...ένα μυστικό που κουβαλάς, που σου είναι βραχνάς, κατάρα εδώ και χρόνια, μπορεί και στα παιδιά σου, μπορεί και κάποιοι από το παρελθόν “δικοί σου”, στίγμα, πόρτα κλειστή, εκκωφαντικές σιωπές, εξάρσεις, υποτροπιάσεις, πάνω και κάτω, και ουσίες....... τί να εξηγήσεις, και τί να καταλάβουν; Μια βαλίτσα μαζί σου στο λιμάνι, ένα ράντσο στο εφημερεύων, κρύος ιδρώτας, εφιάλτες. Δικοί σου οι δαίμονες, φίλε. Μόνο δικοί σου. Να σου φέρω λίγο κέικ, που έφτιαξα με τα χεράκια μου; Λίγα χιλιόμετρα με μουσικές και τις σιωπές μας. Κι εγώ με το παράπονο και το γιατί να το βλέπω μπροστά μου κάθε που ζω όσα –τόσα πολλά- που σε θυμίζουν. Θα μπει και ο Νοέμβρης, να μεγαλώσεις κατά ένα νούμερο, κι εγώ χαμογελαστά εκείνη την ημέρα να σε τιμήσω, φορώντας το μαύρο παλτό, που έχω στη ντουλάπα για τα κρύα βράδια στο αυτοκίνητο, κι ένα τραγούδι συνέχεια να παίζει, να παίζει, να παίζει, να παίζει.... Και η μηχανή ανοιχτή. Στην υγειά σου, ο πολλοστός καφές της ημέρας.
