4.9.06

Όχι, θέλω να μου το πεις εσύ...
Να μου πεις την άποψή σου. Ξέρω τι θα μου πεις, απλά για πρώτη φορά θέλω να το ακούσω κι όλας. Είναι περίεργο –μάλλον- το ότι ενώ αγάπησα τις λέξεις ποτέ δεν ήθελα να τις ακούω. Τις αγάπησα γραμμένες. Όχι όταν ακουγόντουσαν. Δε μου αρέσει να τις ακούω. Και τώρα κάνω υπομονή. Τώρα, δηλαδή τόσο καιρό που κάθομαι και ακούω όλους. Γιατί είμαι υπομονετικός άνθρωπος. Πολύ. Τέλος πάντων. Θέλω να μου πεις εσύ τώρα. Ξέρεις σε τι αναφέρομαι. Και αυτή τη φορά το θέλω να ακουστεί. Να ακουστούν μία προς μία η κάθε λέξη. Για πρώτη φορά, θέλω να μη τις διαβάσω σε χαρτί ή στις πράξεις. Θέλω να τις ακούσω. Για πρώτη φορά, νιώθω και θα σιγουρευτώ για όλα αυτά, αν τα ακούσω από εσένα. Γιατί σου έχω εμπιστοσύνη. Το γαμημένο το ένστικτό μου μού το υποδεικνύει. Και ξέρεις, το εμπιστεύομαι. Πάντα, άλλωστε. Τί σκέφτεσαι; Τους δικούς σου φόβους, ή τους δικούς μου; Σκέφτεσαι, το ξέρω. Άραγε, σκέφτεσαι πόσο παιδί είμαι, ή πόσο παιδί δεν είμαι; Φοβάσαι. Το ξέρουμε αυτό. Τί φοβάσαι; Πάνω-κάτω, το ξέρουμε και αυτό. Το ξέρουμε; Αν το ξέρουμε, ευθύνεσαι εσύ. Ή θαρρείς πως το ψυχανεμίστηκα. Εντάξει, κάτι είχα καταλάβει. Ίσως και περισσότερα από αυτά που θέλαμε να πιστεύουμε. Το θέμα είναι... ποιο είναι το θέμα; Υπάρχει θέμα, ή απλά το δημιουργώ από μόνη μου; Μήπως με άφησες να το δημιουργήσω μόνη μου; Μήπως το δημιουργήσαμε μαζί; Λοιπόν, υπάρχει θέμα; Ή κάποιου το μυαλό μαλακίζεται και κάποιος άλλος κρυφογελάει; Λες; Κι άμα; Ε, κι άμα τότε στα αυτά μας. Στα αυτά μας; Μήπως μας καίει και δεν είναι ακριβώς στα αυτά μας; Όχι, δεν είναι ακριβώς στα αυτά μας. Φόβος. Ένα είδος φόβου. Δικός μου, δικός σου, φόβος κι άλλου κόσμου. Ένα είδος. Από αυτούς τους ύπουλους, που δε φαίνονται από την αρχή φοβιστικοί. Που δε σου γεμίζουν το μάτι. Κι, όμως, είναι. Είναι από αυτούς τους φοβιστικούς. Είναι από αυτούς που σε πιάνουν σε ανύποπτη στιγμή και χάνεις τον μπούσουλα. Όχι από εκείνους που έχουν να κάνουν με τα μεγάλα έντομα που κάνουν δυνατό βόμβο και θα σε τσιμπίσουν και θα πονέσεις. Από τους άλλους τους φόβους. Που δεν έχουν αντίκρυσμα σε υλικό. Είναι από τους άυλους φόβους. Τους χειρότερους. Που κάποιοι μπορεί να περάσουν στην αντίπερα όχθη με τέτοιους φόβους. Αλλά είπαμε. Εγώ αντέχω. Έτσι δεν είπαμε; Έτσι δε το ζύγισες; Έτσι δε το ζυγίζουν όλοι; Εγώ αντέχω. Έτσι δε λένε τόσα χρόνια; Αυτό δε πιστεύουν; Ή απλά αυτό θέλουν να πιστεύουν γιατί τους βολεύει; Θα μου πεις τελικά; Θέλεις χρόνο. Και ποιος δε θέλει; Εγώ ξέρεις πόσο χρόνο θέλω; Όσο δε πάει ο νους σου. Και ο νους του διπλανού σου μαζί. Αλλά αντέχω, ξαναείπαμε. Με έχεις δει να κλαίω; Δε θέλεις να με δεις να κλαίω. Μάλλον, νομίζεις πως δε κλαίω. Όλοι αυτό νομίζουν. Ή θέλουν να νομίζουν. Κι εγώ δε τους δείχνω αν κλαίω. Μάλλον το αντίθετο. Μάλλον ότι αντέχω. Πόσο αντέχω, όμως; Έχεις αναρωτηθεί; Νομίζω πως αναρωτήθηκες. Θα αναρωτηθείς πάλι. Μπορεί να μπεις και στη διαδικασία να με τεντώσεις, για να δεις μέχρι που αντέχω. Η μαλακία είναι πως αντέχω. Τελικά. Κι ενώ αργοπεθαίνω από το πολύ τέντωμα, ξανανιώνω, γίνομαι πιο δυνατή και αντέχω παραπάνω στο τέντωμα. Είδες; Τελικά, μάλλον, αντέχω. Αυτό δε σου λέω τόση ώρα; Με ακούς; Όχι. Δε με ακούς. Γι’ αυτό έχεις κάποια κενά στην εικόνα σου για μένα.

