Επειδή δε τρέμουν τα χέρια μου, ούτε χτυπάει το ξυπνητήρι.
Επειδή σαρκάζομαι τη μοναξιά και τις πτώσεις,
καθώς αντιμετωπίζω μόνη μου τον άλλο μου εαυτό,
χωρίς συμμάχους, χωρίς συμπολεμιστές
και ακούω περισσότερες μουσικές, πιο δυνατά, στο διαπασών, και ξυπνάω τους γείτονες και τη μιζέρια τους, και τα παράθυρα παραμένουν με κλειστά τα παραθυρόφυλα, οι σκιές παίζουν και με βλέπω σαν είδωλο στον απέναντι τοίχο, αυτόν που βλασφημώ μέσα στη κατήφεια μου φορόντας μαφόριο με χρώματα παράξενα και οι σκέψεις παίγνειο πονηρό με παγίδες, που οδηγούν σε άβυσσο.
Επειδή σαρκάζομαι τη μοναξιά και τις πτώσεις,
καθώς αντιμετωπίζω μόνη μου τον άλλο μου εαυτό,
χωρίς συμμάχους, χωρίς συμπολεμιστές
και ακούω περισσότερες μουσικές, πιο δυνατά, στο διαπασών, και ξυπνάω τους γείτονες και τη μιζέρια τους, και τα παράθυρα παραμένουν με κλειστά τα παραθυρόφυλα, οι σκιές παίζουν και με βλέπω σαν είδωλο στον απέναντι τοίχο, αυτόν που βλασφημώ μέσα στη κατήφεια μου φορόντας μαφόριο με χρώματα παράξενα και οι σκέψεις παίγνειο πονηρό με παγίδες, που οδηγούν σε άβυσσο.
Που να τη βρω την ανάγκη για την καθημερινότητα;
Υστεριόγραφο: Κάποιες σκέψεις επαναλαμβάνονται, καμιά φορά και εξαιτίας ενός τραγουδιού...