"Θα πάρω κι εγώ ένα τετράδιο και θα αρχίσω να γράφω. Θα γράφω, θα γράφω, θα γράφω, να δω μέχρι που θα το φτάσω. Αλλά έτσι γίνεται συνήθως: ξεκινώ, και δεν φτάνω"
Σκέφτηκα να μείνω μακρυά. Τρόπω τινά, το έκανα, αν προσέξεις πως ήταν τη πρώτη χρονιά τούτο το μπλογκ και πως ακολούθησαν οι επόμενες. Στο ημερολόγιο του μυαλού μου όλες οι αναρτήσεις είναι σαν ένα είδος σημειωμάτων τύπου κίτρινου post-it. Ακόμη και τα χρονικά κενά μεταξύ των αναρτήσεων παραπέμπουν σε κάποια γεγονότα. Ή σε κάποιες περιόδους της ζωής μου. Από τον Φλεβάρη του 06, λοιπόν, έφτασα στο σήμερα. Και συνειδητοποιώ πως ένα ριμαδο-μπλογκ 5-6 ετών μπορεί να σου προκαλέσει ένα τέτοιο δέος με θύμησες, που να ανατριχιάσεις με τις λεπτομέρειες που αναδύονται μέσα από τα κειμενάκια. Ακόμη και από τους τίτλους τους. Ίσως, να κατάφερα αυτό που ήθελα. Να κρατήσω ζωντανές τις στιγμές αυτού του παρελθόντος μέσα από τις αναρτήσεις, καθώς θυμήθηκα υπό ποιες συνθήκες έγραψα το κάθε ένα. Μπορεί να είναι γελοίο. Μπορεί και να μην είναι γελοίο. Σημασία έχει πως ξεπέρασα κάποιον φόβο και συνάντησα την ευχή, που έκρυβε από πίσω του. Συνέχεια δεν ξέρω αν θα υπάρξει, κι αν υπάρξει, ποια μορφή θα έχει. Σίγουρα δε θα είναι εδώ. Παίζει ένα τρελό συνεχόμενο brainstorming, με ιδέες και πλάνα. Τώρα, αν τα πλάνα γίνουν πλάνες, ε, ούτε κι αυτό το γνωρίζω. Αυτό, όμως, δεν έχει σημασία. Το σίγουρο είναι, πως αν υπάρξει συνέχεια, θα σου το πω.
Τα λέμε!
