30.8.08

Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους

Καπνίζω πολύ. Θα μου πεις, σιγά το νέο ρε. Αλλά,μάλλον, δε το κατάλαβες. Καπνίζω πολύ, απλά σου το ξαναλέω. Τρία πακετάκια την ημέρα μέσα στο νερό. Πότε προλαβαίνεις, θα με ρωτήσεις. Προλαβαίνω. Άσε που δε κοιμάμαι πολύ. Δε κοιμόμουν, που δε κοιμόμουν πολύ, τώρα παράγινε το κακό. Με ζαλίζω με παγωμένο λευκό κρασί, παγωμένες μπύρες και μπάφους. Τις σαμπούκες τις έκοψα. Θα μου πεις, ε, σιγά το νέο ρε. Αλλά μάλλον, δε το κατάλαβες. Καπνίζω πολύ, πίνω, πίνω.

Έχω δύο ανήψια, που τα κοιτάζω και χαμογελάω. Ο πατέρας τους μου θυμίζει ρέπλικα του δικού μου, και με πιάνει κόμπος στο λαιμό. Αν έκανα πίσω σε κάποια πράγματα, ήταν λόγω των παιδιών. Τα αγαπάω τα παιδιά, αλλά δε θέλω να κάνω δικά μου. Όχι ακόμα, φαντάζομαι. Μάλλον, επειδή δε θέλω να τα κάνω και να τα μεγαλώσω μόνη μου. Η τελευταία ελπίδα πως υπήρχε ένας σύντροφος, που διέφερε, χάθηκε άτσαλα. Ίσως, επειδή είμαι κι εγώ ακόμα παιδί, που μεγάλωσα σαν ενήλικας. Δε βαριέσαι. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Απλά πικράθηκα σαν είδα το βλέμμα της απορίας στα μάτια δυο παιδιών, απόψε. Σηκώθηκα κι έφυγα σχεδόν βουρκωμένη, κι απλά προσπαθούσα να χαμογελάω. «Για να μη καταλάβουν τίποτα τα παιδιά»....

Πριν δύο μήνες έχασα τα κλειδιά του γραφείου μου. Στο μπρελόκ είχα και το στικάκι μου, δώρου του Α. Άλλαξα κλειδαριά, αλλά στικάκι δε πήρα, κι ας μου χρειάζεται. Ούτε και θυμάμαι τι είχα εκεί μέσα. Έχει σημασία, θα με ρωτήσεις. Έχει, γιατί κουβαλούσε μνήμες, πέρα από τη δουλειά. Κάποια πράγματα φαίνονται εντελώς απρόσωπα και υλικά αγαθά, αλλά έχουν και κάτι ακόμα. «Κάτι!». Θυμάσαι;

Θυμήθηκα τη Κρήτη.

Όσες φορές έχω πάρει αεροπλάνο, γύρισα λαβωμένη. Τα κενά αέρος μου κάνουν κακό, τελικά, και δε το είχα πάρει χαμπάρι. Μακροπρόθεσμα μεν, αλλά μου προκάλεσαν ζημιές. Τώρα που το σκέφτομαι, θυμήθηκα μία προς μία όσες φορές πήρα το αεροτουτούνι, και δεν είναι λίγες. Όλες κάτι κακό είχαν. Μούδιασα. Στους άλλους φέρνει ναυτία, σε μένα δυσμένεια. Δεν είμαι του αέρα, λοιπόν.

Τελειώνει και ο Αύγουστος. Προχθές, με κοίταγε η Χέλενα καθώς καθόμασταν στη βεράντα:
- Το σημάδι πάνω από το μάτι δεν έχει φύγει ακόμα.
- Το ξέρω..., κι το ακούμπησα ασυναίσθητα με το χέρι νιώθοντας από κάτω ένα μικρό εξώγκομα. Ακόμα θολώνει αυτό το μάτι, αλλά τί να πεις;
Την είδα να με κοιτάει, και ήταν σα να ήθελε κάτι να πει πάλι. Κούνησε το κεφάλι της και ήπιε μπύρα.
- Φαντάζομαι πως τα υπόλοιπα σημάδια, μέσα σου είναι χειρότερα από αυτό.
- Τα σήμάδια μέσα μας, είναι βαθιά.
- Θα φύγει ρε όμως...
- Δε θα φύγει ρε Χέλενα.... ούτε κι αυτό!