Γιατί δε σηκώνομαι να φύγω; Να πάω στον βόρειο πόλο, να παγώσει και το μέσα μου, να μην αισθάνομαι τίποτα. Γίνεται; Όλα γίνονται, μου λες. Άρα γίνεται κι αυτό. Ε, τί πάει να πει ‘παίζει και να μη γίνεται’; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ποτέ δε το ήθελες, ισχυρίζεσαι. Κι όμως, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτό να φταίει. Το ότι λειτουργούσες με δύο μέτρα και δύο σταθμά, κι ας φαίνεται πως ακολουθούσες για όλα μια κοινή νοοτροπία. Δείξε μου έναν άνθρωπο που ΠΟΤΕ στη ζωή του δε λειτούργησε με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μπορείς; Δε μπορείς. Μάλλον.

Μπορείς να μου πεις τις λέξεις;
Μπορείς; Μπορείς; Μπορείς;
Θέλεις; Θέλεις; Θέλεις;
Φοβάσαι. Ναι, φοβάσαι. Δεν είναι κακό αυτό. Όχι, όχι. Δεν είναι κακό. Κακό είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος χωρίς αδυναμίες. Χωρίς αδυναμίες. Και χωρίς να υποκύπτει –ενίοτε- σε αυτές. Φόβος. Δυνατός φόβος.

Ξεροκατάπια. Και η φωνή μου συνεχίζει να είναι γλυκιά. Και ό,τι κι αν βγει από τους φόβους, πάλι γλυκιά θα είναι. Γιατί μαζί με τους φόβους μαζεύω και τις αμαρτίες. Κι αντί να ζητήσω αγκαλιά, θα προσφέρω τη δικιά μου. Και μετά αναρωτιέμαι πως αντέχω. Παίρνω την ενέργεια του άλλου. Μάλλον.

