28.5.06

Τρίξιμο Μεσημεριού


Οι μουσικές των R.H.C.P. ξεφεύγουν από τα μεγάφωνα ίσα-ίσα για να τις ακούω μόνο εγώ. Η μία γουλιά του καυτού καφέ ακολουθεί την άλλη. Στα ντουλάπια της κουζίνας δεν υπάρχουν κόκκοι καφέ για μια φραπεδιά, οπότε, χωρίς πολύ σκέψη, έβαλα τη καφετιέρα να δουλέψει κι αυτή άρχισε να μου γουργουρίζει. Ο ήλιος έξω τσουρουφλίζει ακόμα, όσο πιο πολύ μπορεί, λίγες ώρες πριν δύσει. Τον κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου μου. Ένα δωμάτιο, που αν και μικρό, το διάλεξα γι’ αυτό το παράθυρο. Το παράθυρο του Νοτιά. Πως το έχω καταντήσει έτσι… μπουρδέλο. Όλα ανάκατα. Πολλά πράγματα. Βιβλία και σημειώσεις χύμα μαζί με τα φορεμένα ρούχα, που δε μου κάνουν πια αφού παράτησα την κοινωνική ομάδα των καλλονών και πήρα μεταγραφή για εκείνη των χοντρέλων. Γιατί τα έχω ακόμα εδώ; Για να μου θυμίζουν πως κάποτε υπήρξα μουνάρα. Είναι στιγμές που το χρειάζομαι. Αποτσίγαρα σε δύο τασάκια, με τη μυρωδιά τους να ανακατεύονται μ’ εκείνη τη φρεσκάδα του σαπουνιού. Παλιά, το δωμάτιό μου ήταν σαν σπαρτιατικό κατάλυμα. Τώρα, εκφράζει την ανακατωσούρα της ψυχής μου (χύμα), το πέρασμα του χρόνου (σκόνη), την ανάγκη για έκφραση (σημειώματα και στοίχοι στον τοίχο), την αδιαφορία για την εμφάνισή μου (καλλυντικά και ρούχα αχρησιμοποίητα), την ανάγκη μου να ξέρω πως ακόμα είμαι ζωντανή (βιβλία με σελιδοδείκτες)…

Οι U2 πήραν τα σκήπτρα στη μουσική έκφραση. Το τοπίο δεν άλλαξε και το laptop παραμένει ανοιχτό να κατεβάζει mp3 και τσόντες, που ζήτησαν φίλοι και γνωστοί μόλις έμαθαν ότι έβαλα Adsl. Στην οθόνη ανοιχτή η σελίδα με το profile ενός μπλογκαρισμένου. Κάτω από το ποντίκι υπάρχει ένα κίτρινο post-it με 3 λέξεις Πριγκιπας-Διακοπές-βουνό….

Πρέπει να πάω να πάρω πράματα από το σούπερ-μάρκετ. Καφέ, καφέ, καφέ. Πρέπει και να πετάξω τα σκουπίδια (νομίζω όλης της εβδομάδας).

Το μυαλό μου είναι κολλημένο στη δουλειά. Θα τα βγάλω πέρα; Νοιώθω πολλές φορές την ημέρα πως δε κάνω τίποτα. Εννοώ κάτι ουσιώδες, κάτι που να με εξιτάρει, κάτι για το οποίο θα νιώσω το μέσα μου να χαίρεται. Δε κάνω τίποτα, λοιπόν. Ίσως, επειδή δε ξέρω τίποτα. Άχρηστη, σου λέω.
Ακούω ένα αεράκι να έρχεται απ’ έξω, από τον Νότο, από τη θάλασσα. Όστρια. Έτσι δε λέγεται; Αυτό το όνομα. Πφφφ… χρόνια πίσω με γυρίζει. Αποτυχημένος έρωτας, που νομίσαμε ότι θα γινόταν αγάπη, αλλά έληξε σα το γαμήσι του Σαββάτου, αφήνοντας την ανοστιά του ηττημένου, του ονειροπόλου, που πάντα θ’ αντιμετωπίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος στο κορμί του με στίγματα και σπυριά…. Περνώντας του έρωτα το στενό….

Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, τώρα παίζει στο ραδιόφωνο εκείνο το τραγούδι που βαφτίσαμε δικό μας. Το δικό μας τραγούδι, που δε καταφέραμε ποτέ να χορέψουμε.

Φτιάχνω τη λίστα με τα γαμωψώνια…. Καφές, καφές, καφές, σακούλες για σκουπίδια, μικρές πράσινες και μεγάλες μαύρες –για να χωρέσουν τα κομμάτια του πτώματος… του παρελθόντος-, γιαούρτι (συνήθεια από τα παλιά, όχι για να διατηρήσω τη φόρμα μου), cream crackers σίκαλης για να μασουλάω στη δουλειά. Τι άλλο;

Νομίζω πως δε θέλω να πάω διακοπές φέτος. Ή αν πάω, θέλω να έχω κλειστά τα κινητά και να είμαι με ανθρώπους που δε βλέπουν την άδεια τους σαν ευκαιρία να ξεσκίζονται στο πιόμα και να ξημεροβραδιάζονται στα κλαμπ για να εξασφαλίσουν τρελά γαμήσια. Αυτές οι εποχές πέρασαν (και δε το θυμάμαι, ή δε το κατάλαβα). Θάλασσα, κουβεντούλα, διάβασμα, φωτογραφία, σιωπή. Μπορεί και να θέλω απλά να μείνω στην Αθήνα, όταν όλοι θα λείπουν, και να είμαι μόνη και να ζω το Τρίξιμο Μεσημεριού, όπως παλιά.

12 comments:

kalamari said...

" Ξέρω έγω κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σε σώσει ... "

ηω-λιθικός said...

άυτό για το όταν όλοι θα λέιπουν , εγώ θα ήθέλα να μείνω αθήνα , μου λέει πολλά ..

Little_Pat said...

mpampa, μπορεί και ο καφές σε πλαστικό να αρκεί. Ή εκεί, κάτω από τη γέφυρα της Χαλκίδας... Ή πέρα από την άκρη του κόσμου, πέρα από τη Λήθη. Λες;

Little_Pat said...

iolithike, είναι χρόνια τώρα που νιώθω πως πρεγματικά θέλω να μείνω Αθήνα, όταν θα λείπουν όλοι... Σου λέει πολλά, το λοιπόν... Μπορεί φέτος να γίνει...
Χαίρομαι που είσαι πάλι εδώ.

kalamari said...

Οχι ρε μικρο δεν λεω. Αν αρκουσε ο καφες στο πλαστικο, τωρα θα ειμασταν οι πιο χαρουμενοι ανθρωποι στον κοσμο....
Εσυ τι νομιζεις οτι φταιει?

sorry_girl said...

Αμοργό.Εκεί να πάς.Μόνη.Θα περάσεις γαλήνια και υπέροχα.Εγώ τουλάχιστον έτσι πέρασα.

ηω-λιθικός said...

Δεν συνηθίζω να αλλάζω εύκολα στέκια ... το ίδιο νομίζω θα κάνω και αυτήν την φορά ....

Little_Pat said...

*sorry_girl, welcome aboard!
θα πάρω το τελευταίο καράβι για την Αμοργό, να πάω να πιω και ρακόμελα! Ναι, η Αμοργός είναι τέλεια, έχεις δίκιο. Αλλά όχι τον Αύγουστο.

*iolithike, 15αύγουστο θα είμαστε Αθήνα. Είχα ακούσει κάποιον να λέει πως "το καλύτερο στέκι της πιάτσας είναι η Αθήνα".Και φυσικά δε μιλούσε τοπικιστικά. Αλλά ποιο είναι ακριβώς το στέκι σου....;

*mpampa, το ξερό μου το κεφάλι φταίει. Το έχουμε πει άπειρες φορές, το έχουμε ψιλοαναλύσει, και στα ίδια σκατά καταλήγουμε: στο ξερό μας το κεφάλι.

