5.12.06

Ψήνομαι στον πυρετό. Ακόμη και τώρα στο γραφείο, που βρίσκομαι για να τελειώσω την οικονομική και τεχνική προσφορά. Μόνο ο Π. είναι στον όροφο, αλλά δεν έχει καταλάβει πόσο κομμάτια είμαι. Ξύπνησα στις 3:30 τα ξημερώματα. Ξαπλωμένη ακόμα έβγαλα το ρολόι από το χέρι μου και το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Έπεσε και ακούστηκε ένα "γκουπ" δυνατό, αλλά λόγω πυρετού ακούστηκε στα αυτιά μου ακόμα πιο δυνατό αυτό το "γκουπ'. Ένιωθα όλο μου το σώμα να με πονάει κι άρχισα να τρέμω. Ανέβαινε ο πυρετός και δε μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Σηκώθηκα να πιω νερό και να χαπακωθώ. Πέρασαν 2 ώρες χωρίς να με πάρει ο ύπνος. Δε θα είχε και νόημα, άλλωστε, αφού στις 6, ούτως ή άλλως, θα έπρεπε να σηκωθώ. Και τώρα πρέπει να σηκωθώ από το γραφείο και να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Είπε ο Γ. πως θα έρθει να με πάρει να με στο σπίτι. Νομίζω πως θα βουλιάξω στο κάθισμα και απλά θα τον ακούω να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει κι εγώ να ζω τον πυρετό μου, να είμαι μεταξύ δύο κόσμων, να οδηγεί με το στιγάρο, τα πάντα παρά τρίχα τρακαρίσματα, κι εγώ δε θα αντιδρά, θα βουλιάζω ολοένα και περισσότερο στο κάθισμα, θα σφίγγω τα χέρια μου, που τρέμουν και θα τον ακούω, αλλά δε θα ακούω τίποτα απολύτως. Θα βλέπω τα φώτα των άλλων αυτοκινήτων, θα ακούω από μακριά την σειρήνα κάποιου ασθενοφόρου, θα μου έρχονται σκόρπιες οι κουβέντες της Κυριακής, θα μελαγχολήσω, θα αναρωτηθώ πόσο θα αντέξω, θα διαλέξω πάλι το να ρισκάρω, πάλι θα με ρίξω. Λες και είναι σκάρτο παιχνίδι, ρε παιδί μου.Το ξέρω, αλλά εγώ εκεί. Και θα υπάρχω, για να βουλιάζω στο κάθισμα, να τρέμω, να παραλληρώ, κι ο Γ. δίπλα μου να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει.
Και μετά, πας να μου πεις πως ο άνθρωπος αλλάζει.
Δεν αλλάζει, ρε φίλε. Χώνεψέ το. Κι εγώ, που υποτίθεται ότι το έχω χωνέψει από πολύ νωρίς, σε μικρή ηλικία, κοίτα με. Κοίτα με, σου λέω. Δε βλέπεις κάτι, το ξέρω. Αν καταφέρεις και δεις, πάντως, ρε μπαγάσα, θα σε παραδεχτώ.
Κρυώνω. Τρέμω.
Τελικά, που και που, χρειάζεται ο πυρετός για να γράφεις, να μιλάς, να ακούς, να βουλιάζεις...
Θα γυρίσω σπίτι, στο σπίτι των τόσων δωματίων, που μου είναι εντελώς άχρηστα.
Άχρηστα.
Τις διαβάζεις τις λέξεις;
Να τις διαβάζεις.
Σε φιλώ.

10 comments:

Mantalena Parianos said...

Tις διαβάζω...

μουτς
;)

ηω-λιθικός said...

Ναι τις διαβάζω , ελπίζω να είσαι καλά και να μπορείς να διαβάσεις και εσύ αυτά που σου γράφουμε "εδώ".

sorry_girl said...

Τις διαβάζει, τις διαβάζεις, τις διαβάζουμε όλοι.
Να σε προσέχεις κοριτσάκι και όχι δεν αλλάζει.

Attalanti said...

Υπάρχουν φορές που πάω στο γραφείο μόνο και μόνο για να μη μείνω σπίτι. Τις άλλες δύο μέρες του μήνα βρίσκω έναν άλλο λόγο, γι' αλλαγή...

Πρόσεχε λίγο τον εαυτό σου. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει μόνος του. Γρήγορα περαστικά - για να βάλεις όσους σε πειράζουν στη θέση τους.

Little_Pat said...

*mantalena,
και στα δικά σου μούτρα μουτς ;)

*ηω-λιθικέ,
θα γίνω καλύτερα (ναι, τα διαβάζω αυτά που μου γράφετε "εδώ")

*sorry_girl,
δε μπορώ να με προσέχω πια. Δυσκολευόμουν από παλιά, αλλά τώρα δε το προσπαθώ καν.

*attalanti,
μήπως εθελεοτυφλούμε; ε; μήπως; Ειλικρινά, δε θέλω να με προσέχω. Ο εαυτός μου θα τη βρει την άκρη του και μαζί κι εγώ. Let it flow. Just let it flow.
Ευχαριστώ για τα περαστικά.

ΠΡΕΖΑ TV said...

Περαστικα και να προσεχεις τον εαυτο σου...

ΠΡΕΖΑ TV said...

Περαστικα και να προσεχεις τον εαυτο σου...

Little_Pat said...

*Πρέζα tv,
σ'ευχαριστώ. Δεν υπόσχομαι πολλά, αλλά θα κάνω ό,τι αντέχω :Ρ

Anonymous said...

Εύχομαι να έγινες καλά ή καλύτερα!

Little_Pat said...

*gitsaki,
τώρα είμαι καλύτερα :)
Ευχαριστώ!