Ο Δημήτρης με αγκάλιασε εχθές το βράδυ.
- Είσαι λίγο καλύτερα;
- Μια χαρά είμαι.
- Φαίνεσαι κομμάτια.
- Κουρασμένη από τη δουλειά είμαι.
Με έσφιξε μέχρι που πόνεσα, τον άφησα και πήγα και έκατσα δίπλα στη Φρόσω και τη Μαρίνα, πίνοντας το κρασί μου. Θέλω να είμαι με όλους μαζί, και μόνη μου. Από τη μια τους χαιρόμουν, που είχαμε μαζευτεί όλοι παρέα στο σπίτι, εννιά άτομα, και γελάγαμε, και μιλάγαμε, και γελάγαμε, γελάγαμε, γελάγαμε.... από την άλλη έλεγα «άντε, σε λίγες ώρες θα ξεκουμπιστούν όλοι του» λες και μου φταίγανε αυτοί. Δε θα τη βρω την ησυχία μου, σου το είπα; Δωμάτιο με θέα θα παραγγείλω.... μπας και βρω την άκρη του πουθενά. Κι εσύ ρε mpampa, που σκατά είσαι;

Κάθε φορά, ζητάω να μπω για λίγο στο μυαλό του άλλου, να δω τι σκέφτεται. Από πέριεργια, να μάθω σε ποιο σημείο του βρίσκομαι εγώ -πάντα υπάρχει αυτό το γαμημένο το εγώ. Μόνο ο Χρήστος είχε τα αρχίδια να μου πει «θέλω να μπω στο μυαλό σου». Κι εγώ, με ξιπασμό σήκωσα το φρύδι και του απάντησα «θα φοβηθείς με αυτά που θα συναντήσεις». Αλλά, τουλάχιστον, ήθελε...

Όλοι με ρωτάνε: «είχαμε κανα νέο;». Τί νέο ρε παιδιά; Χωρίσαμε, και κάνει τη ζωή του. Φαντάζομαι πως υπάρχουν στιγμές που τα σκέφτεται όλα. Όλα από την αρχή, αλλά επιμένει να σπρώχνει μπροστά στο μυαλό του τις άμυνες και τις χίμμαιρές του. Με κάθε τρόπο, με μάγους και παλαντίνους, δίνει σημάδια πως θα πορευτεί: μακρυά μου! Και όλοι έχουν πέσει επάνω μου. Κάποιοι μουδιασμένοι, κάποιοι άλλοι χείμμαροι, πως έχω όμορφο πρόσωπο και πως πρέπει να κοιτάξω τη πάρτη μου, τον εαυτό μου επιτέλους. Είναι και κάποιοι άλλοι, που θέλουν να γίνω όπως οι περισσότερες. Όχι διαφορετική, όχι δυσνόητη, όχι ανεξάρτητη και αυτόβουλη, και ειλικρινής, και αυθεντική, και κυνική και και και και και και και...

Θυμάμαι τον Jonathan, να σιδερώνει ένα πουκάμισό του, με το τσιγάρο στο στόμα, και να μορφάζει από το καπνό που έμπαινε στα μάτια του.
- Όσο αλκόολ και να πιεις, πάντα θα έρχεσαι αντιμέτωπη με το είναι σου. Ανήκεις στη πάστα των ανθρώπων, που κουβαλάνε συνέχεια πάνω τους τις αλήθειες τους.
- Κι αν κληρονόμησα καμιά παράνοια ρε συ Jo;
Άφησε το σίδερο στην άκρη, πήρε το πουκάμιο στα χέρια, το κοίταξε μια στιγμή ικανοποιημένος, μετά ρούφηξε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο του κι έμεινε να με κοιτάζει.
- Τόσα χρόνια, που σε ξέρω, έχεις μια μόνιμη ρυτίδα στο μέτωπο. Παράνοια δεν είναι το να έχεις μνήμη και να σκέφτεσαι συνέχεια. Ούτε το να ζητάς μόνο τα απλά πραγματάκια μέσα στη γαμημένη τη ζωή. Ούτε το να θέλεις να σε αγαπούν. Παράνοια είναι να φτιάχνεις συνεχώς και μόνιμα χίμμαιρες.
Κοιτάζω το πράσινο χαλί κάτω από τα πόδια μου.
- ... κι αν σου είπαν πως δημιουργείς χίμμαιρες, μάλλον ζητούσαν να βρουν άλοθι για τις δικές τους.
- Όλοι μας ζητάμε άλοθι ρε Jo.
- Όλοι μας. Να δω εσύ πότε θα ξεκινήσεις να ζητάς άλοθι. Προς το παρόν βγαίνεις μπροστά και τανκάρεις. Και αυτό φοβίζει ρε... κι αυτή η μόνιμη ρυτίδα σου, επίσης φοβίζει.
- Να κάνω πλαστική.
- Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους, να τους πεις.