Μου είπαν πως τα μάτια μου είναι θλιμμένα. Κι ας λάμπω, λένε, από ευτυχία -έχε χάρη που μαύρισα και μου πάει. Αυτό δεν είναι και πολύ ισορροπημένο, ε; Γιατί χαμογελάω πάντα; Γιατί πάντα δίνω ευκαιρίες; Και γιατί συνεχώς ανεβάζω τα όρια μου; Γιατί παίρνω πάντα βαθειά ανάσα και συνεχίζω για το ακόμη πιο πέρα; Γιατί μου ρίξατε τέτοια κατάρα; Γιατί μου ρίξανε κατάρα; Γιατί να με καταραστούν; Που είναι η δικιά μου νεράιδα, που θα μου τη ξορκίσει; Που σκατά βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια; Που θα τη βρω τη πόρτα της υπομονής να τη κλείσω, επιτέλους; Ποιος υπάρχει να με ακούσει, χωρίς να μιλάω και να με καταλαβαίνει; ΜΗ! Μη το πεις! Μη το ξεστομίσεις! Αυτό δε θέλω να το ακούσω, γιατί το ξέρω πια, και φοβάμαι πως πάει πολύ και πως θα στραβώσει η νεφέλη και θα βρέξει στραβά.

Πες μου, λοιπόν.... Πες μου, κι ας είναι, πάλι θα αντέξω εγώ, πάλι θα φάω τους φόβους και τις αμαρτίες άλλων, πάλι θα βαρυστομαχιάσω, πάλι σιωπή θα επικρατήσει στο μυαλό μου με τα δισεκατομμύρια ήχους.

Άλλωστε, κάθε φόβος κρύβει μια ευχή.

19 comments:

ΠΡΕΖΑ TV said...

Τι να πω;Απλα τα σεβη μου...

Little_Pat said...

*Νίκο,
με τιμάς!... Σ' ευχαριστώ...

Mantalena Parianos said...

Κι εμένα μου άρεσε μικρή Πάτ (κι ας χρειάστηκε να το κοπιάρω σε word για να το διαβάσω)
;)

Little_Pat said...

*Mantalena,
sorry που σε δυσκόλεψα ;)Σ' ευχαριστώ και... welcome aboard!

sorry_girl said...

Ευκαιρίες;όχι κοριτσάκι.Όχι άλλες.Τέρμα. The walk on the wild side κάποια στιγμή φτάνει στο τέρμα.Άντε γιατί τα 'χω πάρει!;)
πι ες:καφέεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Little_Pat said...

*sorry_girl,
πίνω καφέ! Τον δεύτερο της ημέρας. Γιατί the walk onthe wild side κάποια στιγμή φθάνει στο τέρμα; Ημερομηνία λήξης και σε αυτό; Think about this twice. Όχι πια ευκαρίες; Ναι. Για να δούμε; Γιατί κάτι μου λέει πως η μαλακία, όταν φεύγει, επιστρέφει διπλή....
Πως γουστάρω καφέ + πρίγκιπες μαζί, σου λέω......

Anonymous said...

Mou arese to paralirima auto, mikri!
Me kafe kai prigkipes htan ki auto?

Little_Pat said...

*sirA,
Το "παραλλήρημα" αυτό ήταν του παραπέντε με πρίγκιπες, καφέ, θύμησες, 'αγερωχιά' (άμα τη βρει κανείς αυτή τη λέξη και ξέρει τι πάει να πει να μου το ομολογήσει), μυρωδιά από καρπούζι από τη γειτόνισα της πολυκατοικίας απέναντι από την εταιρεία, κι ένα μεγάλο βότσαλο στη τσάντα τη καφέ του ταχυδρόμου.

Anonymous said...

"αγερωχιά"
να κοιταξω μπαμπινιωτη μηπως;
και το μεγαλο βοτσαλο ποσο μεγαλο ειναι δηλαδη;
καρπουζι;
ε τοτε να σου δινουμε συνεχεια καρπουζι μπας και γραφεις κατι τις :Ρ

sorry_girl said...

Ξέρεις κοριτσάκι τι εννοώ..μια κούραση από την ένταση και ένα πείσμα για τον τερματισμό της σπατάλης.Άντε να δούμε πότε θα τον πιούμε τον έρμο τον καφέ!(στείλε μειλ!)

