10.4.07

Εγώ και οι χίμμαιρές μου

Το έγραψα σωστά; Δε ξέρω, δε μπορώ να σκεφτώ τώρα. Απλά νιώθω. Δε θέλω να σκέφτομαι. Μόνο νιώθω. Πήρα κλειδί του σπιτιού, τις μουσικές μου κι ένα πακέτο τσιγάρα και βγήκα έξω. Όμορφη βραδιά. Γλυκιά, σχεδόν καλοκαιρινή. Άρχισα να περπατάω χωρίς κάποιον προορισμό συγκεκριμένα. Ανέβαινα δρόμους, έστριβα πότε δεξιά, πότε αριστερά. Δε με χωράγανε, δε μου φτάνανε. Δυνάμωσα το mp3 player σχεδόν στη διαπασών, για να μην ακούω ούτε τα βήματά μου, ούτε την ανάσα μου. Κανείς δε κατάλαβε τίποτα. Και κανείς δε θα καταλάβει. Είναι αυτό που λένε, τραβήξου μόνη σου. Εσύ, το μυαλό σου, και ό,τι κουβαλάς μέσα σου. Ανέβηκα ανηφόρες στη γαλαρία του 230, έφτασα αρκετά ψηλά. Εκεί που είχα ξανανέβει πριν χρόνια. Θυμήθηκα παλιά γαμίσια. Θυμήθηκα και φοιτητικά χρόνια, έρμαιο επιλογών του ανέμου. Μετά πήρα τις κατηφόρες, αφού ζητήθηκα να δώσω εξηγήσεις. Άντε να εξηγήσεις γιατί κάνεις μονάχη σου βόλτα. Κατέβηκα στα λατρεμένα, αλλά λυπήθηκα που η διαδρομή ήταν μικρή. Και μετά μόνη, τα τσιγάρα μου, μια μπύρα, μια πίτσα που θα πετάξω αύριο το πρωί, δουλειά, μαστορέματα και το μυαλό σφηνωμένο σε λέξεις, σε λόγους, σε υποσχέσεις, σε όνειρα, στο τίποτα.
Καθωσπρεπεισμοί.
Υποχρεώσεις.
Υπομονή.
Ανοχή.
Φαγητό με το ζόρι.
Εξηγήσεις και επεξηγήσεις.
Μούδιασαν τα χέρια.
Άσε το μυαλό μου, μη ρωτάς γι’ αυτό. Το χειρότερο είναι όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Πως πέρασαν έτσι γρήγορα οι μέρες;
Ρε πούστη Θεέ, πλάκα μου κάνεις πάλι, δε μπορεί........
Τα μάτια βαριά.
Η ψυχή κάπου έξω. Τώρα δε κουβαλάω τίποτα. Είπα ότι θα ανέβω τους 5 ορόφους και στο ξέπνοο θα τα αφήσω όλα πίσω. Είπα. Αλλά τον εαυτό μου δε μπορώ να τον κοροϊδέψω. Και η οικογενειακή φωτογραφία, που μου έδεσε πάλι αυτόν τον κόμπο στον λαιμό και στέγνωσε το στόμα μου... Ρωτάς τί έχω. Τί απάντηση να δώσω;
Κρυώνω.
Για χάρη ενός παιδιού δε θα αφήσω να γίνω μάνα. Θα αρνηθώ τα πάντα. Και τα μητρικά ένστικτα, και τις ανάγκες, και τα θέλω θα μείνουν πίσω. Φιλοξενούμενη είμαι άλλωστε. Φιλοξενούμενη, που φοβόταν να βγάλει το διαβατήριο μήπως και δε ξαναγυρίσει. Ένα μεγάλο ψέμμα που μάζεψε μέσα πολλά άλλα.
Χθες είχε ήλιο. Και θάλασσα. Και θύμησες. Είναι μέρες που σφίγγω τα δόντια. Και όλο κάτι θα σπάει τη μέρα κομμάτια. Αμά σου λέω ρε πούστη πως οι ευχές γίνονται κατάρες και όλες ξεκινάνε από έναν φόβο, εσύ δε με ακούς, μου το παίζεις υπεράνω.
Γαμιέσαι ρε!