Ακούς κουβέντα; Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους. Ειδικά αυτοί οι φλατ τυπάδες που το παίζουν πολύ λάρτζ και όπεν μαϊντεντ. Εγώ δεν είμαι λάρτζ. Λυπάμαι.

11 comments:

Xblog said...

Ερωτεύσου νεαρούλα, στο ξανάπα !
Θινκ μπίγκ ! και θα χαθεί η ρυτίδα.

"συμπτωτικά" οι σαμπούκες ιστορία ... περιμένω τα καζανέματα.

xblog

Little_Pat said...

xblog,
να ερωτευτώ; μμμμμμ... μάλιστα! Πείτε μου και ποιο κουμπί να πατήσω, για να ερωτευτώ.

Ε ναι! Οι σαμπούκες είναι ιστορία... :)))
Καζανέματα ε; ΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμμμ

Mantalena Parianos said...

Time heals

stick to your friends
and not to alcool

εγώ όταν χώρισα ύστερα από 7 χρόνια (πέρυσι , μη φανταστείς!) κατέληξα στο νοσοκομείο με κατάθλιψη και 210 σφυγμούς.

Μετά ξύρισα το κεφάλι μου και έκοψα το τσιγάρο, αγόρασα μια καινούρια μηχανή και μετακόμισα από το σπίτι που με γέμιζε μνημες.

Είπα μάλιστα τη μεγάλη κουβέντα ότι "ξεμπέρδεψα με τις γυναίκες".

Και το πίστευα.

Μόνο που ξέρεις κάτι, Πατάκι; Η ζωή έχει συνήθως άλλα σχέδια απ' αυτά που σκαρφιζόμαστε εμείς. έτσι, μόλις ΑΦΕΘΗΚΑ να γίνω κιεγώ ένα κομμάτι χάους (προκειμένου να εκμηδενίσω τις τριβές μου με το σύμπαν) και να τα δέχομαι όλα όπως έρχονται, ε... τότε άρχισαν τα ωραία. Μετά ήρθε ο έρωτας, ένα απροσδόκητο ταξίδι στο Βερολίνο, και μια νέα συγκατοίκηση...
(όχι πλέον συμβίωση)

Σου εύχομαι γαλήνη ρε συ.
Από εκεί ξεκινάνε όλα.


Ακούγονται λίγο ζεν όλα αυτά, το ξέρω, αλλά δεν είναι παρά φυσική νομοτέλεια - χαλάρωσε και άσε τα πράγματα να συμβούν.

φιλί

Little_Pat said...

*μανταλενοκόριτσο,

η ζωή κάνει τα δικά της και ας πεισμώνουμε εμείς :)

μερικές φορές αυτό το "χρόνος τα γιατρεύει όλα" μου τη δίνει ελαφρώς, αλλά είναι αλήθεια πως κάνει δουλειά. Ξέρω πως έχεις δίκιο, αλλά για κάποιο διάστημα είναι δυσκολοχώνευτο όταν έχει προηγηθεί ένα "αφέθηκα". Δεν ακούγονται καθόλου ζεν όλα αυτά που λες. Πραγματικότητα είναι!

LET IT FLOW, my dear ;-)
Και, αφού, όλα είναι δρόμος, έτσι και "αυτό".

φιλί και σε σένα
thnx

Mantalena Parianos said...

Το "ο χρόνος γιατρεύει" δεν το ανάφερα όπως το έλεγε η γιαγιά μου η Βιργινία :D, αλλα όπως σε ένα τραγούδι του, από το album με τον εύλογο τίτλο "OVER", ο Peter Hammill...


Time Heals


(...)

Sooner or later the whole thing will be blown:
you will leave him or I'll be left here, alone.
Either way someone loses someone
but I won't mind that,
I just would quite like to know
who we love the most - well, I guess that's ourselves.


It all seemed so important at the time,
we came so close to wrecking all our lives,
and now it's all just song lines.
Time heals,
time heals -

(...)

Thinking back, it seems that I
can lie beside you as I never truly did,
in afterglow -
no afterwords at all.

Only writing love songs when it's gone and dead,
only paying words out: streams of half-forgotten sentiments...
I mean...
I meant...
I never really quite could say
the way it was.

Anonymous said...

Α mantalena parianos που το θυμήθηκες το κομμάτι αυτό;;;; Ωραίοι στίχοι, πολύ ωραίοι.

