13.2.07

"Δε χρωστάμε, μας χρωστάνε..."

Ακούω τη μπουρού από ένα βαπόρι, μέρα μεσημέρι, έχει δεν έχει ήλιο, ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμη.
Και το μέσα μου, βαθειά μέσα του, ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν νιώθει σιγουριά. Μερικές φορές, λες πως όταν είναι καλά, έως πολύ καλά, είναι για να καλύψουν τα άσχημα, τα ανείπωτα, αυτά που πρέπει να κρυφτούν και να συγκαλυφθούν. Μπορούν; Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο... Και, όταν βλέπεις αυτό το χαμόγελο, μου χαμογελάς κι εσύ. Πόσα μπορεί να ξέρει κάποιος, πόσα χρειάζεται για να χαμογελάει ευτυχισμένα, πόσα ζητάει για να είναι ήρεμος και να δίνει, να δίνεται, χωρίς να φοβάται, χωρίς να νιώθει τον κόμπο στον λαιμό, χωρίς φαγούρες που πονάνε...;
Ακούω μια μπουρού από μακρυά, πάλι. Αναρωτιέμαι. Είναι πολύ μακρυά το λιμάνι.
Θυμάσαι τις ζέστες στο λιμάνι, μέσα στο αυτοκίνητο με τις μουσικές από το τρανζιστοράκι του ψαρά και το μπλα-μπλα των λαϊκών; Και γελάγαμε από ικανοποίηση και κοιτάγαμε τα φωτεινά μαύρα νερά της θάλασσας και περιμέναμε να φύγει ο Θεόφιλος και κρατάγαμε την αναπνοή μας, σαν σε ιεροτελεστία –πως κατάφερες και μου το κόλλησες αυτό , κι ακόμη και τώρα που περνάω τα βράδυα από το λιμάνι το μάτι μου να ψάχνει να βρει τον Θεόφιλο; Ακούω Χαλκίδα και θυμάμαι τη γέφυρα, και Σούνιο, που δε τολμώ να ξαναπάω, αν και μου λείπει, και η Ανάβυσσος, η παραλία της με τη βροχή, που δε θα ξαναπάω –το ξέρω.
Κάτι άλλο έλεγα, όμως.
Για το βλέμμα, ήθελα να γράψω. Αυτό, που ναι πριν από σένα δεν είχα ξαναδεί και χαρεί, και το λατρεύω, και με καβλώνει, και που θέλω να χαϊδεύω, σα να πάω να βγάλω το σχήμα του σε καλούπι για να μη το χάσω. Και, ακόμη και όταν κλείνω τα μάτια, αλήθεια, δε το χάνω.
Για τους φόβους μου; Ναι, κάθε τόσο βρίσκουμε την ευκαιρία και μιλάμε γι’ αυτούς. Όχι για όλους. Αλλά για τους δικούς σου δεν έχουμε μιλήσει. Δε μιλάμε. Λες και δεν έχεις. Έχεις. Όλοι μας έχουμε, γι’ αυτό είμαστε ακόμα ζωντανοί, ακόμα εδώ, ακόμα τσιτωμένοι. Τσιτωμένοι. Τσιτωμένη όταν τελειώνω, και χαλαρή, και δική σου, δική σου, δική σου... μέχρι να γίνει η δίκη. Πόσο δίκαιοι θα είμαστε; Με τους εαυτούς μας, λέω. Πόσο δίκαιοι θα είμαστε; Δε θα ρωτήσω για τους υπόλοιπους, περιμένω πρώτα την απάντηση σε αυτό, για τον εαυτό μας, και βλέπουμε, θα δούμε, θα δείξει.
Κι άλλη μπουρού... πλακώσανε πολλά βαπόρια. Θα μου πεις, μεγάλη η θάλασσα, πολλά τα βαπόρια. Εντάξει, θα το δεχτώ. Μπορεί αν δε το εξετάσω παραπάνω να περάσω και καλύτερα, μπορεί λέμε. Το γαμίδι το μυαλό μου, μπορεί κάποιος να βρει έναν δολοφόνο να του σκοτώσει τις σκέψεις; Δε μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. Περίοδος πότε θα μου έρθει; Λες να είμαι έγκυος; Λες η ξανθιά των βορείων προαστείων να πέτυχε διάνα και να βγει αληθινή; Λες; Και αυτό σε μένα θα συμβεί; Πολύ ήσυχη με βρίσκω σήμερα. Γιατί, εχθές δεν ήμουν; Άλλο το χθες, βέβαια. Έχει σχέση τελικά το χθες με το σήμερα, ή είναι απόλυτα ανεξάρτητα σημεία και ασυσχέτηστα; Πρόσεχε! Μη γελάς! Πρόσεχε! ...πριν δώσεις απάντηση. Ακόμη και μέσα στο μυαλό σου.
Ευπρόσδεκτες και οι απώλειες.
Όλα, μα όλα, είναι δεκτά, και πιθανά, και ανύπαρκτα, και ανεξάντλητα.
Σιγά μη βγάλεις άκρη.
Δε σε υποτιμώ. Αλλά γιατί να πιστέψω σε σένα; Γιατί να επενδύσω σε σκέψεις, και σε ίσως; Θα πάω να φάω το σπανακόρυζο της μάνας μου απόψε, θ’ ακουμπίσω και τη Μαργαρίτα στο κρεββάτι της, βρώμικη, χωρίς να της κάνω μπάνιο, μάλλον, και χωρίς να τη ταϊσω. Της κάνω καψόνια, για να μη ξεχνάει ποιος είναι ο προορισμός της. Όσο για μένα, έχω πολλούς ακόμα. Ή, τουλάχιστον, ακόμα αυτό πιστεύω.
Κι αν σε απογοήτευσα πατέρα, συμπάθα με, μικρή κι ανόητη ήμουν και είμαι και θα είμαι, γιατί γουστάρω.
Γιατί, αύριο-μεθαύριο, σε μένα θα λογοδοτήσω.
Γιατί, στο τέλος, το τέλος το δικό μου θα αντικρύσω.
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ
Και δε χρωστάω σε κανέναν σας.
«Μας χρωστάνε, δε χρωστάμε».

