Καλοκαίριασε, μου λένε. Κι εγώ τους κοιτάζω απορημένη. Μπαίνω τστο pc τουλάχιστον 5 φορές την ημέρα και κοιτάζω φωτογραφίες με άρωμα καλοκαιριού, που με ξεκουράζουν. Στην αρή δηλαδή νομίζω πως απλά με ξεκουράζουν. Πως βοηθούν να ξελαμπυκάρει το μυαλό μου από την καθημερινότητα της μαλακίας . Και έτσι γίνεται. Όμως, κατα βάθος, δε μένω μόνο εκεί. Λυσσάω περισσότερο και θέλω να περάσει ο χρόνος, για να πάω διακοπές. Φέτος, θα είναι δια-κοπές. Θα περπατάω ξυπόλυτη στους πλακόστρωτους δρόμους κάτω από τις κληματαριές και τα σταμπιά με τις ντομάτες, τρεκλίζοντας από τις ρακές της καλημέρας, με τις χούφτες μου γεμάτες από τη μυρωδιά των κέδρων του νησιού και του λυβικού μεσημεριού, που θα μου χαϊδεύει το μαλλιά και τα ζαλισμένα μου χαμόγελα.
Νικαρία φέτος δεν έχει. Έχει "πέρα, στην άκρη του τίποτα και της σκέψης" δια-κοπή, με αληθιμούς, απλούς ανθρώπους, κάπου μακρυά, χωρίς πολύ κόσμο, χωρίς σημασιολογικές ερμηνίες, χωρίς πολλές διαδικασίες ανάλυσεις. Μόνο μυρωδιές και εικόνες, που θα ήθελα να ζωγραφίσω στο χαρτί. Χαρτί θα έχω. Και μολύβι. Μέχρις εκεί όμως. Ούτε καν φωτογραφική μηχανή. Άσε που νομίζω πως δε πιάνει ούτε το κινητό εκεί χάμω!
Και μη διανοηθείς να με ρωτήσεις γιατί σου τα γράφω όλα αυτά. Και άσε τις μαντεψιές.
Μέχρι και φέτος, απλά περίμενα. Γενικά, περίμενα, και έκανα υπομονή. Τώρα, θα περιμένω μόνο τον εαυτό μου να με φτάσει μέσα στα ζαλισμένα του βήματα. Κανέναν άλλο. Και τίποτα άλλο.
Πριν 2 χρόνια είχαν φαγωθεί και λυσσάξει όλοι να μου λένε πως ο χρόνος γιατρεύει. Παπαριές μου λέγανε. Πάσχιζα να κρατήσω τον εαυτό μου σε μια ισορροπία. Μόνο ανισορροπία αντιμετώπιζα, και γύρω μου, και μέσα μου. Τώρα, μου μιλάνε για το παρελθόν κι εγώ στο τίποτα, πλέον να κοιτάζω μόνο το τώρα. Όχι το μέλλον. Φυσικά, ούτε το παρελθόν. Μόνο το τώρα. Και τις διακοπές σαν προσεχές "τώρα". Μέχρι εκεί. Πες πως μεγάλωσα, πες πως έβαλα μυαλό (σικ!), πες μως έμαθα το μάθημά μου. Ρε πες ό,τι θέλεις, δε θα με πειράξει. Τι μπορεί να πειράξει, άλλωστε, ένα πειραγμένο μυαλό...; Ένα μυαλό, που αγαπάει το τρίξιμο μεσημεριού; Ούτε η μουρμούρα, ούτε η έλλειψη χρημάτων, ούτε, ούτε, ούτε, ούτε....
Ο Johan, ένας φίλος από την Ολλανδία, μου είπε πως η φωνή μου έχει μια ήρεμη χροιά παράνοιας. Γέλασα πολύ, όταν το άκουσα. Μεγαλώνω, και γίνομαι ολοένα και πιο φοβιστική.
Ω δε γαμιέται; Σημασία έχει πως οι κάκτοι στη βεράντα μου μεγαλώνουν εδώ και 6 μήνες, οι γρίλιες των παραθύρων μου είναι στο σωστό σημείο ανοιχτές και αφήνουν το φως να μπει τόσο και έτσι όπως θέλω. Σημασία έχει λατρεύω το πατάκι της εισόδου, μπροστά από την εξώπορτα που λέει KISS MY... κι έχει την αρχοντομουτσουνάρα ένος γάιδαρου στην θέση της λέξης ASS, αλλά εγώ κάθε φορά που το βλέπω γελάω, κι ας γελάω μόνη μου. Σημασία έχει πως ακούω πάλι τους ήχους της νύχτας. Σημασία έχει που συνεχίζω να θέλω να βρω το μέγεθος του μυαλού μου! Και δε πα να ακούγεται άκρως εγωϊστικό. Κι ας μη πλένω τα πιάτα και τα ποτήρια κάθε μέρα, κι ας έχω έναν νεροχύτη γάμησέ τα, ή αραδιασμένα βιβλία και σημειώσεις και ρούχα όπου να 'ναι. Σημασία έχει να νιώθω και να είμαι καλά. Σημασία έχει να γελάω δυνατά και να γουστάρω. Να γουστάρω, ρε φίλε. Να αυτό έχει σημασία. Να γουστάρω. Και να μη μιζεριάζω.
Και θα σου το ξαναπώ, τί να πειράξει ένα πειραγμένο μυαλό;
PS: FYI my mind was totally fucked up. FYI I can't resist continue to live. FYI it's me again!
