Είναι το τελευταίο διάστημα, που επέστρεψα στο πατρικό, και τα πρωϊνά μου φαίνονται διαφορετικά. Μέσα από το άσπρο μπάνιο, που πάω να ετοιμαστώ, εκεί γύρω στις 6 και βάλε, πλένω το πρόσωπο, μουτζουρώνομαι αργόσχολα, για να δω το Μπλε του πρωϊνού, πριν ξεκινησω τη μέρα μου.
Τη πρώτη φορά, νόμισα ότι κάτι έπαθαν τα μάτια μου. Δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Τη δεύτερη μέρα, νόμισα πως συνέχιζα τα μπλε όνειρά μου και στο ξύπνιο μου. Τη τρίτη μέρα χαμογέλασα, γιατί ένιωσα μια γαλήνη. Όπως και τα επόμενα πρωϊνά. Πρέπει το χαμόγελο να παρέμενε κι όταν έβγαινα από το μπάνιο, γιατί ο πατέρας μου με κοίταξε απορημένος.
- Το ήξερες πως το πρωί είναι μπλε; τον ρώτησα κι εκείνος, χαμογέλασε και πήγε και κάθισε στη μπερζέρα του.
Την επόμενη μέρα, όταν βγήκα από το μπάνιο, με περίμενε στη θέση του, στη καφέ, δερμάτινη μπερζέρα του.
- Τελικά, το ήξερες πως τα πρωϊνά είναι μπλε...
- Ναι, τα χειμωνιάτικα πρωινά, νωρίς με το ξημέρωμα είναι μπλε.
- Κι εγώ που νόμιζα πως θα είναι και το υπόλοιπο της ημέρας μου μπλε....
Γέλασε δυνατά και κούνησε ελαφρώς το κεφάλι.
- Φτιάξε μπλε τις μέρες σου, αν μπορείς...
Χμμμμμ...