ηω-λιθικός said...

τά στέκια μου είναι πάντα συγκεκριμένα , προτιμώ την σιγουριά , των γνωστών αλλά και ευχάριστων εκ των προτέρων τοποθεσιών... Και εγώ μάλλον αθήνα βλέπω να περνάω καλύτερα , αυτο το καλοκαίρι ...εκτός αν καμία τρελή πρόταση ή τρέλα της στιγμής , με βγάλει εκτος πορείας... οι προτάσεις και οι αποφάσεις αυτές εξαρτώνται κυρίως από την παρέα και από την διάθεσή μας.... αγνωστε οι βουλαί του κυρίου .... προς το παρόν .... αν και όλες οι προτάσεις είναι ευπρόσδεκτες...

george.pirgaris said...

Γεια σου κι από μένα. Μου άρεσε η περιγραφλη του δωματίου. Ωραίες εκπλήξεις...

Anonymous said...

Exw diavasei kai kalutera grapta sou. Koita na veltiotheis, h kalutera na arxiseis na grafeis pali kala. Pantws, mou arese to keimeno sou auto. H fwtografia auth pou kolaei, w re? :p
Pote tha anevaseis ton "geitona"?

sirA

Little_Pat said...

Αρχικώς, να ζητήσω συγγνώμη που απαντώ καθυστερημένα... ΄

*ηωλιθικέ, άγνωσται αι βουλαί της ψυχής... ακόμη πιο άγνωστες οι διαθέσεις αυτού του καιρού, των τελευταίων ημερών. Προσωπικά, όχι μόνο όσον αφορά τις διακοπές, αλλά γενικώς περί εξορμήσεων, οι καλύτερες υπήρξαν εκείνες που έγιναν αυθόρμητα, ξαφνικά, τελευταία στιγμή. Και μου έχουν μείνει αξέχαστες.
Μεταξύ μας, όποτε αποφασίζω να μείνω στην Αθήνα, πάντα φεύγω. Απλά φέτος, το θέλω πραγματικά πολύ. Ίσως, επειδή ακόμη δε την έχω μάθει καλά. Ακόμα παραμένει 'ανεξερεύνητη'.

*pirgaris, welcome aboard! Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ευτυχώς, προηγήθηκαν εκείνων του sirA, ο οποίος μου τα χώνει ελαφρώς για τον τρόπο που γράφω. Σε ποιες εκπλήξεις αναφέρεσαι...;

*sirA, έχεις πάντα τον τρόπο σου να με κάνεις να μη ξέρω από που ν' αρχίσω. Ακόμη και μέσα σ' αυτό το blog. Αχμ... Ηφωτογραφία μου άρεσε, κι επειδή μπορεί και να δίψαγα εκείνη τη στιγμή, την έβαλα. Το νερό μου φαίνεται αγνό. Όσο για τα γραπτά, και τα παλιά... Σου το έχω πει κι άλλες φορές. Δεν είναι κάθε μέρα Κύριακη, ούτε πατάω το κουμπί κι αρχίζω να γράφω αυτά που σου αρέσουν. Κι ας μη ξεχνάμε πως κάποια πράγματα απλά δεν επαναλαμβάνονται. Όπως και οι αναλαμπές μου με τα γραπτά μου. Ο "Γείτονας" για να ανέβει -περίεργο, αλλά κι αυτό σου το έχω εξηγήσει χιλιάδες φορές- πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί. Κι όπως το κόβω, δε πρόκειται. Δες το σαν μια ανολοκλήρωτη, αποτυχημένη προσπάθεια, που δε νομίζω πως αξίζει να βγει προς τα έξω και να το διαβάσει κόσμος. Δες το σα μια σκατούλα, σα μια πορδή που εξατμίστηκε.
Χαιρετούρες πολλές!