν είναι να ξεκινήσω να γράφω σε word document, η πρώτη μου κίνηση είναι να ρυθμίσω το justify, ώστε το κείμενό μου να είναι ¨ευθυγραμμισμένο¨και από τις δυο πλευρές; Στην αρχή του και στο τέλος του, σε κάθε σειρά; Γιατί ακόμη και τα χειρόγραφά μου είναι, συνήθως, έως και πάντα, ευθυγραμμισμένα; Αφού, κατά βάση, είμαι ανισόρροπο άτομο... Γιατί μου αρέσει να ακούω δυνατά τις μουσικές; Γιατί μου ξεφεύγουν χαμόγελα, όταν ακούω τις μουσικές που μου αρέσουν; Και γιατί πάντα μου άρεσαν τα κομμάτια που είχαν βιολί; Μήπως είμαι κι εγώ βιολί; Μπα. Το βιολί είναι ευγενικό όργανο. Εγώ δεν είμαι ευγενική. Αυτό έχει μια ποιότητα. Εγώ – κι ας είπαν κάποιοι το αντίθετο- δεν έχω ποιότητα. Χύμα. Αλλά, θα μου πεις, πως το χύμα δε πάσχει, απαραίτητα, από την έλλειψη ποιότητας. Τέλος πάντων, Σάββατο βράδυ είναι και δικαιούμαι να λέω ό,τι μαλακία θέλω. Στο κάτω-κάτω, πάντα μου έδινα το δικαίωμα να γράφω ελεύθερα. Ό,τι και όπως. Θα το έγραφα.

Έλα, χαμογέλα. Αφού, κατά βάθος αυτό θέλεις. Να χαμογελάς, και να γελάς!

Πως γίνεται, ρε γμτ να χάνω μερικές φορές το χαμόγελό μου; Αφού πάντα σε αυτό γυρίζω. Πάντα. Ακόμα κι αν θυμώνω, ακόμη κι αν με λυπίζουν πράγματα. Όπως εχθές, που διάβασα τα κείμενα –παλιά κείμενα- ενός ανθρώπου που τον είχα ξεχωρίσει. Ο ¨εκτός στατιστικής¨... Ο άνθρωπος, που μου έμαθε να ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου και να διώχνω «ό,τι μου καίει τη ψυχή». Αυτός που πρώτος κατάλαβε πόσο με γέμιζε και είχα ανάγκη, και δε χρειαζόταν να το δικαιολογήσω, ούτε να εξηγήσω το πως και το πότε, και χωρίς να με ρωτάει πολλά-πολλά, να κοιμάμαι τα βράδια στο αυτοκίνητο κάτω από τη γέφυρα της Χαλκίδας, στο Σουνιάκι, στη παραλία της Αναβύσσου, στην αρχαία Τανάγρα. Αυτός, που έκλεισε τα πάντα, χάθηκε, δεν είπε ένα γεια, δε μου έδωσε την ευκαρία να τον δω να χαίρεται, δε πρόλαβα να σηκώσω το ποτήρι με τη τεκίλλα και να του πω «στην υγειά σου, ρε μπαμπά». Μου έμειναν μόνο οι θύμησες, κάποια κείμενα, ένα βιβλίο ¨από το δικό του κόσμο¨, το μαύρο παλτό για τις νύχτες χωρίς ονείρατα, κι ένα πικραμένο χαμόγελο για το παιδικό χεράκι που θέλει να κλείσει στην χούφτα του...κάποτε. Αστεία-αστεία, θα παραμείνει ο μπαμπά μου. Ο σαλιάρης, ο μπούρδας, ο μεγάλος μικρός γίγαντας με τη ψυχή του παιδιού που έδειρε εκείνον τον μαλάκα τον ελληνάρα στη Θησέως –εκείνος ξέρει για ποιον μιλάω- που μου έδωσε λίγη μυρωδιά από το Πέραμα, κι ένα δικό μου (ΔΙΚΟ ΜΟΥ) πέρασμα στο ακρόνειρο.

