10.12.08

Θα ξημερώσει σε 2 ώρες

Όλη η Κηφισίας δική μου, και τα φανάρια της δικά μου, και οι στροφές με έναν πρίγκιπα στο χέρι και το παράθυρο τέντα ανοιχτό να αφήνει τα ίχνη των μουσικών και το άρωμα, που φόρεσα σήμερα.
Δε μ' έπαιρνε ο ύπνος και βολόδερνα 3 ώρες μέσα στο σπίτι.
Προσπάθησα να διαβάσω ένα βιβλίο, έφτιαξα καφέ ζεστό, αλλά το μυαλό έτρεχε.
Προσπάθησα να τρέξω πιο μπροστά από αυτό, αλλά τελικά έμεινα πίσω.
Σηκώθηκα να έρθω στο γραφείο από τις 5.
Μύρισα μπαρούτι, και είπα να κρύψω τις φωτιές, αλλά κάποιος άλλος θα ξεχαστεί
Για να κάνει τόσο κρύο, κάπου θα χιόνισε, και αφήνω το παιδικό μου μυαλό να φτιάξει χιονάνθρωπο στη βεράντα του σπιτιού μου
Μέτρησα και τα κοψψίματα στον κορμό του φοίνικα, και τον θυμήθηκα χιονισμένο. Έχεις δει χιονισμένο φοίνικα; Τριαντάφυλλα στον πάγο, δίπλα από το δέντρο του λωτού, μόνο με τους καρπούς και τα κλαδιά του χωρίς φύλλα; Έχεις δει πανύψηλο έλατο να κουνιέται λες και κουνάει τους ώμους του για να διώξει το χιόνι από πάνω του; Καμμένη την Αθήνα; Θυμάμαι ένα θεατρικό στο γυμνάσιο, με τη πρωταγωνίστρια να παίζει τη γύφτισα και να κάνει είσοδο στη σκηνή με έντονη προφορά και να φωνάζει: Ατίνα, Ατίνα ντιαμαντόπετρα!
Κουνάς το κεφάλι ε;
Μα να λένε τόσα πολλά τόσοι πολλοί...... κι εγώ πια στις 5 και κάτι το πρωί να είμαι στο γραφείο, πριν απ' όλους, χωρίς να το μάθει κανείς. Μυστικό μας έτσι; Μυστικό και το τί συμβαίνει εκεί έξω......

29.10.08

Ταβανοθεραπεία στον θάλαμο 403

...ο πυρετός έπεσε εύκολα, τα χέρια μού όμως πρήστηκαν από τις κορτιζόνες και τις αντιβιώσεις. Ακόμη και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου πως για 48 ώρες δε μίλαγα και δε κατάπινα ούτε το σάλιο μου, που μου μιλάγανε και τους κοίταζα χωρίς να τους απαντάω και κάνοντας ό,τι μου λέγανε.
Έμεινα 4 μέρες στο νοσοκομείο. Το Σαββατοκύριακο ήμουν μόνη στο δωμάτιο και προσπαθόντας να ισορροπίσω τις σκέψεις μου μέσα στα λευκά του θαλάμου, κοίταγα τις σταγόνες των ορών. Αμίλητη και με υπομονή υπέμεινα τις θεραπείες, και τελικά βγήκα από το νοσοκομείο. Βγήκα και είδα τις μέρες μου να σπάνε στη μέση, να μη με πιστευούν ότι ήθελα λίγες ώρες ακόμη για να πεθάνω από ασφυξία, να πρέπει να απολογηθώ για την υγεία μου στο κάθε τσουτσέκι, και να προσπαθώ να χαμογελάω απαντώντας "Καλά είμαι. Τα άσχημα πέρασαν".
Νάσο, δεν είναι έρωτας αυτό που νιώθω, και πιέζομαι.
Χέλενα, είμαι πολύ πιο μονόχνωτη απ' όσο αφήνω να φαίνεται.
Μητέρα, μου έχεις σπάσει τ' αρχίδια.
Πατέρα, βαρέθηκα τις φιλοσοφίες.
Αδερφέ, πάλι θα τη σκαπουλάρεις.
Άρη, το χάσαμε το παιχνίδι.
Πατ, πόσα χρόνια πίστωση θα δώσεις ακόμη;
Ώρες πολλές ταβανοθεραπείας, με το βλέμμα στηλωμένο στον απέναντι τοίχο κι όλα να περνάνε μπροστά μου και να βυθίζομαι από τον πυρετό, να ξυπνάω κοιτώντας τις νοσηλεύτριες που μου άλλαζαν φλεβοκαθετήρα, να με ακούω να προσπαθώ να πω "ευχαριστώ", το μυαλό μου να τρέχει στη δουλειά, να θέλω να βρίσω δυνατά, να θέλω να πάω να κάνω μπάνιο στη παραλία των Άσπρων Σπιτιών, και να ζητάω μια βόλτα με τη μηχανή. "Δε τη χρησιμοποιώ πια τη μηχανή...Κουράστηκα. Ηρεμία θέλω, και αυτό προσπαθούσα να σου δώσω να καταλάβεις, αλλά...", πάγωσα μόλις το άκουσα. Πάγωσα, γιατί αυτό έπρεπε να το είχα καταλάβει από την αρχή και να μη παιδευτώ.
Το ταβάνι, είπε κάποιος γνωστός μου, θα πέσει να με πλακώσει με τόσα που έχει ακούσει. Αν είχε μιλιά, θα μου έριχνε γαμωσταβρίδια. Επειδή, όμως, δεν έχει, απλά στάζει πάνω μου.
Τα άσχημα πέρασαν, τα καλύτερα θα έρθουν.

