18.12.06

Bloody Monday instead of Sunday...

Ο προηγούμενος διευθυντής μου -αυτός στο προηγούμενο τμήμα που ανήκα- σιχαίνεται τις Δευτέρες. Κάθε Δευτέρα πρωϊ, αμέσως μετά το ξύπνημα, όταν ξεκινάω για τη δουλειά τον θυμάμαι και χαμογελάω και με πείθω πως θα ξορκίσω αυτό το κακό αυτής της κακής μέρας. Σήμερα, βέβαια, το ξόρκισα από τη Κυριακή αφού δε κοιμήθηκα το βράδυ και τώρα μου φαίνεται σα μεσημέρι. Ήρθα στην εταιρία, έφτιαξα καφέ, κανείς στους ορόφους, ό,τι πρέπει για να ακούσω μουσική και να βαράω τα πλήκτρα χωρίς να μιλάω σε κανέναν, χωρίς να ενοχλώ τη συνέχεια της ανωνυμίας και της μοναχικότητας. Γιατί, το έχουμε ξαναπεί βρε φίλε, είμαι μονόχνωτος άνθρωπος. Άσε με μόνη μου και θα τη περάσω ζάχαρη. Καφέ και τσιγάρο να έχουμε και είμαστε μια χαρά... Α! Και μουσική! Ναι, ναι. Μουσική, δυνατά, συνέχεια, και χαμόγελο. Από αυτά τα μεγάλα, και συνάμα διακριτικά.

Είναι αυτός ο καιρός περίεργος. Θέλω να πω, αυτή η χρονική περίοδος. Χάνομαι στις στιγμές, βυθίζομαι, ταξιδεύω, πλέω, τρέχω και νιώθω μια ηδονή. Καλό το σεξ, αλλά η ηδονή του πνεύματος είναι κάτι άλλο. Τσάμπα μαστούρα -το κλέβω από τον Τζιμάκο.

Τί έλεγα, μωρέ;
Α, ναι. Για τις Δευτέρες. Και για τη μαγεία της στιγμής αυτής, που σύντομα θα τελειώσει. Δε σου είπα ότι σύντομα θα τελειώσει; Μόλις.

Πάντως, ειδικά τις Δευτέρες, είναι άλλο πράγμα να είσαι παρατηρητής το πρωϊ που ο κόσμος 'ταξιδεύει' για τη δουλειά του. Ή για τις δουλειές, γενικώς. Είδα 2 παρανοϊκές -μα σου λέω παρανοϊκές- φάτσες στον υπόγειο. Είδα και κάτι τρελλαμένα σκυλιά στον δρόμο. Είδα και κάτι σκύλες, που πάλι δε πηδήχτηκαν εχθές Κυριακή και θα τη πληρώσουν οι υφιστάμενοι τους. Καλά, ούτε κι εγώ πηδήχτηκα εχθές, αλλά γαμώ τη πουτάνα μου -ποια; τη πουτάνα μου- δεν είμαι έτσι. Θα μου πεις, είμαι νέα ακόμα. Αχμ... είμαι γριά από τα οχτώ μου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τεσπα... οι συνάδελφοι, σιγά-σιγά, μαζεύονται. Τους έλειψα, λόγω της αναρρωτητικής άδειας της περασμένης εβδομάδας (αρχίδια αναρωτική ήταν, αφού και τη Τρίτη ήρθα στο γραφείο μέχρι αργά, και τη Τετάρτη το βράδυ έτρεχα στου διαόλου το πέταμα για να... ε, τέλος πάντων, για δουλειά). Μαλακίες τους έλειψα. Σίγουρα, όμως, ήμουν αλλού. Και συνεχίζω να είμαι αλλού.

Έρχονται και οι γαμημένες οι γιορτές. Είκοσι τόσα χρόνια έχουν περάσει και δεν έγινε κάτι για να τις συμπαθήσω.

Συμπάθα με, αλλά αυτός δεν είναι Χειμώνας. Και ξέρω τον λόγο. Είπαμε, φέτος τον Χειμώνα δε θα τη βγάλουμε όπως-όπως. Δεν είναι στο χέρι του να μας γαμήσει. Στο κάτω-κάτω, τα χρόνια δε τα μετράμε με χειμώνες, αλλά με Καλοκαίρια. (για σένα Νατάσσα, επειδή καταλαβαίνεις) Άσε που εχθές μίλησα και με έναν γνωστό Σουηδο και μου είπε πως ούτε εκεί έχει χιονίσει, και είναι μία εβδομάδα πριν από τα πως_τα_λένε_να_δεις...

Να σου πω... Δεν είμαι εδώ.

Σε αφήνω τώρα, γιατί, είπαμε, Δευτέρα είναι, είμαι και στο γραφείο, καταλαβαίνεις...

5 comments:

Attalanti said...

Καταλαβαίνω :) Άσε τους άλλους να περιμένουν ημερομηνίες για να γιορτάσουν - εμείς θα γράφουμε για θάλασσα το Δεκέμβρη και για κοχύλια το Γενάρη, για αστέρια το Φλεβάρη και για άμμο το Μάρτη.

Είμαι εδώ, μακριά από όλα τα αυτά_πως_τα_λένε. Και πολύ μου αρέσει που υπάρχουν πόλεις που δε γιορτάζουν, όπως κι εμείς.

ΠΡΕΖΑ TV said...

Μερα ηταν και περασε.
Ετσι θα περασουν και αυτες οι γιορτες.Χωρις καν να το καταλαβουμε...

Little_Pat said...

*attalanti,
για τη θάλασσα γράφουμε κάθε μέρα, κι ας μη το παίρνουμε χαμπάρι! Μπορώ να έρθω κι εγώ εκεί πουδε γιορτάζουν τα πως_τα_λένε_να_δεις;;;

*ασυνήθη_ύποπτε,
που χάθηκες πια εσύ;!;! Το μαστερικό σου έχει αλλάξει ελαφρώς τα φώτα; Μήπως κοντεύεις να γίνεις βραχυκυκλωμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο; lol
η καθημερινότητά σου σε τσακίζει, θαρρώ...

*πρεζα tv,
πέρασε κι αυτή η μέρα, θα περάσουν και οι επόμενες. Το θεματάκι μας είναι να μη περάσουν όπως-όπως. Οι γιορτές δε με νοιάζουν, η κάθε μέρα με νοιάζει, που δε τη κάνω γιορτή εγώ.

sorry_girl said...

Εγώ πάλι το κείμενο το είδα πολύ χαρούμενα.
Νταξ είμαι γνωστή σουρεάλ προσωπικότητα.
Πολλά φιλιά ρε κορίτσι!

Little_Pat said...

*sorry_girl,
είναι κάπως χαρούμενο το κείμενο, σε γενικές γραμμές, κι ένιωθα πολύ καλά εκείνη την ώρα που το έγραφα. Αλλά ότι είσαι σουρεάλ προσωπικότητα, ναι είσαι, και το ομολογούμε.
Πολλά φιλιά και σε σένα!

*ασυνήθη_ύποπτε,
γενικά όλα αλλάζουν εκεί στα ξημερώματα... το uni έχει γίνει ήδη bloody;αχμ... και οι ελληνίδες της αγγλίας, έχουν γίνει στενός κορσές ένα πράμα; εσύ είσαι φοιτοπαιδί, και δικαιούσαι να κάνεις ό,τι θέλεις, όπως θέλεις για να μην αποκτήσεις αποθυμένα σα μεγαλώσεις. Λέμε τώρα...

ΥΓ: Το blog σου πότε θα το ξαναματανοίξεις καλέ;;;;
Χαιρετούρες!