1. Μέχρι τα 18 μου έζησα δίπλα στη Θάλασσα. Αλλού τον Χειμώνα, αλλού το Καλοκαίρι. Όταν βουτάω μέσα της ξεχνάω να βγω, και μπορεί να πνιγώ. Όταν τη κοιτάζω, θα σου λέω πάντα ναι σε ό,τι μου ζητήσεις, όταν με κοιτάζεις την ώρα που τη κοιτάζω θα με δεις να μην είμαι εκεί.
2. Από τον Ιούνιο του 1989 φορούσα ένα Μπουκαλάκι στο λαιμό. Τρεις φορές που το έβγαλα έπαθα ατύχημα με τη μηχανή (δις) και κλείστηκα στον ηλεκτρικό (μια), Ιούλιο μήνα, μεταξύ Βικτώρια-Ομόνοια, για μία ώρα και σαρράντα λεπτά, στο ίδιο βαγόνι με μία υστερική κι έναν κλειστοφοβικό. Από τον Δεκέμβριο του 2006 ξεκίνησαν να σπάνε οι αλυσίδες που το κρατούσαν. Τρεις άλλαξα. Δυο φορές το έσωσα, τη τρίτη έφυγε, γλύστρισε, με άφησε και δε το έχω πια. Είναι η μόνη φορά που έγινα μοιρολάτρησα, έσκυψα το κεφάλι μπροστά στους οιωνούς, και δε στενοχωρήθηκα τόσο πολύ... Μετά από 17,5 χρόνια, νομίζω πως πρέπει να συναντήσω εκείνον τον άνθρωπο που ευθύνεται για την παιδική μου ευχή!
3. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω ένα σπίτι στα λατρεμένα, ή δίπλα στη θάλασσα με μια wall-to-wall βιβλιοθήκη, φίσκα από τα πολλά βιβλία και σκονισμένα άδεια μπουκάλια μπύρας
4. Μικρή, ξανθιά, με φακίδες, ξενικό όνομα και καρώ σκωτσέζικες φούστες που με υποχρέωνε να φοράω η μητέρα είχαν σαν αποτέλεσμα να μου «κολλήσουν» το παρατσούκλι «η σκωτσέζα». Η Σκωτία αποτελεί κάτι σαν χώρα προέλευσής μου (ποιητική αδεία είναι αυτό τώρα;), ονειρεμένο μέρος για ένα μεταπτυχιακό, υποσυνείδητος τόπος σύνδεσης με πολύ άγνωστο κόσμο.
5. Αγαπημένος μου ήχος –μετά το τραγούδι της θάλασσας- οι σειρήνες ασθενοφόρου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους της πόλης. Έχεις νιώσει την ανάσα του θανάτου;
Σημείωσις: Από τη μια δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με αυτό το παιχνίδι. Δε το γούσταρα, ρε. Όμως, το να σε προσκαλεί κάποιος από αυτούς τους άγνωστους, που σε μαγεύουν με τα κείμενά τους, και σου δίνουν μια ιδιότυπη χαρά και ευχαρίστηση κάθε που διαβάζεις όσα γράφουν, είναι σα να σε σπρώχνουν μαλακά και ευγενικά να τραβήξεις λίγο τις κουρτίνες που σε κρύβουν και να αφήσεις κάτι λίγο να βγει προς τα έξω. It’s harmless, indeed. Sorry_girl και Prospero(youarehere), τιμή μου.
2. Από τον Ιούνιο του 1989 φορούσα ένα Μπουκαλάκι στο λαιμό. Τρεις φορές που το έβγαλα έπαθα ατύχημα με τη μηχανή (δις) και κλείστηκα στον ηλεκτρικό (μια), Ιούλιο μήνα, μεταξύ Βικτώρια-Ομόνοια, για μία ώρα και σαρράντα λεπτά, στο ίδιο βαγόνι με μία υστερική κι έναν κλειστοφοβικό. Από τον Δεκέμβριο του 2006 ξεκίνησαν να σπάνε οι αλυσίδες που το κρατούσαν. Τρεις άλλαξα. Δυο φορές το έσωσα, τη τρίτη έφυγε, γλύστρισε, με άφησε και δε το έχω πια. Είναι η μόνη φορά που έγινα μοιρολάτρησα, έσκυψα το κεφάλι μπροστά στους οιωνούς, και δε στενοχωρήθηκα τόσο πολύ... Μετά από 17,5 χρόνια, νομίζω πως πρέπει να συναντήσω εκείνον τον άνθρωπο που ευθύνεται για την παιδική μου ευχή!
3. Ένα από τα όνειρά μου είναι να αποκτήσω ένα σπίτι στα λατρεμένα, ή δίπλα στη θάλασσα με μια wall-to-wall βιβλιοθήκη, φίσκα από τα πολλά βιβλία και σκονισμένα άδεια μπουκάλια μπύρας
4. Μικρή, ξανθιά, με φακίδες, ξενικό όνομα και καρώ σκωτσέζικες φούστες που με υποχρέωνε να φοράω η μητέρα είχαν σαν αποτέλεσμα να μου «κολλήσουν» το παρατσούκλι «η σκωτσέζα». Η Σκωτία αποτελεί κάτι σαν χώρα προέλευσής μου (ποιητική αδεία είναι αυτό τώρα;), ονειρεμένο μέρος για ένα μεταπτυχιακό, υποσυνείδητος τόπος σύνδεσης με πολύ άγνωστο κόσμο.
5. Αγαπημένος μου ήχος –μετά το τραγούδι της θάλασσας- οι σειρήνες ασθενοφόρου ανάμεσα στους υπόλοιπους ήχους της πόλης. Έχεις νιώσει την ανάσα του θανάτου;
Σημείωσις: Από τη μια δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με αυτό το παιχνίδι. Δε το γούσταρα, ρε. Όμως, το να σε προσκαλεί κάποιος από αυτούς τους άγνωστους, που σε μαγεύουν με τα κείμενά τους, και σου δίνουν μια ιδιότυπη χαρά και ευχαρίστηση κάθε που διαβάζεις όσα γράφουν, είναι σα να σε σπρώχνουν μαλακά και ευγενικά να τραβήξεις λίγο τις κουρτίνες που σε κρύβουν και να αφήσεις κάτι λίγο να βγει προς τα έξω. It’s harmless, indeed. Sorry_girl και Prospero(youarehere), τιμή μου.
