Ήλιος Με Σύννεφα Πάνω Από Τη Θάλασσα

Νομίζω τη Τετάρτη ήταν που ξέσπασε το μπουρίνι. Αυτά τα αγαπημένα, που έχω ζήσει παιδί μέσα στη θάλασσα. Τα ξαφνικά, που δε ξέρεις από που πού σου ήρθανε. Τα σύννεφα μαζεύονται, μαζεύονται, ο ορίζοντας μακρυνός, η θάλασσα αρχικά ήρεμη τόσο πολύ που σε φοβίζει, και τα σύννεφα μαζεύονται στην αρχή αργά, μετά μέσα στον πανικό και πιάνει ένας αέρας, διαολεμένος, και η πιο όμορφη στιγμή είναι πριν κλείσει το τελευταίο παράθυρο στον ουρανό απ' όπου ξεφεύγουν οι τελευταίες ηλιαχτίδες. Ξαφνικά χοντρές ψιχάλες και σα κάποιος να πατάει τον διακόπτη και ο αέρας αρχίζει να σφυρίζει μαζι με τη θάλασσα, και δε βλέπεις στα πέντε μέτρα ρε σου λέω, κι εσύ κοιτάς αλαφιασμένος, σου την πέφτει από παντού, το σώμα σου κλαίει, και η βροχή πέφτει επάνω με μανία, μαζί με την αλμύρα. Και σφυρίζει, σφυρίζει λες και όλοι οι δαίμονες μαζευτήκανε πάνω από το κεφάλι σου όλοι μαζί, η θάλασσα έχει ένα γκρι πράσινο χρώμα, κύμματα σηκώνονται -μα είχε μπουνάτσα πριν ρε παιδιά!- αλάτι στα χέρια σου και στροβιλίζεσαι μέσα στη προσπάθειά σου να ισορροπήσεις και οι μυρωδιές, αχ οι μυρωδιές, και θέλεις να χαθείς μέσα της στους μυστικούς βυθούς της.

Κάθε χρόνο, τον Αύγουστο, που πιάνει μπουρίνι είμαι εκεί.