ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ανοίγω το τετράδιο και δε χορταίνω τις σελίδες.
Λες και προσπαθώ να βαυκαλίσω το κενό.
Από την αρχή και πάλι.
Απρόσμενη σκέψη, πάρε τη καρέκλα σου και κάτσε απέναντί μου.
Απόψε θα με ακούσεις.
Πρώτα θα με ακούσεις και μετά βλέπουμε για τον διάλογο που μ’ έχεις συνηθίσει.
Μια αλλοτινή κουβέντα θα κάνουμε.
Πιάσε εσύ τη μια άκρη του σχοινιού, κι εγώ την άλλη.
Το ξέρω ότι θέλεις να φτιάξεις μια θηλιά γύρω από τον λαιμό μου.
Εδώ και χρόνια.
Θέλεις να με δεις να τινάζομαι,
και λίγο πριν το τέλος, να με χλευάσεις για μία ακόμα φορά.
Σκύλα, μικρή που μεγάλωσες πια, κάτσε απέναντι.

Στη βόλτα με ακολουθείς από πίσω.
Στο ξύπνημα σε κοιτάζω και μου υπενθυμίζεις ότι ήσουν και στον ύπνο μου.
Πιάνω μολύβι και διαγράφεσαι στις γραμμές.
Πρέπει μια μέρα να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τον ορισμό σου.

Εγώ αγάπησα το σκοτάδι σου,
Κι εσύ μετέτρεψες τον πόνο μου σε τρέμουλο.
Με βλέπεις να τρέμω και τρέφεσαι
Μεγαλώνεις.
Γίνεσαι πιο δυνατή.
Μου το έταξες τότε, ξέρεις πότε…
«Θα γίνω το μέσα σου. Θα γίνω το σαράκι σου».
Κι εγώ με μίσησα.
Θυμάσαι; Ακόμα σε ακούω να γελάς.
Το χάρηκες.
Το χαίρεσαι.

Έλα κι απόψε, λοιπόν.
Κάτσε απέναντι,
να δεις το έφτιαξες,
πως τα κατάφερες.
Και μη γελαστείς, σε προειδοποιώ.
Όσο ζεστή κι αν είναι η ανάσα σου, ό,τι ματιά και να μου ρίξεις,
δε θα με πείσεις,
δε θα με καταφέρεις.
Απόψε, δεν είναι η βραδιά σου.
Έστω κι αν θα είσαι μαζί μου στις βόλτες μου.
Πουτάνα ερωμένη.

Ακόμα στέκεσαι εκεί, ασάλευτη.
Σ’ έχω μάθει.
Κάτι ετοιμάζεις, δε το βάζεις κάτω.
Τώρα, όμως, σε κοιτάζω όλο και πιο βαθειά.
Τι κι αν με πονέσεις;
Πέρασε η πρώτη φορά,
θα περάσουν και οι επόμενες που θα έρθουν,
και οι επόμενες,
και όλες αυτές, κάθε μια χωριστά που θα ακολουθεί η μία μετά την άλλη.