16 comments:

Attalanti said...

Κάπως σα να προσπαθείς να περπατήσεις μια έρημο. Επειδή είσαι αριστερόχειρας ή δεξιόχειρας, το ένα σου πόδι κάνει μοιραία μεγαλύτερο βήμα από το άλλο. Έτσι, χάνεσαι σε κύκλους γύρω από κεί που θέλεις ν' αποφύγεις περισσότερο.

Κλείσε τα μάτια όταν ο άνεμος σηκώνει την άμμο και άνοιξε τα χέρια στα κύματα που σε καλωσορίζουν εκεί που ανήκεις. Δε χρειάζεσαι τον ήλιο, θα σου δείξουν τα αστέρια το δρόμο.

Little_Pat said...

*attalanti,
κι εγώ που είμαι αμφιδέξια τί θα κάμω καλέ; Σε κύκλους χανόμαστε και αναρωτιέμαι αν είναι προτιμότερες οι ευθείες από αυτούς. Δε ξέρω ακόμη. Έπειτα, αυτό που θέλω να αποφύγω περισσότερο, τελικά, ορμάω πάνω του με φόρα, μπας και καταφέρω να ξορκίσω τους φόβους μου....
Η άμμος φταίει το λοιπόν; Αυτή με μπερδεύει στις πορείες μου; Φοράω γυαλιά και τη μασάω στο στόμα μου -μπορεί και από χαζομάρα, αλλά τη μασουλάω.

Anonymous said...

Gamiomaste oloi mas mikri, me thn apaksiwsh mas na doume ta pragmata katamata, xvris fovo kai pa8os.
Posoi pousthdes kai posoi kariolides mas apogohteusan, kai akoma perissotero mas tsakisan oneira kai sxedia.
Na petas, na petas pshla. Na kaneis voltes, na roufas eikones kai osmes kai hxous, na grafeis, na grafeis, kai na sxediazeis, na ma8aineis, na gemizeis empeiries, kai sto 3epnoo sou na xamogelas.
Oi ka8wsprepeismoi 8a mas kunhgane. Na dw pote 8a tous kunhghsoume emeis, na tous paroume sto katopi.
Oi poreies sou, e, an skefteis pws ola einai dromos -opws les kai esy- 8a einai polles kai mperdepsiarikes, me 'h xwris ammo. Agkaliase 8alasses, agkaliase kosmo, mh ton plhgwneis, ki as se tsakizei. Kai st' arxidia sou an to timima einai megalo. Pio megalh eisai esy....mikrh! :P
Ta sevh mou,
sirA

Xblog said...

Μάνα είναι μόνο μία.
Μη το στερηθείς και μη το στερήσεις.

Xblog

Anonymous said...

Και πώς ξεμουδιάζουν τα χέρια;
Πώς ξεθολώνει το μυαλό;

Τα όνειρα είναι η έξοδος κινδύνου μας.

Βρες ένα και ντύσου το, στάμπαρε όμως και σε αυτό το ίδιο μια σπιθαμή από φως πραγματικού ουρανού για να γλιτώσεις απ' την κάψα του.

Τελικά είμαστε εμείς κι εμείς.

Ο εαυτός μας.

Κι εσένα είναι πολύ όμορφος για να τον ντύνεις στα μαύρα.

Τα λευκά σου πρέπουν.

Little_Pat said...