30.8.08

Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους

Καπνίζω πολύ. Θα μου πεις, σιγά το νέο ρε. Αλλά,μάλλον, δε το κατάλαβες. Καπνίζω πολύ, απλά σου το ξαναλέω. Τρία πακετάκια την ημέρα μέσα στο νερό. Πότε προλαβαίνεις, θα με ρωτήσεις. Προλαβαίνω. Άσε που δε κοιμάμαι πολύ. Δε κοιμόμουν, που δε κοιμόμουν πολύ, τώρα παράγινε το κακό. Με ζαλίζω με παγωμένο λευκό κρασί, παγωμένες μπύρες και μπάφους. Τις σαμπούκες τις έκοψα. Θα μου πεις, ε, σιγά το νέο ρε. Αλλά μάλλον, δε το κατάλαβες. Καπνίζω πολύ, πίνω, πίνω.

Έχω δύο ανήψια, που τα κοιτάζω και χαμογελάω. Ο πατέρας τους μου θυμίζει ρέπλικα του δικού μου, και με πιάνει κόμπος στο λαιμό. Αν έκανα πίσω σε κάποια πράγματα, ήταν λόγω των παιδιών. Τα αγαπάω τα παιδιά, αλλά δε θέλω να κάνω δικά μου. Όχι ακόμα, φαντάζομαι. Μάλλον, επειδή δε θέλω να τα κάνω και να τα μεγαλώσω μόνη μου. Η τελευταία ελπίδα πως υπήρχε ένας σύντροφος, που διέφερε, χάθηκε άτσαλα. Ίσως, επειδή είμαι κι εγώ ακόμα παιδί, που μεγάλωσα σαν ενήλικας. Δε βαριέσαι. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Απλά πικράθηκα σαν είδα το βλέμμα της απορίας στα μάτια δυο παιδιών, απόψε. Σηκώθηκα κι έφυγα σχεδόν βουρκωμένη, κι απλά προσπαθούσα να χαμογελάω. «Για να μη καταλάβουν τίποτα τα παιδιά»....

Πριν δύο μήνες έχασα τα κλειδιά του γραφείου μου. Στο μπρελόκ είχα και το στικάκι μου, δώρου του Α. Άλλαξα κλειδαριά, αλλά στικάκι δε πήρα, κι ας μου χρειάζεται. Ούτε και θυμάμαι τι είχα εκεί μέσα. Έχει σημασία, θα με ρωτήσεις. Έχει, γιατί κουβαλούσε μνήμες, πέρα από τη δουλειά. Κάποια πράγματα φαίνονται εντελώς απρόσωπα και υλικά αγαθά, αλλά έχουν και κάτι ακόμα. «Κάτι!». Θυμάσαι;

Θυμήθηκα τη Κρήτη.

