Μακάρι να μη μεγαλώσω ποτέ

Θυμάμαι, όταν ήμασταν μικρά, πιτσιρίκια, ο κόσμος μας περιοριζόταν σε μικρές χαρές, που τον έφτιαχναν μεγάλο. Όπως, όταν τρώγαμε το πρώτο μας παγωτό, κι όταν τον Σεπτέμβρη, άνοιγαν τα σχολεία και καυχιόμασταν για τον αριθμό των παγωτών, που είχαμε καταβροχθίσει όλο το Καλοκαίρι. Ή πόσα μπάνια είχαμε κάνει. Ή πόσο περισσότερο μαύρισμα είχαμε αποκτήσει. Και χαιρόμασταν με αυτές τις “πρωτιές μας” όσο περισσότερα παγωτά είχες φάει, όσo περισσότερα μπάνια είχες κάνει, και όσο περισσότερο μαυρισμένος ήσουν, τότε στεφόσουν, κατά κάποιο τρόπο, ο βασιλιάς του Καλοκαιριού. Μετά μεγαλώσαμε.

Μεγαλώσαμε και σημασία είχε πόσα σφηνάκια είχες κατεβάσει σε ένα βράδυ, πόσες φορές είχες γίνει λιομίδι από το ποτό, πόσο περισσότερο άντεχες στο αλκοόλ, πόσους περισσότερους γκόμενους είχες, πόσα χιλιόμετρα είχες μαζέψει…. Φαντάζομαι, μέχρι τα γεράματά μας, θα βάλουμε κι άλλους τέτοιους στόχους υπερβολικούς, με αριθμητική υπεροχή, αυτοκαταστροφικούς, πέρα από τα όρια και όσο πιο πολλές καταχρήσεις. Όσο μεγαλώνεις, τόσο μαλακίζεσαι. Όσο μεγαλώνεις, τόσο χάνεις την αθωότητα και προσπαθείς, σαν σε αγώνα δρόμου, να φτάσεις πρώτος στο τέλος. Στο τέλος. Τη τρέλα κι αυτή να λυσσάς να πεθάνεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ή απλά, να ζήσεις όσο πιο πολλά γίνεται, και πιο παράνομα. Ο άνθρωπος έχει την τάση της υπερβολής, της αυτοκαταστροφής και της ανωριμότητας. Όσο κι αν θέλουμε να επιδείξουμε την ωριμότητά μας, μάλλον, έχουμε χάσει το στοίχημα στη πορεία. Απλά μαλακιζόμαστε, αφού ξεχνάμε τι νιώθαμε όταν είμαστε παιδιά. Το μόνο που μένει είναι να λέμε με στόμφο και επιτηδευμένη χαζομάρα: θα μείνω για πάντα παιδί! Χμ… σκατά στη μούρη μας… Αφού πάψαμε να κυνηγάμε τον ήλιο, το σύννεφο και το ουράνιο τόξο, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουμε παιδιά. Άλλωστε, για εμάς, πλέον, όλα μετρώνται σε χρήματα. Ή πτυχία. Ή τίτλους. Τότε, όταν ήμασταν παιδιά, τα πάντα μετρώνταν σε γέλια, ανέκδοτα και παιχνίδι. (Μακάρι να μη μεγαλώσω ποτέ…)

Θυμάμαι που όταν ήμασταν μικρά, πιτσιρίκια, δε ζούσαμε στη ρουτίνα και τη βαρεμάρα. Σκαρφιζόμασταν τις πιο αθώες και, συνάμα, τις πιο απίθανες ιστορίες, και κάθε μέρα παίζαμε διαφορετικό παιχνίδι μια μέρα κι ένα παιχνίδι. Δε χρησιμοποιούσαμε πολλά λόγια. Μόνο όσα χρειαζόντουσαν. Ξαφνικά, μετατραπήκαμε σε ημερήσιες μηχανές ξυπνητήρι, ένα μαύρο νεροζούμι που το λέμε καφέ, μάχη να βρούμε θέση στον ηλεκτρικό το πρωί για τη δουλειά, γρήγορο βήμα να φτάσουμε στο γραφείο, μούτρα μέχρι το πάτωμα, ξινισμένες φάτσες συναδέλφων, συναλλαγές, μια τυρόπιτα από τα Everest της γωνίας στο διάλειμμα, δουλειά μέχρι όσο πάει… ο δρόμος της επιστροφής, ένας ακόμη αγώνας δρόμου, στάση στο φούρνο για ν’ αγοράσεις ψωμί (τυποποιημένο κι αυτό, όπως κι εσύ), και φρέσκο γάλα για το παιδί, σπίτι, ειδήσεις… καληνύχτα. Μη νομίζεις. Κι αύριο τα ίδια. Και μεθαύριο. Κι όταν δε βαριέσαι αρχίζεις τις αερολογίες, τις τρελλές θεωρίες. Γίνεσαι ένας ανόητος παρλαπίπας. Αλλά μεγάλωσες, σπούδασες, βγάζεις λεφτά, έγινες σπουδαίος, σε λίγο θα γίνεις και διευθυντής. Χαίρεσαι; Μερικές φορές, ναι, νομίζεις πως χαίρεσαι. Είναι το όπιό σου, να καυχιέσαι πως έγινες πετυχημένος. Αλήθεια, όμως, πες μου, από πότε έχεις να γελάσεις; Να γελάσεις πραγματικά. Πότε ήταν η τελευταία φορά που σταμάτησες τα πάντα και κάθισες στο πεζούλι και χάθηκες στο ηλιοβασίλεμα; Πες μου, πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, ξέρεις από πότε… ξέρεις τι σου λείπει… ξέρεις ότι έπαψες να είσαι παιδί. Όχι επειδή πέρασαν τα χρόνια. Κάτι άλλο έχει περάσει…

Συγχώρα με, αλλά σε άκουσα να κλαις. Έκλαιγες σα μικρό παιδί.

Τι θυμήθηκες…;