18.8.09

Small great thoughts out of the blue again

Σήμερα δε θα ανεβάσω αυτά που υπολόγιζα. Ούτε εκείνο το κείμενο που είχα γράψει στις αρχές Αυγούστου, αλλά δε πρόλαβα να ανεβάσω, ούτε κάποιο άλλο με φωτογραφίες που υπολόγιζα πως θα είχαν θέση μόνο εδώ μέσα, όπως έκανα παλιά σε αυτό το blog.
Σήμερα είναι μια παράξενη μέρα, από εκείνες που δε μου έρχονται ρίμες στο μυαλό, αλλά συνέχεια εικόνες και λέξεις διάσπαρτες. Προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά τα μάτια μου δεν έλεγαν να κλείσουν. Συνεχώς έπεφταν πάνω στα βιβλία του δωματίου, και υπολόγιζα πόσους τίτλους έχω μαζέψει για τη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου, κι άλλους πόσους έχω διαβάσει. Γύρισα από την άλλη και κοίταγα για λίγο τον άσπρο τοίχο. Δεν αντέχω άλλο άσπρο τοίχο. Άφησα το μυαλό μου να πάει πίσω, να θυμηθώ χρωματιστούς τοίχους, τοίχους με στίχους και λέξεις, τοίχους με σχέδια και ζωγραφίες φορτωμένων νεανικών μυαλών. Αναστέναξα και σηκώθηκα.
Δε μπορώ να το αιχμαλωτίσω για λίγο το γαμίδι.
Συνεχώς φεύγει μόνο του για οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Κι αν πάω να μπω εμπόδιο στο δρόμο που έχει πάρει,
το άτιμο,
βρίσκει άλλη κατεύθυνση.
Βάζω κομμάτια να ακούσω από το youtube.
Τις προάλλες στη σοφίτα, καθούμενη στη κουνιστή πολυθρόνα, σκεφτόμουν πως μέχρι τώρα η μουσική πάντα μου έκανε παρέα και πάντα την αναζητούσα. Σήμερα οδηγώντας στην εθνική με έπιασα να ανάβω έναν πρίγκιπα και να ηδονίζομαι πάλι με κάποια γνώριμα κομμάτια. Να πηγαίνεις με 150 και να σιγοτραγουδάς Theres a feeling I get When I look to the west, And my spirit is crying for leaving... Make a joke and I will sigh and you will laugh and I will cry... Love can be seen as the answer, but nobody bleeds for the dancer... A distant ships smoke on the horizon. You are only coming through in waves. Your lips move but I cant hear what you 're sayin.. Out of the blue and into the black They give you this, but you pay for that... έτσι είναι αυτά, όσο και να μεγαλώνεις, ακόμη κι αν πολλά κομμάτια από αυτά τα έχεις συνδυάσει κάπως μέσα στο μυαλό σου, συνέχεια υπάρχουν στιγμές που σου κάνουν παρέα. Στο κάτω κάτω, τί είμαστε; two lost souls swimming in a fish bowl year after year, αν το καλοσκεφτείς.
Σκεφτόμουν πάλι πως όλοι μας έχουμε ένα μικρό μαύρο κουτί που κρύβουμε το κάτι μας. Εκεί σε μια γωνιά, στις έλικες του μυαλού μας. Ο Γ. έχει μπουκλωτά άσπρα μαλιά, πράσινα αμυγδαλωτά μάτια, και άσπρο μούσι να κρύβει τα σαρκώδη χείλη και τα προγούλια του. Πιο βαθιά μέσα του, έσπρωξε πολλά πολλά πραμματάκια στο δικό του μαύρο κουτί. Κι ας προσπαθεί να είναι γλυκός και τρυφερός και χαμογελαστός. Δε ξέρω γιατί πάντα το δεκαπενταύγουστο κάνω ανασυγκρότηση θυμήσεων. Γαμιδάκι. Κάνει κόλπα ακόμη και τον Αύγουστο. Δε ξέρω τι περιμένω, ειλικρινά. Κάτι περιμένω. Και πριν 1-2 βδομάδες περίμενα, αλλά μου πήγαν ανάποδα.
Δεν ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο σήμερα. Τα συγκεκριμένα, έμαθα πια να τα φυλάω στα συρτάρια και στους διαδρόμους με τις σκιές.
Κοιτάζω το γραφείο μου, όλα αυτά που πλαισιώνουν το πληκτρολόγιο: σταχτοδοχείο, καμιά δεκαριά στυλό, μολύβια, σακουλάκι καπνού, λογαριασμοί μέσα + έξω από φακέλους, ένα ανοιχτό πακέτο βαμβάκι, ένα τεράστιο άσπρο βότσαλο από τη Νικαρία, λεξικά, τσίχλες, χαρτάκια σημειώσεων, cd, ένα μικρό αρκούδι που η κοιλιά του είναι για να καθαρίζεις το μόνιτορ από τη σκόνη, ένα χάρτινο ποτήρι από τα floca cafe που κράτησα από εκείνα που είχα μαζέψει από τις διαδρομές με τον mpampa, βιβλία, χαρτάκια, αναπτήρες, handsfree, κι άλλο handsfree, σπιρτόκουτα, ένα ασημένιο δαχτυλίδι, διαφημιστικά για delivery, σακκούλες σκουπιδιών, και ποιος διαολο ξέρει τι άλλο ακόμη κάτω από όλα τα παραπάνω.
Κοίταξε να δεις.
έχω αρχίσει να απορώ γιατί τόσα χρόνια μάζευα όλα τα τόσα πράγματα
Και δε θέλω να μου απαντήσεις.
Πάω να φάω.
Και μακάρι να μην συναντούσα ανθρώπους για να τους εξηγήσω, ή να τους πλανέψω. Γαμίδι μυαλό.......

3 comments:

Xblog said...
This comment has been removed by the author.
Xblog said...

http://www.youtube.com/watch?v=bNNwBzc6dkk

;)


xblog

Little_Pat said...

Έτσι έτσι ;)