Όσες φορές έχω πάρει αεροπλάνο, γύρισα λαβωμένη. Τα κενά αέρος μου κάνουν κακό, τελικά, και δε το είχα πάρει χαμπάρι. Μακροπρόθεσμα μεν, αλλά μου προκάλεσαν ζημιές. Τώρα που το σκέφτομαι, θυμήθηκα μία προς μία όσες φορές πήρα το αεροτουτούνι, και δεν είναι λίγες. Όλες κάτι κακό είχαν. Μούδιασα. Στους άλλους φέρνει ναυτία, σε μένα δυσμένεια. Δεν είμαι του αέρα, λοιπόν.

Τελειώνει και ο Αύγουστος. Προχθές, με κοίταγε η Χέλενα καθώς καθόμασταν στη βεράντα:
- Το σημάδι πάνω από το μάτι δεν έχει φύγει ακόμα.
- Το ξέρω..., κι το ακούμπησα ασυναίσθητα με το χέρι νιώθοντας από κάτω ένα μικρό εξώγκομα. Ακόμα θολώνει αυτό το μάτι, αλλά τί να πεις;
Την είδα να με κοιτάει, και ήταν σα να ήθελε κάτι να πει πάλι. Κούνησε το κεφάλι της και ήπιε μπύρα.
- Φαντάζομαι πως τα υπόλοιπα σημάδια, μέσα σου είναι χειρότερα από αυτό.
- Τα σήμάδια μέσα μας, είναι βαθιά.
- Θα φύγει ρε όμως...
- Δε θα φύγει ρε Χέλενα.... ούτε κι αυτό!

Ο Δημήτρης με αγκάλιασε εχθές το βράδυ.
- Είσαι λίγο καλύτερα;
- Μια χαρά είμαι.
- Φαίνεσαι κομμάτια.
- Κουρασμένη από τη δουλειά είμαι.
Με έσφιξε μέχρι που πόνεσα, τον άφησα και πήγα και έκατσα δίπλα στη Φρόσω και τη Μαρίνα, πίνοντας το κρασί μου. Θέλω να είμαι με όλους μαζί, και μόνη μου. Από τη μια τους χαιρόμουν, που είχαμε μαζευτεί όλοι παρέα στο σπίτι, εννιά άτομα, και γελάγαμε, και μιλάγαμε, και γελάγαμε, γελάγαμε, γελάγαμε.... από την άλλη έλεγα «άντε, σε λίγες ώρες θα ξεκουμπιστούν όλοι του» λες και μου φταίγανε αυτοί. Δε θα τη βρω την ησυχία μου, σου το είπα; Δωμάτιο με θέα θα παραγγείλω.... μπας και βρω την άκρη του πουθενά. Κι εσύ ρε mpampa, που σκατά είσαι;

Κάθε φορά, ζητάω να μπω για λίγο στο μυαλό του άλλου, να δω τι σκέφτεται. Από πέριεργια, να μάθω σε ποιο σημείο του βρίσκομαι εγώ -πάντα υπάρχει αυτό το γαμημένο το εγώ. Μόνο ο Χρήστος είχε τα αρχίδια να μου πει «θέλω να μπω στο μυαλό σου». Κι εγώ, με ξιπασμό σήκωσα το φρύδι και του απάντησα «θα φοβηθείς με αυτά που θα συναντήσεις». Αλλά, τουλάχιστον, ήθελε...

Όλοι με ρωτάνε: «είχαμε κανα νέο;». Τί νέο ρε παιδιά; Χωρίσαμε, και κάνει τη ζωή του. Φαντάζομαι πως υπάρχουν στιγμές που τα σκέφτεται όλα. Όλα από την αρχή, αλλά επιμένει να σπρώχνει μπροστά στο μυαλό του τις άμυνες και τις χίμμαιρές του. Με κάθε τρόπο, με μάγους και παλαντίνους, δίνει σημάδια πως θα πορευτεί: μακρυά μου! Και όλοι έχουν πέσει επάνω μου. Κάποιοι μουδιασμένοι, κάποιοι άλλοι χείμμαροι, πως έχω όμορφο πρόσωπο και πως πρέπει να κοιτάξω τη πάρτη μου, τον εαυτό μου επιτέλους. Είναι και κάποιοι άλλοι, που θέλουν να γίνω όπως οι περισσότερες. Όχι διαφορετική, όχι δυσνόητη, όχι ανεξάρτητη και αυτόβουλη, και ειλικρινής, και αυθεντική, και κυνική και και και και και και και...

