17.5.07

Επέστρεψα

Ήρθα. Έλειπα καιρό, όπως διαπίστωσες. Το κάνω αυτό, καμιά φορά. Έλα, μη με ρωτάς τώρα που ήμουν, που χάθηκα…. Κάθε φορά τα ίδια με ρωτάς. Αφού ξέρεις, δε ξέρεις; Κάτι έχεις ψυχανεμιστεί για μένα, έτσι δεν είναι; Χάθηκα… δηλαδή… ναι, αυτή είναι η λέξη. Χάθηκα. Κάπου στα μονοπάτια εκεί τα περίεργα, μπερδεύτηκα στις έλικες του μυαλού μου. Δεν έγραφα, δε διάβαζα, άκουγα μόνο, κοίταζα, και περίμενα. Ήπια κιόλας. Με ξέρεις, όταν πίνω. Όχι πολύ συχνά, αλλά πίνω πολύ. Τα γαμάω κανονικά, λες και έχω βάλει πλώρη να γίνω μαινόμμενη καραβέλα. Την Πέμπτη στα γενέθλιά μου, πέρασα καλά. Ήταν τα γενέθλια που πάντα γούσταρα να είχα… αυθόρμητα! Και μετ΄ααπό 2 ώρες ύπνο, και με ένα βόσπορο από αλκόολ μέσα μου, ξύπνησα το πρωί και πήγα στο γραφείο. Στην ώρα μου παρακαλώ. Και άκουγα μουσικές και θυμόμουν τα γελαστά πρόσωπα όλων. Θυμόμουν τα φιλιά, τις αγκαλιές, τα χάδια. Ακόμη τα θυμάμαι. Πίναμε ρακόμελα και γουστάραμε. Εχθές ήπια ρακί. Άμα μπλέξεις με κρητικούς, δεν έχεις πολλά περιθώρια. Αντιστέκεσαι στην αρχή, σα δύσκολη γκόμενα, αλλά το λέει η ψυχούλα σου, και γίνεσαι μπουρδέλο, γίνονται και οι άλλοι μπουρδέλο από το πιόμα, αλλά είσαι καλά. Είμαι καλά.

Του υποσχέθηκα πως το Καλοκαίρι, και φέτος, θα έρθει με τα γενέθλιά μου. Και έτσι έγινε. Κάθε χρόνο, έτσι γίνεται. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Πάλι χωρίς ύπνο θα μείνουμε. Πάλι θα πούμε, «ελα ρε, θα κοιμηθούμε τον Χειμώνα, μη χαλιέσαι», αλλά κατά βάθος εννοούμε, θα κοιμηθούμε όταν πεθάνουμε. Γιατί θα πεθάνουμε. Σκέψου πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάποιοι άλλοι έφυγαν, και μάλιστα νωρίς. Και μου λείπουν.

Είδα μια ταινία τις προάλλες, και θυμήθηκα εκείνο το βράδυ, που το αίμα μούσκεψε μέχρι και τα εσώρουχά μου. Μετά μου λες γιατί μένω ψύχραιμη. Μένω; Δείχνω; Είμαι; Για ποια κυνικότητα θα μου μιλήσεις, όταν τα μόνα λόγια που βγήκαν από μέσα μου ήταν «Κάνε να σταματήσει η μηχανή, πριν σταματήσω εγώ» και κοίταγα τα φώτα των αυτοκινήτων από απέναντι, που με πλησίαζαν. Για ποια αχαριστία θα μου μιλήσεις εσύ, όταν τα τρεμάμμενα χέρια μου έκλειναν τα ματιά του, και έλεγαν αντίο στο βλέμμα του που είχε στηλωθεί στα μάτια μου; Για ποια αλλαζονία θα μου μιλήσεις εσύ, όταν παιδί μεγάλωσα αυτόματα σαν ενήλικας με κενά μνήμης;

Έκλεισα τα 28 και… πάω για τα 30 μαλάκα μου, και πολύ το γουστάρω αυτό.

Τιμώμενο πρόσωπο δεν είναι η Πατρίτσια, είναι ο στιβαρής κατασκευής μεγάλου εύρους και υψηλότατου πύχη των ορίων της ψυχής, που, τελικά, δε ξέρεις τι κρύβει και δε ξέρεις πως θα αντιδράσει και πότε. Μπορείς να χαρτογραφήσεις μια άβυσσο; Όχι ρε, δε μπορείς. Γι’ αυτό σου λέω, μη παίρνεις σα δεδομένο έναν άνθρωπο. Τα λέω, για να τα ακούω, για να μη ξεχάσω, γιατί αδυναμώ μερικές στιγμές, και για να μπορέσω να πεθάνω χωρίς τύψεις, χωρίς δισταγμούς και αποθυμένα.

Με ακούς ρε μαλάκα, ή το παίζεις πάλι κουφάλογο; Πάλι τα ίδια θα λέμε; Να βρεις το μέγεθος του μυαλού σου, σα νομίζεις πως έχεις αρχίδια.

Επέτρεψε μου τώρα να χαμογελάσω, αρχικά, να κατεβάσω τον καπνό βαθιά μέσα στα μαύρα μου πνευμόνια, και όταν θα ελευθερώσω τον καπνό, θα αφήνω την ασημένια σταγόνα να ντροπάρει με θόρυβο, και με φως δυνατό.

