Άκουσα σήμερα άνθρωπο να μου λέει πως θέλει να βάλει τα κλάματα από τα νεύρα του. Χαμογέλασα. Σε όλους είπα ¨ναι¨ σήμερα. Κύλησαν οι ώρες με εμένα ήρεμη και συγκαταβατική και να αδειάζω, αλλά να συνεχίζω να κοιτάω τον κόσμο στα μάτια. Δεν έχω να κρύψω κάτι. Αν με ρωτήσεις θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Εσύ με εμένα, κόσμε, δεν είσαι. Μάλλον, δε το αντέχεις ακόμα. Οι αντοχές διαφέρουν.
Τώρα μιλάω με εμένα. Αυτές τις ώρες της ημέρας μιλάω με εμένα. Έβαλα δυνατά μουσική, κι ας κοιμούνται οι γείτονες. Ας κάνει κάποιος μαλάκας το λάθος να μου κάνει παρατήρηση. Ας έρθει να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας, για να μου ζητήσει να χαμηλώσω τη μουσική. Όχι, δε γουστάρω να βάλω ακουστικά. Θέλω να ακούγονται δυνατές + ελεύθερες οι σκληρές ροκ μουσικές από τα μεγάφωνα του στερεοφωνικού.
Η μέρα μου ξεκίνησε στις 6 το πρωί. Κι αύριο το ίδιο. Αύριο μάλιστα θα ντυθώ κάτι σαν γυναίκα. Μέχρι το τέλος της ημέρας, θα είμαι αυστηρά επαγγελματίας. Το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι, θα με κοιτάξω στον καθρέφτη, και τότε θα σου πω πως αισθάνομαι. Το βράδυ μου είναι πιο εύκολο να λέω αλήθειες. Επίσης, όταν είμαι επάνω στη μηχανή. Ή όταν τρώω χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο. Ή όταν μυρίζω θάλασσα.
Πούλημα και ξεπούλημα. Τόσα χρόνια απλά αγοράζω. Μήπως για λίγο διάστημα να αρχίσω να πουλάω κι εγώ; Στο χαλαρό. Στα παπάρια μου, που λέει και ο μαρινάρης.
Νύσταξα νωρίς σήμερα. Με κούρασε η μέρα νωρίς, με απόκαμε εκεί στο μεσημεράκι, κατέβασα τα μούτρα μέχρι το βράδυ.
Ευτυχώς, υπάρχουν και οι μουσικές. Και, σήμερα, ξαναμύρισα καμμένο λάστιχο και χαμογέλασα, ένιωσα να ζεσταίνονται οι γάμπες μου, τίναξα τα μαλλιά πίσω στο φανάρι της Συγγρού.
Πέσανε και μαζεμμένα κείμενα που διάβασα αυτές τις μέρες, λες και ήταν βαλτά να μου κλωτσήσουν το ενδελεχές του είναι μου, που είχε αρχίσει να καμπουριάζει και να μουχλιάζει σα κωλόγρια.
Μήπως είμαι μόνο λόγια, ρε φίλε;
Να ανακατέψω πάλι μπύρες με τεκίλα;
Θα σου πω σύντομα.
