28.2.07

Τα Πέντε Στοιχεία

1. Μέχρι τα 18 μου έζησα δίπλα στη Θάλασσα. Αλλού τον Χειμώνα, αλλού το Καλοκαίρι. Όταν βουτάω μέσα της ξεχνάω να βγω, και μπορεί να πνιγώ. Όταν τη κοιτάζω, θα σου λέω πάντα ναι σε ό,τι μου ζητήσεις, όταν με κοιτάζεις την ώρα που τη κοιτάζω θα με δεις να μην είμαι εκεί.
2. Από τον Ιούνιο του 1989 φορούσα ένα Μπουκαλάκι στο λαιμό. Τρεις φορές που το έβγαλα έπαθα ατύχημα με τη μηχανή (δις) και κλείστηκα στον ηλεκτρικό (μια), Ιούλιο μήνα, μεταξύ Βικτώρια-Ομόνοια, για μία ώρα και σαρράντα λεπτά, στο ίδιο βαγόνι με μία υστερική κι έναν κλειστοφοβικό. Από τον Δεκέμβριο του 2006 ξεκίνησαν να σπάνε οι αλυσίδες που το κρατούσαν. Τρεις άλλαξα. Δυο φορές το έσωσα, τη τρίτη έφυγε, γλύστρισε, με άφησε και δε το έχω πια. Είναι η μόνη φορά που έγινα μοιρολάτρησα, έσκυψα το κεφάλι μπροστά στους οιωνούς, και δε στενοχωρήθηκα τόσο πολύ... Μετά από 17,5 χρόνια, νομίζω πως πρέπει να συναντήσω εκείνον τον άνθρωπο που ευθύνεται για την παιδική μου ευχή!
3. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω ένα σπίτι στα λατρεμένα, ή δίπλα στη θάλασσα με μια wall-to-wall βιβλιοθήκη, φίσκα από τα πολλά βιβλία και σκονισμένα άδεια μπουκάλια μπύρας
4. Μικρή, ξανθιά, με φακίδες, ξενικό όνομα και καρώ σκωτσέζικες φούστες που με υποχρέωνε να φοράω η μητέρα είχαν σαν αποτέλεσμα να μου «κολλήσουν» το παρατσούκλι «η σκωτσέζα». Η Σκωτία αποτελεί κάτι σαν χώρα προέλευσής μου (ποιητική αδεία είναι αυτό τώρα;), ονειρεμένο μέρος για ένα μεταπτυχιακό, υποσυνείδητος τόπος σύνδεσης με πολύ άγνωστο κόσμο.
5. Αγαπημένος μου ήχος –μετά το τραγούδι της θάλασσας- οι σειρήνες ασθενοφόρου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους της πόλης. Έχεις νιώσει την ανάσα του θανάτου;

Σημείωσις: Από τη μια δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με αυτό το παιχνίδι. Δε το γούσταρα, ρε. Όμως, το να σε προσκαλεί κάποιος από αυτούς τους άγνωστους, που σε μαγεύουν με τα κείμενά τους, και σου δίνουν μια ιδιότυπη χαρά και ευχαρίστηση κάθε που διαβάζεις όσα γράφουν, είναι σα να σε σπρώχνουν μαλακά και ευγενικά να τραβήξεις λίγο τις κουρτίνες που σε κρύβουν και να αφήσεις κάτι λίγο να βγει προς τα έξω. It’s harmless, indeed.
Sorry_girl και Prospero(youarehere), τιμή μου.

9 comments:

Attalanti said...

Hey Pat!

Για το 2ο, θα βρεις ένα νέο φυλαχτό - έχω ιδέες να σου στείλω.
Το 3ο θα γίνει, ίσως σ' ένα κάστρο στη Σκωτία ή ένα μπλε και άσπρο σπίτι στην Ικαρία.
Στο 4ο, η Σκωτία είναι εκεί για 'σένα.
Όσο για το 5ο, κάθε φορά που ακούω αυτόν τον ήχο, εύχομαι να μεταφέρει έναν παππού.

Καλό μας μήνα!

Xblog said...