Άλλοθι; Όχι, δεν έχει άλλοθι. Ό,τι έγινε, όπως έγινε, απλά έγινε, και δεν ξεγίνεται. Και σε όλα ήμουν εκεί. Παρούσα. Πράγμα που σημαίνει πως θα πεθάνω με όλα αυτά μαζί. Και μην έρθει κανένας πούστης να πει πως είμαι δυστυχισμένη. Δεν είμαι. Τουναντίον.

Πάλι δεν ακούς.

Να σου πω. Κοίτα με λίγο. Επέστρεψα. Δε θα σου υποσχεθώ πως δε θα ξαναφύγω. Δε γίνεται, λυπάμαι. Αλλά με σιγουριά μπορώ να σου πως είμαι εγώ, και θα είμαι εγώ.

Μου έλειψε η μυρωδιά.

Και τεντώνομαι, με τα γόνατα μαζεμένα στο στομάχι. Ψηλά τα χέρια, χαμόγελα και σύννεφα από λέξεις και εικόνες. Μην αριθμήσεις τα συναισθήματα, ούτε τα αισθήματα. Είναι πολλά.

Αχμ… άνοιξες τα αυτιά σου, ε;

Συμπάθα με…………………..

9 comments:

sorry_girl said...

Κοριτσάκι μου στις ασημένιες σταγόνες τις επόμενες πίνω και απόψε απο μια μπάρα που θα αράζω τους αγκώνεις μου και στην υγειά σου για τα καλά σου χρόνια.
Πολλά φιλιά!

Xblog said...
This comment has been removed by the author.
Xblog said...

Ένας κρητικός μου είπε για τη ρακή.
Η πρώτη σε κάνει βασιλιά
η δεύτερη βεζίρη
και η τρίτη ρεζίλι.

Hit ESC to Quit

Xblog

Little_Pat said...

*sorry_girl,
στην υγειά μας και χρόνια μας καλά :)))
φιλιά και σε σένα

*xblog,
το έχω ξανακούσει αυτό και, ω τί σύμπτωσις, από κρητικό. Όπως καταλαβαίνεις, ξεπερασάμε κατά πολύ τις τρεις προψές το βράδυ. Ρεζίλι, δε γινήκαμε. Λύθηκε μόνο η γλώσσα μας και μιλήσαμε, για μία ακόμη φορά, ανοιχτά, αληθινά, ειλικρινά και κυνικά.
Στην υγειά σου...

ΥΓ: I don't Quit!

Attalanti said...

Χρόνια καλά, ταξίδια και μουσικές. Θάλασσες και καλοκαίρια, όλα να υποκλίνονται και να σε καλωσορίζουν κοντά τους. Χρόνια πολλά, μικρή μου Πατ!

Anonymous said...

Min moy uposxetheis tipota. Arkei pou eisai edw, arkei pou yparxoume akoma kai tis perissoteres fores eimaste emeis...
Alexis

PS: Pali porta efaga proxtes, e?

homelessMontresor said...

Άλλοθι; Όχι, δεν έχει άλλοθι. Ό,τι έγινε, όπως έγινε, απλά έγινε, και δεν ξεγίνεται. Και σε όλα ήμουν εκεί. Παρούσα. Πράγμα που σημαίνει πως θα πεθάνω με όλα αυτά μαζί. Και μην έρθει κανένας πούστης να πει πως είμαι δυστυχισμένη. Δεν είμαι. Τουναντίον.

Ευτυχώς που ήσουν παρούσα και όχι απούσα. Τότε θα ήσουν πράγματι δυστυχισμένη!

me said...

Την ήπιαμε τη ρακούλα μας ε? Καλό κάνει, καλό.

Άντε, πιές μια και για μένα αφού μ'έκανες και θυμήθηκα όμορφα βράδυα με παλίους, καλούς φίλους.

Little_Pat said...

*attalanti,
χρόνια καλά σε όλους μας Νατασσάκι :) Σ' ευχαριστώ πολύ για την όμορφη e-card..... την χάζευα αρκετή ώρα, ξέρεις.
ΠΟλλά ταξίδια να 'χουμε, και θάλασσες και καλοκαίρια να μυρίζουμε.

*αλέξη,
δεν έφαγες πόρτα, την αλήθεια σου έδωσα απλόχερα για μια ακόμη φορά. Υποσχέσεις δε δίνουμε, το έχουμε πει και ξαναπεί. Μπορεί και να το ξαναπούμε. Σ' ευχαριστώ.

*homelessmontressoraki,
nothing happens in vain :-)
Δυστυχισμένη; όχι, όχι, ποτέ δε θα το δεχτώ. Ακόμη και τα σκατά που έχουμε φάει στη μάπα, άξιζαν και αξίζουν, γιατί τώρα ξέρουμε. Απλά είναι πιχρόχολο όταν είσαι εκεί σε αυτά. Σε όσα και ό,τι "αυτά" συνέβησαν. Χαλάλι, όμως....

*prospero (you are here),
στην υγειά σου!
Κι επειδή η "ρακούλα" δεν είναι μόνο υγρό πιόμα, αλλά και πιόμα θυμήσεων, και εικόνων, και μυρωδιών στην υγειά μας :)