20 comments:

Xblog said...

"Το γαμίδι το μυαλό μου, μπορεί κάποιος να βρει έναν δολοφόνο να του σκοτώσει τις σκέψεις;"

Και τότε τι θα διαβάζουμε?

Xblog

ηω-λιθικός said...

"γιατί αύριο μεθάυριο σε μένα θα λογοδοτήσω "

Μας χρωστάνε , δε χρωστάμε ....

πέρασα μικρή ... πατ...

Little_Pat said...

*xblog,
welcome aboard!
Τις σκοτωμένες σκέψεις του...

*ηω-λιθικός,
καλώς τον!
Όσο για το μήνυμα... απάντηση: κάποιοι καριόληδες! Καταλαβαίνεις :)

Attalanti said...

Καλοκαίρι έξω, χειμώνας μέσα και τ' ανάποδο. Είναι ωραίο να σε βρίσκω :) Καλημέρες και καλοκαίρια παντού!

sorry_girl said...

Έχω ένα χαμόγελο που σε διαβάζω.
Άσπρο-άσπρο και με ρυτίδες στα πλάγια.
Με ρυτίδες αλλά ολόκληρο!

Anonymous said...

Τι παράξενο..! κι αυτό όπως τα περισσότερα κείμενα σου. Αλλά όμορφα. Ευτυχώς που συνεχίζεις να γράφεις εδώ μέσα. Μέχρι και το προηγούμενο ποστ σου νόμιζα πως δε θα ξανάγραφες.
Άντε ρε little pat, καλή συνέχεια.

Και ναι έχεις δίκιο. Μας χρωστάνε, δε χρωστάμε ρε!

Little_Pat said...

