Όσο περνάει ο καιρός και φεύγει, φεύγεις κι εσύ, κι αφήνεις πίσω σου ίχνη ακάλυπτα. Σου μένει ακόμα το κόκκινο τετράδιο για τη συλλογή και μετά από αυτό θα φτιάξεις μόνη σου ένα μαύρο από βελούδο, εκεί όπου θα πεις τις πιο μεγάλες σου αλήθειες. Μπορεί να πάρει χρόνια πολλά, αλλά θα το κάνεις. Είχες πει μέχρι τα πενήντα πέντε, και μετά όσο αντέξεις να μετράς, θα έχουν γίνει όλα. Ή τίποτα. Όλα, ή τίποτα. Σου θυμίζω τις υποσχέσεις, και τους φόβους, και τις ευχές. Κάπου εκεί έξω θα βρεις την έμπνευση που θα εκφράσει τα πιο σκοτεινά μονοπάτια που βάδισε το μυαλό σου, να ‘χεις να μετράς, να γεμίσεις τα ράφια με βιβλία και μπουκάλια αδειανά μπύρας, η κάθε μια αλλιώτικη από την άλλη, και το κάθε ένα με διαφορετικό δέσιμο και ύφος στις σελίδες του. Μη μπερδεύεσαι από τα κάλπικα θέλω των άλλων γύρω σου, αλλά να έχεις στη κίνηση του μυαλού σου τις ιδέες του παιδιού που μεγάλωσε σαν ενήλικας για να πεθάνει γέρος σα παιδί.

Κατάλαβες;