6.3.06
ΚΗΔΕΙΑ. Η μόνη κοινωνική_ανθρώπινη_θρησκευτική_μη-θρησκευτική μαζική συνεύρεση, όπου πηγαίνεις χωρίς πρόσκληση, αλλά επειδή το αισθάνεσαι, επειδή θέλεις να πας, χωρίς να φορέσεις τα καλά σου, αλλά όπως είσαι. Όπως ο Θάνατος, που έρχεται ξαφνικά, χωρίς να ειδοποιήσει, και σε πιάνει "εξ απροόπτου". Και δε μπορείς να υποκριθείς ότι δε καταλαβαίνεις πως υπάρχει τέλος σε ό,τι υπάρχει αρχή...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Θλιβερό καθήκον ή ανθρώπινη υποχρέωση είναι να παρευρεθείς κάπου χωρίς να περιμένεις ανταπόδωση απο τον έχοντα την τιμητική του;
Είναι παράξενο, αλλά σχεδόν μου αρέσουν οι κηδείες, με ένα τρόπο μυστηριώδη, όχι επειδή χάνω ένα αγαπημένο πρόσωπο, που το ξέρω καλά ότι δε θα το ξαναδώ και δε θα ξαναφωτίσει τη ζωή μου, αλλά επειδή είναι μια πράξη οφειλόμενου σεβασμού.
Ξέρεις κάτι ακόμα; Δε θα ήθελα να υπάρξει κηδεία για μένα. Να μπορούσα να χαθώ ξαφνικά, σε ένα ναυάγιο ή κολυμπώντας, να εξαφανιστώ, να μην έρθει κανείς να με αποχαιρετίσει, να μη βρεθεί κανείς να έρθει στην κηδεία μου "από υποχρέωση".
Από την άλλη πάλι, καμιά φορά, σκέφτομαι πως θα ήθελα να μπορούσα να απολαύσω στη δική μου κηδεία το τι θα γίνεται με τους πενθούντες.. τόσο, που, καμιά φορά πάλι, σκεφτομαι να... κηδευτώ εικονικά, έτσι, για πλάκα!
Κουράγιο καλό μου Πατάκι:-)
Post a Comment