31.8.09

Χτες το βράδυ

Ένα λεπτό αποσβολωμένη,
να ψάχνω σημάδια στο πρόσωπο και στο περπάτημα,
να βουρκώνουν τα μάτια μου σε όλη τη γραμμή καθώς περπατούσε,
ένα πρόσωπο που με έμαθε να προσπαθώ να διαβάσω τα πρόσωπα,
ένα πρόσωπο που μίσησα,
σχεδόν σιχάθηκα,
Ένα λεπτό να σφίγγω το λαιμό της μποτίλιας,
και ο Γιώργος δίπλα μου να μου μιλάει,
εγώ να μην τον ακούω,
να φοβάται
πως είτε θα έσπαγα τη μποτίλια,
είτε θα τιναζόμουν από τη καρέκλα και να αρχίζω να τρέχω,
Ένα ολόκληρο γαμημένο λεπτό να στεγνώνει το στόμα μου,
η καρδιά μου να χτυπά,
το σινεμά του παρελθόντος να παίζει ταχύτατα στο μυαλό μου,
τα συναισθήματα και οι επικείμενες αποφάσεις πολλά + διάφορα.
Ένα ολόκληρο γαμημένο λεπτό!
Ένα ολόκληρο γαμημένο λεπτό που έκρυβε τόσο θυμό, 30 χρόνια, πολλά γιατί, αποθυμένα + πρότυπα να καταρρέουν, φόβους, επαναφορές, λόγια, εικόνες, ευχές, παιδί που μεγάλωσε ξαφνικά, πουτάνα, υποκρισία, καθωσπρεπεισμό, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, έναν βαρύ σάκο του μποξ, χιλιόμετρα,....................... και πόσα άλλα που δε μπορώ να ξεστομίσω πια.
Σύρε και γαμήσου ρε πατέρα!

14 comments:

Xblog said...

Τι ειναι αυτό ?
http://www.cpil.info/2008/12/14/what-is-that-the-movie/


xblog

Little_Pat said...

Το βίντεο του Κωνσταντίνου με την πολύ καλή φωτογραφία είναι κάτι που σε κάνει να βουρκώνεις ακόμη κι όταν τελειώσει... Αλλά δεν έχει καμία σχέση με το ποστ, που ανέβασα. Δυστυχώς!

Καλό Σεπτέμβρη, Xblog.

Xblog said...

Σήμερα δεν έχει ...

xblog

Little_Pat said...

Λες ε...;

Xblog said...

http://www.youtube.com/watch?v=zH46SmVv8SU

xblog

Xblog said...

http://www.youtube.com/watch?v=T3bht7S-3vI&feature=fvw

και σε new school version ...


Xblog

Little_Pat said...

Τί προσπαθείς να μου πεις μπαμπά xblog;

ΥΓ: And my dad believes I 'm just like him....

Xblog said...

Εσύ τι προσπαθείς να του πεις ?

xblog

Little_Pat said...

Όχι πολλά...πια.
Όλα έχουν ημερομηνία λήξης.

Xblog said...

Η ζωή δεν έχει UNDO, CTRL Z , Save και Reload Backup και Restore.

Όσο προσπαθούσα να ξεφύγω από το δικό μου τόσο καταλάβαινα πόσο του έμοιαζα μέχρι που πήρα απόφαση πώς για να το αλλάξω πρέπει πρώτα να το αποδεχτώ. Είπα αυτά που είχα να πώ, ζήτησα συγνώμη για τα όσα είχα πει και έκανα και μετά από κανά χρόνο πέθανε.

Ξέρω σε τι θέλω να του μοιάσω και τι να αποφύγω,είμαι ήσυχος είναι ήσυχος και μου λείπει ...

άντε γειά μας !
xblog

Little_Pat said...