*sirA, καλέ μου sirA, τα γαμίσια ουδείς εμίσησε, οπότε γαμιόμαστε όλοι ποικιλοτρόπως!
Όποτε παίρνω στο κατόπι τους καθωσπρεπεισμούς όλο με μαυρισμένο μάτι επιστρέφω. Και καλά, πες τον πόνο στο μάτι θα τον αντέξω, το μαύρο χρώμα ούτως ή άλλως μου αρέσει, δε παίζει πρόβλημα με το μαύρο στο μάτι λοιπόν, αλλά συνέχεια στη τρεχάλα ρε φίλε για τον γαμιδοκαθωσπρεπεισμό -έτι σκατοκαπνίστρια- μου έχει κρεμάσει η γλώσσα από το ξελίγωμα. Είναι ώρες που τη βαριέμαι αυτή τη τρεχάλα. Σιχτίρι... πως να πετάξω που έχω μουδιάσε, ρε φίλε; πως; Κι αν σου πω πως τελευταίως όλο εγώ πληγώνω τον κόσμο; Θε πίστεψέ το, θε αμφισβήτεσέ το, έτσι συμβαίνει. Τόσα νεύρα μαζεμένα δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά... Να 'σαι καλά βρε sirA, και συμπάθα με που έχουμε χαθεί, αλλά.... ξέρεις. Χαμένη ήμουν από πολύ μικρή :)

*xblog,
.................................

*αργυρένια,
τα όνειρα είναι η έξοδος κινδύνου μας, αλλά είναι και η παγίδα να κρυβόμαστε κάτω από τα σκεπάσματα της ψευδαίσθησης. Εμείς κι εμείς είμαστε. Πολλά χρόνια τώρα. Φοβάμαι πως το λευκό θα λερωθεί πολύ εύκολα. Το καλύτερο ναρκωτικό είναι το μυαλό μας.

sorry_girl said...

Κούραση η τρεχάλα ναι.Και ξέρεις με πιάνει ένας τεράστιος φόβος τώρα τελευταία, πως θέλω να κουρνιάσω κάπου και δεν τολμάω να πω που.
Ο δρόμος είναι μαγεία ρε κορίτσι αλλά και καμιά στάση τι πειράζει;
Φιλώ σε.

Little_Pat said...

*sorry_girl,
Καλύτερα κούραση από τη τρεχάλα, παρά βαρεμάρα από την ακινησία.
Πριν μερικά χρόνια, εσυνέβησαν κάποια πράμματα κι έκτοτε παρατηρώ πως λαμβάνουν χώρα τα ακόλουθα:
1. Μπαίνω για καιρό σε ένα non-sleeping session (μέχρι αηδίας, ενίοτε έως και τελικής πτώσης).
2. Ακολουθεί ένα sleeping session, οπότε ισιώνω, φτιάχνω επιδερμίδα, γεμίζω μπαταρίες. Βέβαια, κρατάει πολύ λίγο, και αναλογικά με το αντίρροπο session, έως και σχεδόν ελάχιστα.
3. Μου είχα ζητήσει να φτάσω στο σημείο να μην έχω χρόνο ούτε να σκεφτώ, και έγινε. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που συντροφεύομαι, οι 24 ώρες της ημέρας δε μου φτάνουν. Κατά μέσο όρο κοιμάμαι 3-4 ώρες.
Δε σου κρύβω, όμως, πως όσο και να γουστάρω τη τρεχάλα θέλω κάπου να κουρνιάσω σε μια γωνιά και απλά να παρακολουθώ. Στη γωνία, αόρατη και να παρακολουθώ. Νομίζω πως με κούρασε ο πολύς ο κόσμος, έχω χτυπήσει ένα overdose.
Φιλιά σου ρε....

ΥΓ: Να τολμίσω να ρωτήσω που θε να κουρνιάσεις..;

Xblog said...

Solitude
Ella Wheeler Wilcox

LAUGH, and the world laughs with you;
Weep, and you weep alone.
For the sad old earth must borrow it's mirth,
But has trouble enough of it's own.
Sing, and the hills will answer;
Sigh, it is lost on the air.
The echoes bound to a joyful sound,
But shrink from voicing care.

Rejoice, and men will seek you;
Grieve, and they turn and go.
They want full measure of all your pleasure,
But they do not need your woe.
Be glad, and your friends are many;
Be sad, and you lose them all.
There are none to decline your nectared wine,
But alone you must drink life's gall.

