Μπορώ να πάρω μια βάρκα και να φύγω, να χαθώ στης θάλασσας τ' απέραντο;Φλαπ-φλαπ κάθε πρωί το ρυθμικό χτύπημα από τα σανδάλια και τα παντοφλέ υποδήματα όλων των γυναικών του πλήθους. Πρωί, λίγο πριν τις 8, στον σταθμό Αττική, κατεβαίνω τα σκαλιά από τις αποβάθρες και ακούω τα βήματα των άλλων. Μόνο τα βήματα, τα τα κούνια, τα σανδάλια, άντε και κάνα βήξιμο. Αυτά μόνο, τίποτα άλλο. Όλοι αμίλητοι, ένα πλήθος χωρίς λαλιά την πρωινή ώρα αιχμής. Τραγικό. Κόσμος στην ίδια πόλη, στον ίδιο συρμό, δίπλα-δίπλα, και με τον ίδιο προορισμό: την δουλειά μας. Δεν ανταλλάσουμε κουβέντα. Βγαίνουμε από τον συρμό, πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά δε μιλάμε, δε κοιτιόμαστε. Άνθρωποι στην ίδια πόλη. Φλαπ-φλαπ, το ακούω και χαμογελάω. Κάθε μέρα, το πρωί. Χαμογελάω όχι από χαρά, μάλλον από αμηχανία. Τόση αμηχανία που το σκέφτομαι μέχρι και το βράδυ που πέφτω για ύπνο. Φλαπ-φλαπ. Εκατοντάδες φλαπ-φλαπ. Νομίζω ότι κάποια μέρα άκουσα και το σούρσιμο από μια φούστα, κι ένα άλλο πρωινό έναν αναστεναγμό, που χάθηκε στο πλήθος.......
Γαμημένη, Απρόσωπη, Πρωινή Ρουτίνα........
3 comments:
ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ ..
Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις ,θα σε επισκεφτώ ξανά με περισσότερο χρόνο...
εσύ γιατί δεν μιλάς, γιατί; πες μιά καλημέρα σ' αυτή που φοράει το τακούνι κι ίσως αντιδράσει με χαμόγελο... ίσως και όχι... φοβάται ο κόσμος το πλησίασμα, κι εγώ το φοβάμαι
Welcome abord, iolithikos!
Καλησπέρα και σε σένα... και σ' ευχαριστώ :)
Raffinata, πολλά φοβόμαστε. Τους άλλους, το πλησίασμά τους, τι θέλουν από εμάς, τον ίδιο μας τον εαυτό φοβόμαστε... ίσως, επειδή μέσα μας ευχόμαστε να είμασταν περισσότερο προσσιτοί, χωρίς ανασφάλειες και περιορισμούς... ή καθωσπρεπεισμούς.
Λες να της πω καλημέρα την επόμενη φορά...; Αχμ... γιατί όχι; κι ας αντιδράσει και με κατάρα, αντί για χαμόγελο. Τουλάχιστον, θα μου πεις, θα μου έχει μιλήσει... Σωστά;
Post a Comment