Θυμάμαι τον Jonathan, να σιδερώνει ένα πουκάμισό του, με το τσιγάρο στο στόμα, και να μορφάζει από το καπνό που έμπαινε στα μάτια του.
- Όσο αλκόολ και να πιεις, πάντα θα έρχεσαι αντιμέτωπη με το είναι σου. Ανήκεις στη πάστα των ανθρώπων, που κουβαλάνε συνέχεια πάνω τους τις αλήθειες τους.
- Κι αν κληρονόμησα καμιά παράνοια ρε συ Jo;
Άφησε το σίδερο στην άκρη, πήρε το πουκάμιο στα χέρια, το κοίταξε μια στιγμή ικανοποιημένος, μετά ρούφηξε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο του κι έμεινε να με κοιτάζει.
- Τόσα χρόνια, που σε ξέρω, έχεις μια μόνιμη ρυτίδα στο μέτωπο. Παράνοια δεν είναι το να έχεις μνήμη και να σκέφτεσαι συνέχεια. Ούτε το να ζητάς μόνο τα απλά πραγματάκια μέσα στη γαμημένη τη ζωή. Ούτε το να θέλεις να σε αγαπούν. Παράνοια είναι να φτιάχνεις συνεχώς και μόνιμα χίμμαιρες.
Κοιτάζω το πράσινο χαλί κάτω από τα πόδια μου.
- ... κι αν σου είπαν πως δημιουργείς χίμμαιρες, μάλλον ζητούσαν να βρουν άλοθι για τις δικές τους.
- Όλοι μας ζητάμε άλοθι ρε Jo.
- Όλοι μας. Να δω εσύ πότε θα ξεκινήσεις να ζητάς άλοθι. Προς το παρόν βγαίνεις μπροστά και τανκάρεις. Και αυτό φοβίζει ρε... κι αυτή η μόνιμη ρυτίδα σου, επίσης φοβίζει.
- Να κάνω πλαστική.
- Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους, να τους πεις.

Ακούς κουβέντα; Να κάνουν πλαστική στο μυαλό τους. Ειδικά αυτοί οι φλατ τυπάδες που το παίζουν πολύ λάρτζ και όπεν μαϊντεντ. Εγώ δεν είμαι λάρτζ. Λυπάμαι.

2.7.08

Δεύτερο εξάμηνο

Μύρισαν χρώματα
και μετά
άρχισαν να μιλάνε
και το ξύπνημα από το αεράκι με ανοιχτό το παράθυρο
μπροστά στα μάτια μου άδεια μπουκάλια
κι από πίσω κεριά λιωμένα
και οι πευκοβελόνες να χορεύουν
κοίταξα δίπλα μου το εβένινο κεφάλι
και χαμογέλασα,
θυμήθηκα και το τρελό αγόρι που έριξε τα μαλλιά του στους ώμους
κι μου ακούμπησε δυο φιλιά
και έφυγε χαρούμενο,
κουβέντες μέχρι αργά
και τώρα καφές, τσιγάρο και προσμονή...

20.6.08

...

it 's all shit out there, Charlie!