Αν υπάρχει αυτό το γαμημένο το οιδιπόδειο, τότε είχε πέσει επάνω μου. Τον είχα πρότυπο. Ήθελα να του μοιάζω. Δεν άφηνα κανέναν να πει κάτι άσχημο για εκείνον. Τον αγάπαγα και αναζητούσα να βρω έναν άντρα να με αγκαλιάζει όπως μόνο ο πατέρας μου μπορούσε... μια αγκαλιά που χωνόσουν και δε περίσευε τίποτα έξω από αυτή. Σε όλη τη πορεία της ζωής μου κοντά του, πάντα προσπαθούσα να βρω λόγους για να τον δικαιολογώ για τα λάθη του. Πάντα! Ακόμη κι όταν εξαιτίας του κάποιος ξεκίνησε τα seroxat στα 30+ (όχι εγώ), κάποια στα 58 της ξέσπασε αντιμετωπίζοντας τους φόβους της που προέρχονταν από εκείνον, και πολλούς άλλους που χρόνια τον είχαν άχτι... κι εκεί, κι εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να βρω κάτι που να τον δικαιολογεί. Του μίλησα. Του είπα όλα όσα είχα μαζέψει τόσα χρόνια, του μίλησα σαν άντρας, σαν αδερφός του, σαν κόρη του, αλλά εκείνος συνέχισε να έχει το ίδιο και απαράλλαχτο ύφος. Την ίδια άμυνα (πάλι τον δικαιολογώ ρε γαμώ το...). Και συνεχίζει να χρησιμοποιεί τον εκφοβισμό, τις απειλές. Ο πατέρας μου. Αυτός που με γέννησε, αυτός που δεν ήταν ποτέ δίπλα μου, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές μου, αυτός που ποτέ δε στάθηκε να με γνωρίσει αφού βολεύτηκε στο εύκολο συμπέρασμα: αυτή μου μοιάζει, αυτή αντέχει. Αλλά λιγόστεψε αυτό που είχα μέσα μου. Και ενώ ήλπιζα πως έστω για μία φορά θα μιλάγαμε στα ίσια, θα λέγαμε σταράτες κουβέντες, θα αντιμετωπίζαμε τους εαυτούς μας, έψαξα μέσα μου και δε βρήκα κάτι πια να με κάνει να θέλω να τον ακουμπίσω, να θέλω να του μιλήσω, να θέλω να μοιραστώ μαζί του. Πλέον, νιώθω πως είναι ένας ξένος, που συννεφιάζει τη μέρα μου, εδώ και 30 χρόνια, από τότε που μου ψαλίδισε τα φτερά, από τότε που με έριξε στο πάτωμα και κλώτσησε. Δεν τον θέλω σε αυτή τη ζωή να είναι κομμάτι της, πλέον.
Και νιώθω πως δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο γι' αυτό. Τόσο απότομα, που με ξάφνιασε κι εμένα, το είναι μου να τον αρνείται. Κάθε φορά ζήταγα συγγνώμη, γιατί έλεγα 'πατέρας μου είναι'. Ακόμη και πριν λίγες μέρες, ήλπιζα πως θα είχε τ' αρχιδια να ζητήσει συγγνώμη, όχι για όσα έκανε σε εμένα, αλλά κυρίως για όσα άφησε να γίνουν είτε παρουσία του είτε απουσία του. Μία συγγνώμη στα τριάντα χρόνια. Όχι για να την ακούσω, αλλά για να την ακούσει εκείνος περισσότερο.

Και πέρσυ τέτοιο καιρό, μου είχες γράψει πως η ζωή δεν έχει undo, delete κλπ. Τα κουβαλάω όλα πάνω μου και μέσα μου, και μου το πιστοποιούν κάθε μέρα αυτό που μου λες. Κι αυτός ίσως είναι ένας ακόμη λόγος που έληξαν όλα τώρα. Αν μη τι άλλο, τώρα, πιο ξεκάθαρα, ξέρω σε τι θέλω να του μοιάσω και σε τι όχι.

Σ' ευχαριστώ που στάθηκες εδώ. Και σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μου.

ΥΓ:Στην υγειά μας

Xblog said...

Τη μία σου κάνει τα πρωινά μπλε και την άλλη σου συννεφιάζει όλη την υπόλοιπη μέρα ! Αμφιθυμία το λένε ! Μη μασάς δεν είναι αρρώστια ! συνήθεια είναι ! (εκείνο το ασπρόμαυρο κινέζικο σηματάκι το θυμάσαι ?)

Η συγνώμη δεν είναι κάτι εύκολο όταν πραγματικά την εννοείς και σίγουρα δε σημαίνει σε αγαπώ. Και αν τη δεις και ως πανάκεια τότε ποτέ δε θα σκοτώσεις το φάντασμα, θα σε στοιχειώσει και θα κυκλοφορείς αλύτρωτη στον πύργο σου πριγκηπέσσα ...


έτοιμη είσαι να το λύσεις !
Vamos Patara !

Xblog

Little_Pat said...

Πριγκιπέσα δεν υπήρξα ποτέ :)))) Ίσως γι' αυτό θέλω όλα τα κορίτσια και οι κόρες να είναι. Πιο πολύ μεγάλωσα σαν αντικαταστάτης του πρωτότοκου υιού, ο "συνεχιστής" του πατέρα, που δε λαβώνεται ποτέ + αντέχει πάντα.

Πάντως τα πρωϊνά δε μου τα έκανε εκείνος μπλε. Κάποιες στιγμές, το ομολογώ, είχε κάτι εκλάμψεις (σαν αυτές του Ρεμπώ) και μου έδινε ερεθίσματα να δω και αλλιώς τα πράγματα. Όσο για τον πύργο, προς το παρόν προσπαθώ να χτίσω το αραξοβόλι μου κι όχι πύργο, όπου σίγουρα θα κάνω παρέα με τα φαντάσματά μου, τους φόβους μου, και τις ευχές μου. Μάλλον, όπως οι περισσότεροι από εμάς.Αντιμετωπίζοντας τις ανισορροπίες. Όχι τις αμφιθυμίες.

Τη καλημέρα μου

Xblog said...

χεχε ... κατάλαβες τι θέλω να πω και ας γράφεις άλλα !

Take care !
xblog