Κάποιοι κάπου δε θα χρωστάνε
μέρες,
εισιτήριο για Aberdeen,
ζεστά ρούχα,
κάτι από Irvine Welsh
και ένα μικρό παραλιακό χωριό με νεκροταφείο;

Anonymous said...

Mporei na mhn exeis to mpoukalaki sou pia, alla parameneis to koritsi me to mpoukalaki. Sto katw-katw, to mpoukalaki eisai. POses 8alasses taksidepses? arage th vrhkes th steria me ton nauago? to diavase to mhnuma pou fylages tosa xronia, mesa sta kummata, tis almures, ta limania kai ta delfinia? to euxomai, giati sou aksizei re mikro.
Se fantazomai na ta les auta ta 5 stoixeia...
ta sevh mou,
sirA

sorry_girl said...

Ευχαριστώ ρε κορίτσι.
Ευχαριστώ.

Anonymous said...

Διάβασα το blog σου σψεδόν από την αρχή και με ρούφηξε (με την καλή την έννοια!)
νομίζω πως θα σου ζητούσα κι εγώ να μας αναφέρεις πέντε πράγματα για τον εαυτό σου που δε ξέραμε, αν και τα αναφέρεις σε κάποια προηγούμενα ποστ σου.
Παράξενη ακούγεσαι από την αρχή του μπλογκ σου, και επιβεβαιώνεται και από το τελευταίο σου. Νουάρ κατάσταση, έως και σουρεάλ, αλλά κυρίως ρεάλ (ε, ρεαλιστική)
Τα συγχαρίκια μου
Μιχάλης Π.

Anonymous said...

Αλλού τον χειμώνα, αλλού το καλοκαίρι;;; όλο μετακόμιζες εσύ;

Θα μας πεις πιο πολλά για τη Σκωτία; Και το μπουκαλάκι ήταν γιάλινο; και τι έγινε με εκείνη την υστερική και τον άλλον τον τυπά τον κλειστοφοβικό;

την ανάσα του θανάτου; νομίζω πως όλοι μας την έχουμε νιώσει, ο καθένας με τον τρόπο του
φιλιά
Μαριέττα

Little_Pat said...

*attalanti,
τα φυλαχτά φτάνουν στα χέρια μας μόνα τους :)Το σπίτι (ή το κάστρο, ή η παράγκα)... ναι θα το αποκτήσω!
Η Σκωτία με περιμένει, μου έχει δώσει τον λόγο της. Όσο για το 5ο, οι ευχές σχετίζονται με τους φόβους!

*xblog,
δεν σκεφτόμουν ακριβώς αυτά, αλλά κάτι έχεις πιάσει :)))

*sirA,
καλέ μου sirA... Με φαντάζεσαι να τα λέω; Αχμ... πως το εννοείς αυτό;
Τιμή μου.

*sorry_girl,
πως να ζωγραφίσεις με κάρβουνο ή χρώματα αυτά που νιώθεις και όλα όσα θέλεις να πεις; πως;

*Μιχάλη Π.,
welcome aboard!
διάλεξε παιδί μου, σουρεάλ, ρεάλ ή νουάρ; :)))
σ' ευχαριστώ

*Μαριέττα,
που να διάβαζες το ποστ σήμερα Κυριακή, φαντάζου τί άλλο θα με ρώταγες...
Η υστερική έφαγε σφαλιάρα (μάντεψε από ποιον), ο κλειστοφοβικός έβγαλε τα ρούχα του κι έμεινε με το σώβρακο...Η Σκωτία είναι αυτή η χώρα εκεί ψηλά (δες τον χάρτη)με την ωραία προφορά, τα όμορφα τραγούδια, τα λιβάδια, τους μύθους, τα κόκκινα μάγουλα, τα γελαστά πρόσωπα, τα χάιλαντς και τους αθάνατους (χμμμμ)... Το μπουκαλάκι, ναι ήταν γυάλινο και είχε ρινίσματα μέσα.
Η ανάσα του θανάτου είναι μία και ίδια για όλους μας..........
φιλιά

me said...

Ε καλά τώρα...τα παραλέτε..
Και τα 5 ήταν υπέροχα. :-)

Little_Pat said...

*prospero,
σα μικρό παιδί κι εγώ, τα παραλέω :))
ευχαριστώ και για τα πέντε :-)