Ακούγεται συνεχώς στ' αυτιά μου αυτή έκφραση από έναν εκπληκτικό μονόλογο. Ένας μονόλογος, που συνδέθηκε σε έναν διάλογο, εχθές το βράδυ αργά, κάπου εκεί στις μικρές ώρες. Παγωμένη σαμπούκα, τσιγάρα, κι ανάμεσα στα πολλά τσιγάρα, κι ένας Πρίγκιπας, που κάθε φορά μου προκαλεί ρίγος στη ραχοκολιά "Πάλι θα πέσω στη λούμπα...".
Ακροδάκτυλα κρέμονταν, και οι σκέψεις μαζί μέσα στη νύχτα, με κουβέντες που καιρό είχαμε να ξεστομίσουμε, και κουνάγαμε καταφατικά τα κεφάλια μας, απαλά, χωρίς να ταρακουνάμε την αλκόολη, τόσο ώστε να χαμογελάμε, και να χαιρόμαστε την ηδονή του πνεύματος. Πέρασε κάτι λιγότερο από ένα δύ-χρονο διάστημα, που είπα να ρίξω νερό πολύ στο κρασί μου, να δεχτώ καινούργιες μοίρες, να αφήσω το ένστικτο να χορέψει μέσα μου, και αφέθηκα, χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα ξεσπάσματα, τους οιωνούς, το σώμα μου, αλλά ήρθα κόντρα στη φύση μου πολλάκοις. "Δε βαριέσαι... εμπειρεύτηκες πάλι, μικρό", μουρμούρισε ο Αλέξης. Ναι, εμπειρεύτηκα, αλλά είμαι τόσο μικρό... ανθρωπάκι, που νιώθω στιγμές να λιγοψυχώ. "Ήταν σα να μην έκανα, τελικά, τίποτα... σα να μη βοήθησα, και ήθελα να βοηθήσω... ήθελα πολύ να βοηθήσω, να δει τι έχανε, πόσα μπορούσε να κερδίσει, να ζήσει..."... τα έλεγα και θυμόμουν τους καυγάδες, τις αψιμαχίες, πόσες φορές τον κοίταγα και τον άκουγα να μου λέει τις κλασσικές ατάκες/απαντήσεις και ήθελα τόσο πολύ να τον πιάσω από τα μανίκια και να τον ταρακουνίσω, να του φωνάξω "ΣΥΝΕΛΘΕ! ΧΑΝΕΙΣ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΛΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ". Μόνο φώναζα. Να το λάθος μου. Να ένα λάθος μου. "Δε θέλει να ζήσει, μικρό. Έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Και δε θα αλλάξει αυτό.", συνέχισε ο Αλέξης, ενώ έπαιζε με τα σφηνοπότηρα.
Πέρασε ώρα χωρίς να μιλάμε. Βάρυναν και τα κεφάλια, μέτρησα αστέρια, που όλο έχανα τον λογαριασμό στο μέτρημα, γελάσαμε με το μπουκάλι της σαμπούκας που μας φάνηκε πως ήταν τρύπιο, κι άδειασε ξαφνικά.
"Κρίμα πάντως...", ξεστόμισα.
"Παρελθόν...", ανταπάντησε ο Αλέξης
"Ναι, παρελθόν..."
"Και τώρα μέλλον..."
"Ε;"
"Λέω, και τώρα το μέλλον, γιατί το παρόν φεύγει συνέχεια. Άρα, μέλλον!"
"Ναι"
"Καυλοκαίρι"
"Ναι"
"Με σπίτι δικό σου, για να βάψεις τους τοίχους, να τελειώσεις και τον Γείτονα, να ακούσεις μουσικές, να μαζέψεις κανά αδέσποτο γατί, να διαβάσεις βιβλία, να ακούς τη νύχτα, να είσαι εσύ. Ακούς; Να είσαι εσύ, πάλι..."
"Ναι, αυτό... να είμαι εγώ, πάλι..."
"Α ρε μικρό, ποιος να καταλάβει;"
"Κανείς ρε... στην ουσία κανείς. Και ούτε εμείς καταλαβαίνουμε, και πάντα αδικούμε. Τους εαυτούς μας, τους άλλους, και όλους τους υπόλοιπους". Με κοιτάζει λοξά.
"Αρχίδια". Τον κοίταξα κι εγώ λοξά, και δάκρυσα. Αρχίδια! Ουσία μηδέν. Πράξις τέλος. Let it flow. Δε θέλω να σκέφτομαι. Θέλω να πετάξω. Και να κολυμπίσω, ή αλλιώς να κολυμβήσω! Ακούς ρε;
άντε γεια!

14.6.08

Last News

... ready to lose it all!

19.3.08

Need to nuke out

...all the ugly bosses in my real life!
Wish some particular ppl could read these lines,
and FINALLY get the fucking messages.
Virtual life sometimes sucks.
Real life has to be faced.
I open the window of grey and black,
I wear my shield and keep on hand the sword,
real life need to be in charge.

A dark dusted chest must close and me walk in life-my dearest bitch.
No boost needed.
Just smiles required.
Fuck the fame.
Fuck the mercedes benz.
A wall-to-wall library is still in my bind, books and empty botlles tickle my thoughts.

Going to drink the sun, after years, again.......

