Μου είπαν πως φόνος θα ματώσει τη νύχτα [...]

Πίσω από το παράθυρο του Νότου τρέμουν οι λευκές κουρτίνες, για ν' αφήσουν τα 2 βιολιά να χορέψουν στους ρυθμούς του συννεφιασμένου ουρανού. Σκοτείνιασε και η μέρα.

Σειρήνες απλώνουν τα φτερά τους και εγκλωβίζουν τα όνειρά σου ανάμεσα στα δε ξέρω, του πρέπει, του θα ήταν σωστό, και με μια γοητευτική φωνή σε αποχαυνώνουν με τραγούδια, κι άντε να ξεφύγεις -να πας πού; Soreno Kavaore.

Αγαπάς κάθε σελίδα, που σε ταξιδεύει. Μετράς ανάποδα μέχρι να φτάσεις στο μηδέν.

Δεν αισθάνεσαι τα χρέη σου ν' αυξάνονται. Ούτε κι αν μειώσεις τα αγχωλυτικά θ' αλλάξεις τον κόσμο, ή τουλάχιστον θα ξεκινήσει να βλέπεις τις ειδήσεις στη tv. Δε παίζει.

Αίμα περιόδου που σιχαίνεσαι+λατρεύεις. Κόκκινη φωτιά, φωτιά μεγάλη που ανάβεις τον πρίγκιπα. Και σιγά μη ξέρω τι σου λέω εγώ τώρα, αλλά σου λέω. Απλά φαντάζομαι το σκηνικό και είσαι λίγο πριν πιστέψεις ολοκληρωτικά και μετά δοθείς από το εσένα στο εμένα.

Γιατί με κοιτάς αποβλακωμένα;

Σημείωμα είναι κι αυτό,

σαν όλα τα άλλα που περιμένουν κολλημένα στον τοίχο δεξιά όπως μπαίνεις.