Κύκλους κάνει η πουτάνα η ζωή. Θα σε δω ρε, αλλά θα έχεις γεράσει. Και τότε, θα σε ρωτήσω, ξέρεις τι, και να δω τι απαντήσεις θα μου δώσεις.

Α, και που ‘σαι. Δε θα ξαναμιλήσω για σένα. Ακόμη κι όταν θα βρέχει, και θα το βάζω να το ακούω.-
Σάββατο, 11 Νοεμβρίου... μεταφερόμενο, όμως, σήμερα αφού εχθές δεν ένιωθα τ΄σοο σίγουρη αν θα το ανέβαζα. Αλλά το ανέβασα, πράγμα που σημαίνει πως δε το μετανιώνω, όποια μουσική κι αν ακούσω από 'δω και πέρα.

9 comments:

Anonymous said...

Ayti h pikra mas menei, poy den eimai sigoyros an einai akrivws pikra.
sirA

Attalanti said...

11 - 11... Όσο μεγαλώνουμε είναι περίεργο να βλέπουμε κάποια πράγματα να μένουν τα ίδια. Για 'μας. Να είσαι καλά, να θυμάσαι. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

ηω-λιθικός said...

χαίρομαι που το ανέβασες...καλά κάνεις και δεν το μετανιώνεις...
καλά να περνάς...και να ξεκουράζεσαι λίγο...

Little_Pat said...

*sirA,
ναι, έχεις δίκιο. Ούτε κι εγώ μπορώ να είμαι σίγουρη, αν είναι πίκρα αυτό που μας μένει. Μπορεί και να με συμφέρει να πω πως, σίγουρα, μένουν αναμνήσεις απ' όλα αυτά. Πικραμένες αναμνήσεις; ε και; καλές είναι κι αυτές.

*attalanti,
ναι, να θυμόμαστε. Έστω κι αν κάποιες φορές δε συμφέρει καθόλου. Καλή εβδομάδα να έχουμε.

*ηω-λιθικέ,
καλά να περνάς κι εσύ και... ναι, θα ξεκουραστώ κάποια στιγμή :)))) Σ' ευχαριστώ.

Anonymous said...

Κατά βάθος όλοι μας θέλουμε να γελάμε και να χαμογελάμε αλλά λες και η ζωή είναι βαλτή να μη το καταφέρνουμε.
ωραίο το μπλογ σου. Απλό, με ευστοχα ποστς. Και ωραίο και το συγκεκριμένο κομμάτι των active member. Τελικά, φαίνεται να ακούς πολλά και να διαβάζεις επίσης πολλά Little_Pat.
Δημήτρης Σ.

ΠΡΕΖΑ TV said...

Συνεχεια τα ιδια και τα ιδια περναμε.
Σε παρομοια φαση βρισκομαστε...
Μη δεινεις ομως σημασια.
Ολα καποτε θα περασουν...

Little_Pat said...

*ανώνυμε Δημήτρη Σ.,
Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου... and welcome aboard.
Δε μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Κάποιες φορές, όλοι μας σιχτιρίζουμε και στη καλύτερη των περιπτώσεων απλά λέμε ότι είναι λες και η ζωή είναι βαλτή για να μη χαμογελάμε, ή γελάμε. Προσωπικά, πιστεύω ότι για όλα ευθύνεται το μυαλό μας. Το μυαλό μας και τα παιχνίδια που κάνουμε μαζί του, ή που μας κάνει αυτό μόνο του σε αποκλειστικότητα!

*πρεζα tv,
ας μη δίνουμε σημασία.

sorry_girl said...

Κάψε και κράτα κοριτσάκι..και που 'σαι; Ένα να μένει για το δρόμο έτσι;
Σε φιλώ!

Little_Pat said...

*sorry_girl,
καίω και κρατάω, να είσαι σίγουρη! Φυσικά υπάρχει ένα για τον δρόμο. Είναι το "one so fucking special"...αφιερωμένο στη πάρτη μου και στις Διαδρομές μου.
Καλώς όρισες.