25.2.08

Τα Πίνω Όλα Μαζί, Νο 2.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εμάς τους ΜΠλόγγγκερς (πως μου τη δίνει η ελληνοαγγλική προφορά...), που αναρτούμε, ποστάρουμε, σχολιάζουμε άρα... άρα υπονομεύουμε, συκοφαντούμε -όλοι, μα όλοι οι ΜΠλόγγγκερς- και είμαστε κακοί άνθρωποι, και εκβιάζουμε και απειλούμε, μέσα στην ανωνυμία του διαδυκτίου........
Χρόνια πολλά τώρα "κυκλοφορώ" στο διαδύκτιο, αφήνω τα αποτυπώματά μου, υπάρχω, και για το πείσμα σας, θα συνεχίσω. Κι αν θέλετε να ξέρετε -για να σας κάνω και τη ζωή πιο εύκολη- μπαίνω στο νετ και από το πισί (εξυπνόπουλά μου εσείς που μέσα σε λίγες μέρες τα μάθατε όλα) του γραφέιου, και από το σπίτι του γκόμενού μου, όπου κατοικοεδρεύω, και από του αδερφού μου, και από το πατρικό μου, και από το ίΝΤερνεττττ (ελληνοαγγλική προφορά πάλι) σε διάφορες πόλεις της χώρας μας και του εξωτερικού.
Πόσο το χάρηκα που κόσμος πολύς άρχισε να εμφανίζεται στη ΜΠλογγγγκόσφαιρα (αούργκ!), και πόσο μούδιασα, όταν διάβασα σε εξώφυλλο "κοριτσίστικου" περιοδικού τον τίτλο "πως να γίνετε πετυχημένοι μπλόγκερς".... αλλά και πόσο συφιλιάστηκα και άρχισε η έξαρση της ψωρίασης μου, όταν στα παράθυρα της ελληνικής τηλεόρασης, έτσι χύμα, απροκάλυπτα, και ισοπεδωτικά αιωρείται ο ειρωνικός και υποτιμιτικός τόνος κάθε φορά που αναφέρεται η λέξη "ΜΠλόγγγκερς"....
Σε κάποιες χώρες υπάρχει κλάδος στη νομική και στην εγκληματολογία, που ασχολούνται με το διαδύκτιο. Λες να υπάρχει και στην Ελλάδα; Λες να βρούμε και τον καργιόλη που μου έκλεψε τους κωδικούς των λογαριασμών μου σε e-mail accounts, forums κλπ κλπ, και μου έκανε -τρόπω τινά- τη ζωή δύσκολη; Η δύναμη των δημοσιογράφων είναι αξιοσημείωτη. Των πολιτικών, επίσης. Εγώ η μαλάκω, που προσπαθώ τίμια να κάνω τη δουλειά μου, και να μη πειράζω τους γύρω, είμαι η κοροϊδάρα. Που πληρώνω τους γαμοφόρους πάνω σε ήδη φορολογημένα χρήματα, και ακίνητα, και δυσκίνητα και ό,τι ριμαδό-πραγμα ελέγχεται και καταγράφεται και αριθμήται.
Θυμάμαι τον παππού μου -και στη συνέχεια τον πατέρα μου- να με συμβουλεύει: να γίνεις χρήσιμος άνθρωπος στη κοινωνία, και νομοταγής πολίτης. Ρε τί ειρωνία και μαλακία... ουτοπία και ροζ συννεφάκι, που κουβαλούσαν. Ναι, ξέρω. Μπορεί αύριο-μεθαύριο, να βρεθώ ενώπιον της δικαιοσύνης και να απολογούμαι για όσα γράφω εδώ πέρα, με τη κατηγορία πρόκλησης και υποστήριξης της αναρχίας (δεν αποκλείω ποτέ και τίποτα), ως ταραχοποιό στοιχείο μέσα στο διαδίκτυο.
Δε με χέζετε;
Δε πάτε να χτίσετε κάνα νοσοκομείο της προκοπής, με άρτιο εξοπλισμό και επιστημονικό προσωπικό που να έχουν ΨΥΧΗ ΡΕ και να μη χρηματίζονται, ούτε να εκμεταλλεύονται τον 'κοσμάκι';
Δε πα ν' ακούσετε τη νεολαίρα μπας και πάρετε γραμμή τί τράβανε κι αυτά τα κωλόπαιδα που εσείς γεννήσατε και μεγαλώσατε και τους ετοιμάζετε ένα μέλλον ΜΙΑ ΑΗΔΊΑ ΚΑΙ ΜΙΣΗ, πανάθεμά σας....;
Άμα δε ξυπνήσω αύριο το πρωί να πάω στη δουλειά μου, ποιος θα μου δώσει να φάω μωρέ;
Σε ποιο κόσμο με άφησες μπαμπα να τα βγάλω πέρα μόνη μου με τους παπάρες εδώ που τα τρώνε όλα και δεν αφήνουν ούτε ψίχουλα για τα περιστέρια; Ε;
Κι ένα αρχίδι κι ένα μύδι, κάνανε τον Άρχιμήδη!
Τί ήθελα και το άνοιξα το χαζοκούτι και συγχήστηκα; Πως να μην αρχίσω μετά τις φωτοθεραπείες μου;
Όχι, μπαμπά, δε θα σώσω ούτε εγώ τον κόσμο, ούτε κι εσύ. Αλλά μου τη δίνει. Μου τη δίνει πόσα αρχίδια υπάρχουν και τους πληρώνουμε -άμεσα ή έμμεσα. Μου τη δίνει, που όταν θα γυρίσω από μία γαμημένη μέρα δουλειάς που με πήγε πίπα-κώλο και θέλω (κι εγώ σα παιδί) να ανοίξω το χαζοκούτι και να χαλαρώσω να τους βλέπω φλατσα κάρτα.... Ψάχνεις να βρεις ναρκωτικά, ή δε ψάχνεις μετά; (Θα κατηγορηθώ και για εισαγωγή κακόβουλων μηνυμάτων και προτροπών υπέρ των ναρκωτικών, άραγε;)
Πολιτισμός.... χιλιοειπωμένη, χιλιογραμμένη και χιλιοακουσμένη λεξούλα. Άντε να δούμε πότε θα πάρει θέση και στη δική μας κοινωνία. Γιατί, σιγά μην υπάρχει!
Λοιπόν, ΜΠλόγγγκερς.... με τους κωδικούς σας, τους εκβιασμούς σας και τις δυσφημήσεις σας, πάρτε θέση.
Και ξεκινώ, έτσι από χλευασμό πάλι....
Δευτέρα κοκαϊνη
τη Τρίτη ηρωίνη
Τετάρτη χασισάκι
την Πέμπτη ένα χαπάκι
Παρασκευή πρωίιιιιιιι τα πινώ όλα μαζίιιιιιι
Σαββάτο είμαι λιώμα
τη Κυριακή στο χώμα.
Αυτά!
Πάω να καπνίσω κανα τσιγάρο, να ακούσω τους ήχους της πόλης, να αναπολίσω, να χορέψουν πάλι οι σκέψεις στο μυαλό, βρε αδερφέ.
ΥΓ: Ακούω από μακριά τις σειρήνες του ασθενοφόρου.

