Η φωνή σου με προκάλεσε να σου γράψω σήμερα. Σε άκουσα στο τηλέφωνο, σε άκουσα και στο πλατώ, που μου είπες «Μίλα μου. Πες μου για τις εικόνες + τις μυρωδιές που μαζεύεις». Πως να σου αντισταθώ;

Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω, αλλά είχα σκαλώσει. Κόλλησα πολύ άσχημα αυτή τη φορά με το όνομα. Κλήθηκα να απολογηθώ γι’ αυτό, αλλά η απαξιωσύνη και ο ξιπασμός μου με ζάλισαν γλυκά και ελευθερωτικά, τόσο που δεν έδωσα απαντήσεις και εξηγήσεις.

Που λες, ακούω μουσικές. Βλέπω πολλές εικόνες, τριγυρνάω στις συναυλίες, ακούω, επίσης, πολλές μαλακίες περί δεξιώσεων και υποτιθέμενων καθωσπρεπεισμών μέσα στα πλαίσια μια μπασκλας κοινότυπα κομπλεξικής νοοτροπίας, που επικρατεί και θα επικρατεί. Έσκισα τα πατζάκια του τζην μου, και είμαι πάλι με χαμόγελο. Δεν ήξερα πως μου έλειπαν τόσο πολύ τα μπάσα και οι δυνατές κιθάρες, παρέα με τις μεταλλικές φωνές. Ροκάρουμε. Και γουστάρουμε. Πηγαίνω για τη δουλειά, και τραγουδάω με ρυθμό. Αν σταθώ κάπου να περιμένω τα πόδια μου, το κορμί μου ολόκληρο πιάνει ρυθμό και χαμογελάω ηδονικά. Ακόμη και πάνω στη μηχανή. Ξημερώματα πέφτω νεκρή στο κρεβάτι, με ένα ρίγος στη γυμνή πλάτη από το αεράκι που εισβάλλει από το παράθυρο και γαργαλάει τις σταγόνες ιδρώτα. Ξυπνάω μετά από λίγες ώρες μούσκεμα, θέλοντας να κοιμηθώ κι άλλο, αλλά σηκώνομαι και πέρνω μπρος. Σήμερα ο Α. μου είπε πως το βράδυ χτύπαγε το κινητό μου. Εκείνος ξύπνησε, αλλά εγώ ατάραχη συνέχιζα τον βαθύ μου ύπνο. Ύπνο μέσα σε δάση και θάλασσες και παράθυρα και πρόσωπα και σκιές κι ένα μπουκάλι να πλέει.

Let it flow, my friend. Κι άσε τους να τραβάει ο καθένας τους την δική του μαλακία.

Ναι, είχα νεύρα. Πολλά νεύρα, πολύ εκνευρισμό, πολλά κι αυτά τα βάρη στο στήθος, στο μυαλό. Αλλά όλα καλά. Του το είχα πει, θάλασσα δώσε μου και μουσική και όλα θα πάνε καλά. Εντάξει, ακόμη κι εγώ το ξεχνάω μερικές φορές ρε συ....... Δε σου κρύβω πως την έχασα τη μπάλα., και μετά δεν είχα μπάλα να παίξω. Έτσι νόμισα. Ε, παιδί είμαι, μη ξεχνιόμαστε. Το άλλο σου το είπα; Μπήκε ο Ιούλιος. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, ε;

Αυτό, όμως, δε σου το είπα. Έψαχνα μέσα στα πλήθη. Είδα αυτοκίνητα. Είδα και πρόσωπα. Κάποιες στιγμές έκανα πως δεν είδα τίποτα. Και όταν γύριζα σπίτι, κοιμόμουν βαριά.

Έκανα και μακροβούτι. Όχι ένα. Πολλά. Δελφίνι δελφίνι δελφίνι.

Τραγούδησα δυνατά. Μίλησα δυνατά.