*attalanti,
είναι ωραίο που είναι ωραίο και που βρισκόμαστε! Τον χειμώνα προσπαθώ να τον διώξω με κάθε τρόπο. Καμιά φορά τα spells φέρνουν βροχή... :)

*sorry_girl,
τις αγαπάμε τις ρυτίδες, και μπορείς να φανταστείς πόσο αγαπάμε τα χαμόγελα αυτά, ε;

*αλέξη,
τί εκπληξούλα είναι αυτή;
Μέχρι και το προηγούμενο ποστ μου ήμουν σίγουρη πως θα ξανάγραφα, απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ :) Σ' ευχαριστώ, και εις το επανιδείν.

Rodia said...

Πατάκι μου!:-)))
Εμείς νά'μαστε καλά να δίνουμε και να ξαναματαδίνουμε! Αυτό δα έλειπε.. να μπούμε στη λογική της... λογιστικής των συναισθημάτων... Κανείς δεν δέχομαι να με βάλει σε αυτό το πάρε-δώσε τριπάκι!!!

ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ ούτε χρωστάμε ούτε μας χρωστούν (παρεκτός στις δοσοληψίες μας τις οικονομικές, μισθός, εφορία, κλπ)

:-)))) σμουτς!

Anonymous said...

"Γιατί, στο τέλος, το τέλος το δικό μου θα αντικρύσω."

nai re mikro, etsi akrivws einai.
kai de xrwstame se kanenan kai h rodia to e8ese or8ws pio panw: oxi sth logikh ths logistikhs twn synais8hmatwn. Ama goustaroun.
se filw re,
ta sevh mou!

sirA

Anonymous said...

Είπα να περάσω χωρις να είμαι σίγουρη οτι συνεχιζεις και καλά έκανα τελικά.
Με έβαλες σε σκέψεις ρε little_pat...
Και ακολουθεί και 3ημερο γμτ!

Δεν έχεις άδικο. Δε χρρωστάμε.

Χαίρομαι που συνεχίζεις κα γράφεις. Αλλα θα αποφεύγω να σε διαβάζω παρασκευάτικα ειναι λίγο παγίδα.
Να σε προσέχεις
\
Μαριέττα

Xblog said...

Όταν ανατέλλει ο ήλιος το πρωί
(κοιμάμαι μπρούμυτα κι έτσι βγαίνει πάντα από τα αριστερά μου)
με ξυπνάει
αυτό το υπέροχο
χρυσαφένιο φως
και είμαι συνήθως μόνος
και καμιά φορά (όχι πάντα)
αναρωτιέμαι
γιατί η ωραιότερη γυναίκα
του κόσμου δεν κοιμάται
άραγε δίπλα μου;
μου αξίζει, σκέφτομαι,
μου αξίζει.

έπειτα σηκώνομαι
πάω στο μπάνιο ρίχνω
νερό στο πρόσωπο μου
κοιτάζομαι
στον καθρέφτη
ανατριχιάζω λίγο
όλο
δυσπιστία


έπειτα


κάθομαι
στο φιλτισένιο
κάθισμα
της τουαλέτας
και τ' αμολάω όλα εκτός
από την πραγματικότητα

που

κανένα
σύγχρονο
αποτελεσματικό
αποχετευτικό σύστημα
δεν μπορεί
να παρασύρει
στροβιλίζοντας τη
στο άπειρο

Ονειρεμένο κορίτσι - Χανκ Τσινάσκι

homelessMontresor said...

Είναι όμως κάτι βλέμματα που σε παρασέρνουν... κι ας μην τα εμπιστεύεσαι!

Sofogreg said...

Ήρθα. Το διάβασα. Ξανά. Και τρίτη φορά. Η αίσθηση μελαγχολικά όμορφη. Soundtrack: Comfortabely numb, Pink Floyd.
Ελπίζω να το διαβάσει κι αυτός.
Καλώς σε βρήκα.

Little_Pat said...