8.2.08

ΤΑ ΠΙΝΩ ΟΛΑ ΜΑΖΙ

Δευτέρα κοκαϊνη
τη Τρίτη ηρωίνη
Τετάρτη χασισάκι
την Πέμπτη ένα χαπάκι
Παρασκευή πρωίιιιιιιι τα πινώ όλα μαζίιιιιιι
Σαββάτο είμαι λιώμα
τη Κυριακή στο χώμα

(τραγουδάτε το με τον ρυθμό του γνωστού τραγουδακίου από τα Στρουμφάκια "Δευτέρα κάτι έχω....)

Πάμε πάλι:

Δευτέρα κοκαίνη
τη Τρίτη ηρωίνη
Τετάρτη χασισάκι
την Πέμπτη ένα χαπάκι
Παρασκευή πρωίιιιιιι τα πίνω όλα μαζίιιιιιιιιι
Σαββάτο είμαι λιώμα
τη Κυριακή στο χώμα

Πάμε άλλη μία;;;;

30.1.08

Γραμμές

Κι όλο πηγαινο-έρχομαι,
χωρίς να στέκομαι πια και να κοιτάζω, να παρατηρώ,
βήμα ταχύ,
βλέμμα φευγαλαίο,
ένα τέρας με δυο πόδια χρώμα κόκκινο να στριγγλίζει στο μυαλό,
που είμαι;
Ακολουθώ μια πορεία,
συγκεκριμένες ΓΡΑΜΜΕΣ,
σε ορισμένο κύκλο,
λίγο ύπνο,
άγχος,
και εκκρεμότητες να μαζεύονται συνεχώς.
Αν με ρωτήσεις, γιατί έλειπα τόσο καιρό,
θα σου χαμογελάσω,
θα σηκώσω και τους ώμους, και παιδικά θα σου απαντήσω:
- Για πόσο καιρό μιλάς; εχθές δεν ήταν που έπαιζα στην αλάνα με τον μαύρο τοίχο;
Για να ξέρεις, παιδί είμαι ακόμα.