Κοιτάζω τη μισάνοιχτη καγκελόπορτα. Θέλω να κλείσω για λίγο το στόμα μου, να μη στεγνώνει το σάλιο μου, και απλά να ατενίζω. Θέλω να πατήσω ένα κουμπί –το ειδικόν κομβίον- και να παύσουν οι ηχορρυπαντικές τάσεις και προεκτάσεις, να τσαλακώσω μερικές λευκές κόλλες χαρτί, κάποιες άλλες να τις ζωγραφίσω, και πολλές περισσότερες να τις γράψω και να τις πετάξω ψηλά και να πέσουν όπως-όπως και όπου να ‘ναι, για όσο να ΄ναι. Στέλνω φιλί στην Χέλενα, σηκώνω κωλοδάχτυλο στους υπόλοιπους και γελάω και τρέχω με τον Α. Όποιος αντέξει ρε.

Ξέρεις πόσα πολλά είδα. Ξέρεις πόσα πολλά άκουσα αυτόν τον καιρό; Με κέρασα και μια βραδιά στο λόφο των Νυμφών. Και άλλη μια με ιώδιο στον Φλοίσβο. Λίγα, θα πεις, σε σύγκριση με εκείνα. Ε, και;

Μωβ μελάνι χρησιμοποίησα για να φτιάξω την αποθήκη. Τα άλλα χρώματα θα τα μοιράσω.

Δε τελειώνει εδώ. Where ‘s my drifter?

Μαζεύω και πετάω κουτιά. Boxes for selling.

Μάζεψτε όλα και χρέωσε τα στη φωτιά, που καίει εδώ και 28 χρόνια.

Exit light.

Ας ρουφήξω καφέ. Και μπορεί αν ακούσω πάλι τη φωνή σου, πάλι να με προκαλέσει και να σου γράψω.

Πονάει και το γόνατο. Μαγκώνει και δε λέει να ξεμουδιάσει, λες και θέλει να μου υπενθυμίσει πως δε τα ορίζω όλα. Σφίγγω τα δόντια. Καταλαβαίνεις. Σφίγγω τα δόντια και για το άλλο. Αλλά πονάει. Πιο πολύ από το γόνατο. Είναι σπασαρχίδικο να ξέρεις, να καταλαβαίνεις και να περιμένεις πότε θα το ξεστομίσει. Συνήθως, δε το ξεστομίζει. Αλλά εσύ το ξέρεις. «Shoot it!”, λέω και ξαναλέω και περιμένω στωϊκά. Αρνείται πως έχει κάτι μέσα στο μυαλό. Ήθελα να έμπαινα μέσα σε αυτό, για λίγο. Μπορεί και να τρόμαζα, μπορεί και να το αγάπαγα περισσότερο. Μίλα μου, σχεδόν εκπληπαρώ. Θα έχεις κιάλλες ευκαιρίες, αλλά μίλα μου, και θα σου δώσω κι άλλες αγκαλιές, αντί να πάρω εγώ. Πονάει το γόνατο, όταν ανεβαίνω στη μηχανή. Θέλω να πάρω καινούργιο κράνος. Όταν περπατάω, το αισθάνομαι να πηγαίνει μόνο του εκεί που θέλει αυτό, κι εγώ να το συνοδεύω. Δε θέλω να αρχίσω κορτιζόνη, πάλι. Θέλω να φορέσω το μαύρο μου φουστάνι, θέλω να... Στ’ αρχίδια μου και δυο αυγά Τουρκίας. Γέλαγα με αυτή τη φράση, τώρα μου σηκώνεται η τρίχα. Σε όποιον αρέσω, αλλιώς να φύγει. Χωρίς ευκαιρίες, ρε φίλε; Μου αρέσουν τα δύσκολα. Τη Μαργαρίτα πότε θα τη κάνω μπάνιο; Κουνιούνται τα κλαδιά του φοίνικα, κι εγώ κρατάω τα μάτια ανοιχτά μέχρι να αντικρύσουν την Αμοργό. Θα αντέξω ρε πούστηδες. Και τη Τετάρτη θα κάνω μπάνιο με ασημένια βροχή, θα φορέσω και τα ψηλοτάκουνα και...

Ναι ρε, το παραδέχομαι. Ακούω αφωνές, και σου εύχομαι, επιτέλους, να πας να γαμηθείς!