Little_Pat said...

*sirA,
θα φας μπουκέτο. Και το βότσαλο είναι τόσο μεγάλο για να σου το ρίξω στη κεφάλα σου και να κάνεις ένα τεράστιο καρούμπαλο (λέμε και καμιά μαλακία για πλάκα, έτσι; :Ρ)
Πάντως, άνοιξε και κανα Μπαμπινιώτη, δε βλάπτει.

*sorry_girl,
ναι, ξέρω τι εννοείς... αλλά να, δυσκολεύομαι να παραδεχτώ πως θα καταφέρω να αλλάξω ή να μειώσω τη μαλακία μου. Πείσμα για τερματισμό της σπατάλης. Ναι, αυτό είναι εξαιρετικά εύστοχο. Αν και να σου πω την αλήθεια -την ανώμαλή μου αλήθεια- δε νιώθω ακριβώς 'σπατάλη'.
Καφέ, έχεις δίκιο. Μμμμμ... Θα το συμφωνήσουμε σύντομα :)

Little_Pat said...

*ΑΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΠΤΕ...
προτροπή είναι αυτό, ή παρατήρηση;
Κι αν με πιάσει η λογοδιάρροια; Θα φάω μπουκέτα και βότσαλα στη κεφάλα χιχι

Little_Pat said...

Είναι καλή λογοδιάρροια, όμως :)
Ναι, πλάκα θα έχει, ίσως και κάποια ηδονή, να βλέπεις το βλέμμα εκείνου που του σκάει το τρανό βότσαλο από κάποιον που ποτέ δε περίμενε πως θα το έκανε. Τώρα που το λες, τώρα το φαντασιώνομαι κιόλας! Τα όρια των άλλων; Μπα, άσε. Θα απογοητευτώ. Έχω ανεβάσει τα δικά πολύ και όλων των άλλων μου φαίνονται τίποτα... αλλαζονία...

Anonymous said...

κλασικότατα: αδιαβασία, ψυχανάλυση, αδιαφορία, παραλήρημα και τρυφερός έρως και γαμήσια στο φόντο.
μόνο που όλα αυτά μαζί δεν συγκολλάνε που λέμε και περιοριζόμαστε στο πήδημα όταν συμβαίνει και ξεχνιούνται δι' ολίγον τα καλάμια τα ήδη καβαλημένα. κωλοεπανάστυση.

Little_Pat said...

κωλοεπανάστυση; λες; τα καλάμια τα ήδη καβαλημένα δε ξεχνιούνται ούτε δι' ολίγον. Παραμένουν ως είχαν εκεί που ήσαν. Περιορισμός στο πήδημα, ναι αμέ, αραιά και που, συχνά-πυκνά, γιατί όχι, αλλά και γιατί ναι;
στο φόντο; ποιο φόντο; δεν υπάρχει φόντο. Για τα υπόλοιπα δεν εγγυώμαι...

Anonymous said...

lekseis, lekseis, lekseis
paixnidi me lekseis
na se dw na se prokaloun kai na ksespas

Little_Pat said...

*sirA,
το ευχαριστιέσαι βλέπω...

Attalanti said...

Αν ψάχνεις τη νεράιδα σου, έχει πιάσει κουβέντα με τη δικιά μου κι είναι αλλού. Πιές χυμό καρότο να κρατήσεις το μαύρισμα, και γράψε για να ξορκίσεις τους φόβους και να κρατήσεις το χαμόγελο. It's good to have you back!

Little_Pat said...

Atti μου, γλυκό και ξενητεμένο... Ναι, θα συνεχίσω να γράφω, απ' όσο με κόβω θα κρατήσω και το χαμόγελο (ξέρεις, αυτό το αφοπλιστικό) και...χμ, πάω να αγοράσω χυμό καρότο!
Ήρθα εγώ, έφυγες εσύ :(