Feast, and your halls are crowded;
Fast, and the world goes by.
Succeed and give, and it helps you live,
But no man can help you die.
There is room in the halls of pleasure
For a long and lordly train,
But one by one we must all file on
Through the narrow aisles of pain.

sorry_girl said...

Σε έναν ώμο ρε κορίτσι, αφού τον έχω μουδιάσει πρώτα.Και να τον μυρίσω από τον δικό μου ώμο μετά.Αλλά γάμησέ το καλύτερα γιατί γεμίσαμε τα μαξιλάρια γκρίζες τρίχες.
Και επαναλαμβάνω:να μου τρως και τίποτα, έτσι;

Little_Pat said...

*xblog,
thank you, my dear... nice touch...

*sorry_girl,
τί νόμιζες; μόνο φουξιότριχες υπάρχουν; και γκρι, και μάλιστα πολλές γκρι :)))
Είναι από αυτές τις φάσεις όπου όλες οι αισθήσεις αγγίζουν το κόκκινο. Όμορφο είναι. Και ακόμη πιο όμορφο, όταν το βιώνεις εσύ :)
Εύχομαι να το χαίρεσαι.

ΥΓ: Τρώω!!!

Anonymous said...

Neurakia neurakia? Eisai ena erwtoxtyphmeno mikro zompi. Zompi. Nekranastenesai analoga me ton poious exeis gyrw sou, an kai genik;a ;exeis mia tash pros to undead.
Exei perissotero endiaferon ama sou kremetai h glwssa apo to kseligwma. Gia skepsou to ligo.

Se sumpa8aw eite etsi eite alliws. Kapoia stigmh 8a vre8oume na ta poume apo konta. Mh viazesai mikrh, ola 8a ginoun.

Ta sevh mou,
sirA

Little_Pat said...

*sirA,
με υποτάσσετε! :))))
Νευράκια; Ε, ναι, κάπως έτσι. Όσο για τα ζόμπι, undead, κλπ, κλπ... πρέπει να λεβελιάσω τον χαρακτήρα μου (if you know what I mean, and I 'm sure you do!)...
Μπορεί και να βιάζομαι. Μπορεί να φταίει και η δυσλεξία μου. Μπορεί να ευθύνεται και ο Κρόνος που περνάει πάνω από τον Αχλαδόκαμπο. Ε, δε ξέρω! Αν και μπορεί να ξέρω :)

Σημασία έχει πως είμαι εδώ. Κι εσύ, και οι άλλοι και όλοι μας.

Άμα σου κρέμεται η γλώσσα από το ξελίγωμα έχει και περισσότερη πλάκα. Αχμ, μπουχαχα χα!
Χαιρετώ σας!

Σπύρος Σεραφείμ said...

Εσύ έχεις πει ότι "Καθε ζωη ειναι ενας γριφος". Και αυτόν που σε απασχολεί τώρα, ψάξε και λύστον στο σκοτάδι. Κι εμείς δίπλα σου θα είμαστε!
Καλώς βρεθήκαμε!

Little_Pat said...

*σπύρε σεραφείμ,
welcome aboard!
Ναι, έτσι είχα πει, και συνεχίζω να το λέω, μέσα στις αδυναμίες μου, στα θέλω μου, στους φόβους και τις ευχές μου.

Καλώς βρεθήκαμε, και σ' ευχαριστώ για το σημερνό :)

Anonymous said...

Χίμμαιρες ρε Πατ, ναι. Αυτές που κουβαλάμε, και που κρύβονται σε κάαθε κενό χρόνου των λίγων δευτερολέπτων.

Μαλακιζόμαστε. Καλά λες να πάμε να γαμηθούμε. Μην απογοητεύεσαι ρε από τη μαλακία μας. Σκάσε χαμόγελο, από αυτά τα ωραία σου :-)
φιλιά
Αλέξης