Μικρά Πατ.,
έχει δίκιο η mantalena. Αφέσου, και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει ρε. Εγώ κατάθεση ψυχής δε θα σου κάνω -το έκανα παλιά, και το εννοώ ακόμη και τώρα. Αν με ενοχλεί κάτι είναι το ότι νιώθω πως κατηγορείς συνεχώς τον εαυτό σου. Και αυτό το Καλοκαίρι δε χάρηκες τίποτα κι ας πήγες όπου πήγες. Άδειασες, αλλά θα γεμίσεις, μικρό. Και καλά είπε ο Jonathan, να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους κι εσύ να είσαι εσύ που ξέρουμε. Ό,τι σκατά κι αν είσαι ρε!

Φιλί,
Αλέξης

τέλσον said...

Σε πήρα τηλέφωνο, σου έστειλα μήνυμα, υποθέτω πως ήσουν απασχολημένη. Να δώ πότε θα πιούμε αυτό τον καφέ.

Επικοινώνησε ASAP

barel said...

ωραίες σκέψεις. εύκολες αλλά παράλληλα δύσκολες, δουλεμένες.

Little_Pat said...

*mantalenokoritso,
θα μου περάσει, θα μου περάσει και μετά θα γελάω :-)

*Αλέξη,
σ' ευχαριστώ. Και για τη κουβεντούλα προψές, στη βεράντα.

*telson,
εμείς θα τα πούμε από κοντά!

*barel,
welcome aboard! Σας ευχαριστώ (ωραίο σκίτσο)!

Paddy said...

Ωραίο κείμενο. Αληθινό, τόσο που μου «μίλησε». Βρήκα μέσα του κομμάτια του εαυτού μου, των χαμένων μου προσδοκιών και της απόγνωσης που με πιάνει και εμένα ώρες-ώρες. Με είδα ακόμα και να καπνίζω τα τρία πακέτα την ημέρα αφού έχουμε το ίδιο αηδιαστικό συνήθειο, και στην ποσότητα είμαστε κοντά, με μερικές μέρες να σε ξεπερνάω. Μέχρι και το σημάδι πάνω από το μάτι έψαξα στον καθρέφτη μου αλλά εμένα οι ουλές μου υπάρχουν αλλού. Μια και άργησα τόσο καιρό να μπω στο blog σου ελπίζω το post αυτό να σε βρίσκει σε καλύτερους καιρούς και να σου είναι αχρείαστο, όπως και να έχει όμως θα σου δώσω τις σκέψεις μου.

Να το αγαπάς το σημάδι σου, να μην προσπαθείς να το ξεφορτωθείς. Αποκτήθηκε με κόπο δικό σου, και σου ανήκει. Αυτό το σημάδι είναι που θα σε κάνει καλύτερη την επόμενη φορά (και ναι σου εγγυώμαι ότι θα υπάρχει επόμενη φορά αν δεν την έχεις βρει ήδη). Αυτό το σημάδι μαζί με όσα υπόλοιπα έχεις είναι το προσωπικό σου στικάκι που δεν χρειάζεσαι να αντικαταστήσεις γιατί κουβαλάει όλα όσα μαθαίνεις κάθε φορά. Και ναι όπως σου λένε στα σχόλια ο χρόνος γιατρεύει αλλά παράλληλα σε κάνει και σοφότερη. Και να μην περιμένεις να πατήσεις κουμπί για να ερωτευτείς, να απαιτείς να βρεθεί κάποιος άλλος να πατήσει τα κουμπιά σου. Πίνε, κάπνιζε, ζήσε κάνε ό,τι χρειάζεσαι για να περνάς καλά (σταμάτα τους μπάφους μόνο γιατί θα αραιώσει το μυαλό σου και παράλληλα τα post σου) και όταν είσαι καλά θα σου έρθουν αυτά που ζητάς. ΠΡΕΠΕΙ να σου έρθουν γιατί μαζί σου τα περιμένουμε πολλοί από εμάς εδώ έξω.

Σύντομα –και- αυτό το story θα το αφήσεις πίσω σου και λίγο αργότερα θα εισέλθεις σε εκείνο το απερίγραπτο στάδιο που θα νιώθεις ότι σου λείπει κάποιος που δεν έχεις ακόμα γνωρίσει. Και τότε θα έρθουν τα ωραία…

Καλό ταξίδι,

Παίξε καλά!

Little_Pat said...

Paddy,
με χαμογέλασες...
Όμορφα τα λες, και έχεις και δίκια. Κάποια στιγμή, υπάρχει το πλήρωμα του χρόνου. Θα έρθουν και τα ωραία, θα έρθουν και τα πολύ ωραία....

Σ' ευχαριστώ, έστω και με τη καθυστέρηση των 20+ ημερών.