*rodia,
λες Μαρινάκι μου, να μη μας χρωστάνε; όχι, δε μας χρωστάνε, απλά μας πιάνει το κάτι σαν παράπονο.
Όχι στη λογιστική των συναισθημάτων... :)
Σε φιλώ γλυκά

*sirA,
θα συμφωνήσουμε, τελικά :)
τιμή μου

*Μαριέττα,
τις Παρασκευές ούτε εγώ με διαβάζω :)))))
Σ' ευχαριστώ. Εδώ είμαι και συνεχίζω.

*x-blog,
αφήνετε τα χνάρια σας με τον δικό σας τρόπο... ναι, τα ερωτήματά μας μένουν συχνά αναπάντητα, πολλά μετέωρα, αλλά δε μασάμε.
Η πραγματικότητα είναι δυσκοίλια έννοια, ή καλύτερα, εμείς την έχουμε μετατρέψει σε δυσκοίλια αφού δεν ασχοληθήκαμε μαζί της όσο χρειαζόταν, ή χρειαζόμασταν. Φαντάζομαι...

*montresoraki,
όχι μόνο σε παρασέρνουν, σου αλλάζουν τα φώτα, τον αδόξαστο, τα πρέκια, κλπ, κλπ... Άλλά ρε συ... δεν αξίζει να φας και λίγο τα μούτρα σου;

*sofogreg,
οι Pink Floyd συνοδεύουν πάντα ό,τι γράφω. Το συγκεκριμένο κομμάτι, όμως, είναι αυτό που αρμόζει...... Όπως οι φωτογραφίες του Σαββατοκύριακου...
Δε ξέρω αν θα βοηθούσε να το διάβαζε.
Καλώς σε βρήκα κι εγώ, Σοφοκλή :)))

allmylife said...

εντάξει - μας χρωστάνε.
με πέισατε.


και;



(εξαιρετικά καλά γράφεις!)

Little_Pat said...

*allmylife,
welcome aboard!
και; καιιιιιι... ό,τι θέλει βάνει ο νους σου! Είτε μας χρωστάνε, είτε δε μας χρωστάνε, ο καθένας από εμάς επιλέγει τί κάνει και τί δε κάνει. Αλλά σημασία, νομίζω, δεν έχει αν μας χρωστάνε. Αυτό πάει σε δεύτερη μοίρα, αν τελικά έχει μοίρα. Σημασία έχει ότι εμείς δε χρωστάμε.
Και, τέλος πάντων, για να μη γενικεύω, πιστεύω πως δε χρωστάω, πλην του εαυτού μου. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, οι καταστάσεις, ανάδρομος ο ερμής και ο κρόνος πιθανολογείται πως περνάει πάνω από τον αχλαδόκαμπο, δε χρωστάω σε κανέναν και στον μόνο που έχω να δώσω ρεπόρτο και να λογοδοτήσω είναι ο εαυτός μου. Υποθέτω, πως κάπως έτσι θα είναι και για τους υπόλοιπους. Με το τι επιλέγει ο καθένας μας, αντίστοιχα έχει να πληρώσει το τίμημα. Γιατί όλα έχουν ένα τίμημα. Ακόμη κι αυτό το ποστ, που ανέβασα, πίστεψε με, έχει ένα τίμημα που θα έρθει για να το πληρώσω.
:)

(σ' ευχαριστώ πολύ, κάτι θα ξέρεις)

Xblog said...

Πιστωτική γαρ, απόλαυσε το όσο διαρκεί.

Anonymous said...

!

Sigmataf said...

Γιατί, αύριο-μεθαύριο, σε μένα θα λογοδοτήσω.
Γιατί, στο τέλος, το τέλος το δικό μου θα αντικρύσω.

Έτσι-έτσι.

Little_Pat said...

*xblog,
δε συμπαθώ τις πιστωτικές, ωστόσο! Αλλά, θα το απολαύσω!

*elementalon,
welcome aboard.
Εξεπλαγήκατε ένα πράμμα;

*sigmataf,
ε, ναι, έτσι!!!