"Δε χρωστάμε, μας χρωστάνε..."

Ακούω τη μπουρού από ένα βαπόρι, μέρα μεσημέρι, έχει δεν έχει ήλιο, ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμη.
Και το μέσα μου, βαθειά μέσα του, ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν νιώθει σιγουριά. Μερικές φορές, λες πως όταν είναι καλά, έως πολύ καλά, είναι για να καλύψουν τα άσχημα, τα ανείπωτα, αυτά που πρέπει να κρυφτούν και να συγκαλυφθούν. Μπορούν; Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο... Και, όταν βλέπεις αυτό το χαμόγελο, μου χαμογελάς κι εσύ. Πόσα μπορεί να ξέρει κάποιος, πόσα χρειάζεται για να χαμογελάει ευτυχισμένα, πόσα ζητάει για να είναι ήρεμος και να δίνει, να δίνεται, χωρίς να φοβάται, χωρίς να νιώθει τον κόμπο στον λαιμό, χωρίς φαγούρες που πονάνε...;
Ακούω μια μπουρού από μακρυά, πάλι. Αναρωτιέμαι. Είναι πολύ μακρυά το λιμάνι.
Θυμάσαι τις ζέστες στο λιμάνι, μέσα στο αυτοκίνητο με τις μουσικές από το τρανζιστοράκι του ψαρά και το μπλα-μπλα των λαϊκών; Και γελάγαμε από ικανοποίηση και κοιτάγαμε τα φωτεινά μαύρα νερά της θάλασσας και περιμέναμε να φύγει ο Θεόφιλος και κρατάγαμε την αναπνοή μας, σαν σε ιεροτελεστία –πως κατάφερες και μου το κόλλησες αυτό , κι ακόμη και τώρα που περνάω τα βράδυα από το λιμάνι το μάτι μου να ψάχνει να βρει τον Θεόφιλο; Ακούω Χαλκίδα και θυμάμαι τη γέφυρα, και Σούνιο, που δε τολμώ να ξαναπάω, αν και μου λείπει, και η Ανάβυσσος, η παραλία της με τη βροχή, που δε θα ξαναπάω –το ξέρω.
Κάτι άλλο έλεγα, όμως.
Για το βλέμμα, ήθελα να γράψω. Αυτό, που ναι πριν από σένα δεν είχα ξαναδεί και χαρεί, και το λατρεύω, και με καβλώνει, και που θέλω να χαϊδεύω, σα να πάω να βγάλω το σχήμα του σε καλούπι για να μη το χάσω. Και, ακόμη και όταν κλείνω τα μάτια, αλήθεια, δε το χάνω.
Για τους φόβους μου; Ναι, κάθε τόσο βρίσκουμε την ευκαιρία και μιλάμε γι’ αυτούς. Όχι για όλους. Αλλά για τους δικούς σου δεν έχουμε μιλήσει. Δε μιλάμε. Λες και δεν έχεις. Έχεις. Όλοι μας έχουμε, γι’ αυτό είμαστε ακόμα ζωντανοί, ακόμα εδώ, ακόμα τσιτωμένοι. Τσιτωμένοι. Τσιτωμένη όταν τελειώνω, και χαλαρή, και δική σου, δική σου, δική σου... μέχρι να γίνει η δίκη. Πόσο δίκαιοι θα είμαστε; Με τους εαυτούς μας, λέω. Πόσο δίκαιοι θα είμαστε; Δε θα ρωτήσω για τους υπόλοιπους, περιμένω πρώτα την απάντηση σε αυτό, για τον εαυτό μας, και βλέπουμε, θα δούμε, θα δείξει.
Κι άλλη μπουρού... πλακώσανε πολλά βαπόρια. Θα μου πεις, μεγάλη η θάλασσα, πολλά τα βαπόρια. Εντάξει, θα το δεχτώ. Μπορεί αν δε το εξετάσω παραπάνω να περάσω και καλύτερα, μπορεί λέμε. Το γαμίδι το μυαλό μου, μπορεί κάποιος να βρει έναν δολοφόνο να του σκοτώσει τις σκέψεις; Δε μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. Περίοδος πότε θα μου έρθει; Λες να είμαι έγκυος; Λες η ξανθιά των βορείων προαστείων να πέτυχε διάνα και να βγει αληθινή; Λες; Και αυτό σε μένα θα συμβεί; Πολύ ήσυχη με βρίσκω σήμερα. Γιατί, εχθές δεν ήμουν; Άλλο το χθες, βέβαια. Έχει σχέση τελικά το χθες με το σήμερα, ή είναι απόλυτα ανεξάρτητα σημεία και ασυσχέτηστα; Πρόσεχε! Μη γελάς! Πρόσεχε! ...πριν δώσεις απάντηση. Ακόμη και μέσα στο μυαλό σου.
Ευπρόσδεκτες και οι απώλειες.
Όλα, μα όλα, είναι δεκτά, και πιθανά, και ανύπαρκτα, και ανεξάντλητα.
Σιγά μη βγάλεις άκρη.
Δε σε υποτιμώ. Αλλά γιατί να πιστέψω σε σένα; Γιατί να επενδύσω σε σκέψεις, και σε ίσως; Θα πάω να φάω το σπανακόρυζο της μάνας μου απόψε, θ’ ακουμπίσω και τη Μαργαρίτα στο κρεββάτι της, βρώμικη, χωρίς να της κάνω μπάνιο, μάλλον, και χωρίς να τη ταϊσω. Της κάνω καψόνια, για να μη ξεχνάει ποιος είναι ο προορισμός της. Όσο για μένα, έχω πολλούς ακόμα. Ή, τουλάχιστον, ακόμα αυτό πιστεύω.
Κι αν σε απογοήτευσα πατέρα, συμπάθα με, μικρή κι ανόητη ήμουν και είμαι και θα είμαι, γιατί γουστάρω.
Γιατί, αύριο-μεθαύριο, σε μένα θα λογοδοτήσω.
Γιατί, στο τέλος, το τέλος το δικό μου θα αντικρύσω.
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ
Και δε χρωστάω σε κανέναν σας.
«Μας χρωστάνε, δε χρωστάμε».